Uitspraken

Bij besluit van 3 maart 2017 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 9 september 2016 ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit heeft het Uwv ten grondslag gelegd dat bij de vaststelling van het dagloon is uitgegaan van het loon dat daadwerkelijk is genoten in het refertejaar en waarover premie is betaald. Het aldus berekende dagloon vormt volgens het Uwv een redelijke weerspiegeling van het welvaartsniveau van appellant.

Appellant heeft in hoger beroep herhaald dat het dagloon niet in overeenstemming is met het aan het socialezekerheidsstelsel ten grondslag liggende dervingsbeginsel. Appellant heeft in dat verband verwezen naar de uitspraak van de Raad van 1 augustus 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2361. Volgens appellant dient het Dagloonbesluit buiten toepassing te worden gelaten, omdat het in strijd is met de WW.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Volgens het Uwv valt niet in te zien dat sprake zou zijn van een dagloon dat geen redelijke afspiegeling vormt van de welvaart in de periode voorafgaand aan de verzekerde gebeurtenis. Het Uwv heeft daarbij benadrukt dat bij de berekening is uitgegaan van het totaal genoten sociale verzekeringsloon gedurende de referteperiode, waarin appellant in alle tijdvakken loon heeft genoten.

Voor de toepasselijke regelgeving wordt verwezen naar de overweging 10 tot en met 16 van de aangevallen uitspraak.

Partijen zijn uitsluitend verdeeld over de vraag of het dagloon dat het Uwv overeenkomstig het Dagloonbesluit heeft vastgesteld in overeenstemming is met het aan het socialezekerheidsstelsel ten grondslag liggende dervingsbeginsel.

Het namens appellant in hoger beroep aangevoerde is in essentie een herhaling van wat hij in beroep naar voren heeft gebracht. De rechtbank heeft deze gronden in de aangevallen uitspraak volledig en voldoende gemotiveerd besproken. Het oordeel van de rechtbank en de daaraan ten grondslag gelegde overwegingen worden geheel onderschreven. Daaraan wordt nog het volgende toegevoegd.

Het beroep van appellant op de uitspraak van de Raad van 1 augustus 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2361 slaagt niet. Zoals de Raad in die uitspraak nadrukkelijk heeft overwogen, biedt de omstandigheid dat een bepaling uit het Dagloonbesluit voor een betrokkene ongunstige gevolgen heeft, niet de mogelijkheid om voor betrokkene een ander dagloon vast te stellen. Slechts in het geval dat in het Dagloonbesluit voor de situatie waarin een betrokkene zich bevindt geen specifieke regeling is opgenomen of sprake is van een zeer uitzonderlijke situatie, zoals de situatie dat voor de betrokkene een negatief loon was ontstaan, kan aanleiding bestaan het Dagloonbesluit buiten toepassing te laten. In deze zaak is daarentegen wel een specifieke regeling getroffen voor de vaststelling van het dagloon, waarbij het de expliciete bedoeling van de besluitgever is geweest om bij de vaststelling van het WW-dagloon een periode van een jaar te hanteren om aldus een redelijke afspiegeling van de welvaart van betrokkene te bereiken.

Het enkele feit dat als het dagloon uitsluitend zou worden vastgesteld op basis van het loon dat appellant bij zijn laatste werkgever heeft verdiend het dagloon hoger zou zijn, betekent niet dat het dagloon niet in overeenstemming is met het dervingsbeginsel. Het Dagloonbesluit gaat immers uit van een referteperiode van een jaar en uit het dagloonrapport blijkt dat appellant bij [Werkgever B.V. 1] minder heeft verdiend dan bij [Werkgever B.V. 2], zodat het dagloon wel degelijk een redelijke afspiegeling vormt van de welvaart van appellant in de periode voorafgaand aan het ontstaan van zijn werkloosheid.

De overwegingen 4.1 tot en met 4.5 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.