Uitspraken

Appellante is werkzaam geweest als personal assistent voor 40,46 uur per week. Appellante heeft zich met ingang van 12 januari 2016, vanuit de situatie dat zij een uitkering op grond van de Werkloosheidswet ontving, ziek gemeld met lichamelijke klachten.

Appellante heeft op 20 oktober 2017 een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) ingediend. In het kader hiervan heeft appellante het spreekuur bezocht van een arts van het Uwv. Deze arts heeft vastgesteld dat appellante belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die hij heeft neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 1 december 2017. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellante niet meer geschikt is voor het laatstelijk verrichte werk. Hij heeft vervolgens functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid berekend, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 46,35%.

Bij besluit van 4 januari 2018 heeft het Uwv aan appellante met ingang van 9 januari 2018 een loongerelateerde WGA-uitkering toegekend, omdat appellante 46,35% arbeidsongeschikt is. Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 29 juni 2018 (bestreden besluit) ongegrond verklaard, omdat de mate van arbeidsongeschiktheid onveranderd is vastgesteld op 35 tot 80%. Aan het bestreden besluit ligt een rapport van 22 juni 2018 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een rapport van 26 juni 2018 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in voormeld rapport aanleiding gezien om aanvullende beperkingen op te nemen, neergelegd in de FML van 22 juni 2018. Op basis van de gewijzigde FML heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep de arbeidsongeschiktheid vastgesteld op 39,48%.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat het bestreden besluit op onzorgvuldige wijze is genomen, een deugdelijke motivering mist en berust op een onjuiste feitelijke grondslag. Appellante is ten onrechte niet meer fysiek en mentaal beperkt geacht en ten onrechte is geen adequate urenbeperking in acht genomen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft niet voldoende beargumenteerd waarom appellante in staat wordt geacht te kunnen werken tijdens een migraine aanval. Van een werkgever kan niet worden gevergd om iemand te werk te stellen die meer dan 25% verzuim heeft, wat bij appellante aan de orde is. Daarnaast heeft appellante de geschiktheid van de functies betwist.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Van gedeeltelijke arbeidsgeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling of iemand volledig en duurzaam arbeidsongeschikt of gedeeltelijk arbeidsgeschikt is gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

In geschil is de vraag of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 9 januari 2018 heeft vastgesteld op 39,48%.

Wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd, is grotendeels een herhaling van de gronden die zij in beroep tegen de (medische) onderbouwing van het bestreden besluit heeft aangevoerd. De rechtbank heeft deze gronden in de aangevallen uitspraak, zoals weergegeven onder 2 van deze uitspraak, afdoende besproken. Het oordeel van de rechtbank en de daaraan ten grondslag gelegde overwegingen over het verzekeringsgeneeskundig onderzoek en de belastbaarheid van appellante worden geheel onderschreven. Daaraan wordt het volgende toegevoegd. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in de rapporten inzichtelijk en toereikend gemotiveerd dat de medicatie Rizatriptan effectief is bij het bestrijden van de hoofdpijn bij migraine-aanvallen en dat in de FML niet alleen rekening is gehouden met de hoofdpijnklachten (onder meer gevoeligheid voor licht en geluid) en overige klachten van appellante, maar ook voldoende rekening is gehouden met de bijwerkingen van dit medicijn, waaronder moeheid en verminderde alertheid. Wat appellante in hoger beroep nog heeft aangevoerd, vormt geen aanleiding om de conclusies van het Uwv ten aanzien van de medische beperkingen van appellante op de datum in geding voor onjuist te houden. Appellante heeft niet met concrete objectiveerbare gegevens onderbouwd dat zij tijdens een migraine-aanval met medicatie niet in staat is om te werken en dat haar migraine aanvallen leiden tot een verzuim van meer dan 25%.

De rechtbank wordt ook gevolgd in haar oordeel dat het Uwv voldoende heeft gemotiveerd dat de aan de berekening van het arbeidsongeschiktheidspercentage ten grondslag gelegde functies in medisch opzicht voor appellante geschikt zijn.

Uit 4.2 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd, voor zover aangevallen.