Uitspraken

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat, voor zover appellant met deze procedure wil bereiken dat de Svb terugkomt van de intrekking en terugvordering of de terugvordering definitief staakt, dat doel niet met deze procedure kan worden bereikt. Ter beoordeling staat of de Svb gebruik heeft kunnen maken van de bevoegdheid het eerder verleende uitstel van betaling te wijzigen. De schuld zelf staat na de uitspraak van de Raad van 24 november 2020 in rechte vast. Appellant heeft ook niet verzocht om herziening van het besluit tot intrekking en terugvordering. De grond dat het onderzoek discriminatoir is ziet op de rechtmatigheid van de intrekking en de terugvordering. Dit is aan de orde geweest in de procedure die heeft geleid tot de uitspraak van de Raad van 24 november 2020 en kan in het kader van de wijziging van het uitstel van betaling niet opnieuw aan de orde worden gesteld. De rechtbank wijst er terecht op dat een verzoek om herziening daartoe de geëigende weg is. Gelet op het voorgaande ziet de Raad ook geen aanleiding om, zoals door appellant gevraagd, het onderzoek naar de intrekking en terugvordering te heropenen.

Ter zitting van de rechtbank heeft de Svb toegelicht dat artikel 4:96, eerste lid, aanhef en onder c, van de Awb aan het bestreden besluit ten grondslag ligt. Op grond van dat artikel kan de Svb een eerdere beschikking tot uitstel van betaling wijzigen voor zover veranderde omstandigheden zich verzetten tegen voortduring van het uitstel. Anders dan appellant stelt, is de in 1.2 genoemde uitspraak van de Raad een veranderde omstandigheid als hier bedoeld. De Svb heeft eerder uitstel van betaling verleend omdat de terugvordering nog niet in rechte vaststond. Zou de Svb in die onzekere situatie al tot invordering en bijvoorbeeld executie van vermogen zijn overgegaan, dan zou dit bij een vernietiging van het terugvorderingsbesluit mogelijk tot een onomkeerbare situatie hebben geleid. Met de uitspraak van de Raad is de terugvordering in rechte komen vast te staan. Ook staat met die uitspraak tussen partijen vast dat appellant over vermogen in de vorm van onroerend goed beschikt of beschikt heeft waarmee hij de schuld zou kunnen aflossen. Dit verzet zich tegen voortduring van het uitstel.

Artikel 4:96, eerste lid, aanhef en onder c, van de Awb betreft een discretionaire bevoegdheid. De Svb heeft de ruimte die deze discretionaire bevoegdheid geeft niet met beleidsregels ingevuld. Op grond van het in artikel 3:4, tweede lid, van de Awb neergelegde evenredigheidsbeginsel mogen de voor betrokkene nadelige gevolgen van het besluit niet onevenredig zijn in verhouding tot de daarmee te dienen doelen. De ratio van het evenredigheidsbeginsel is niet het tegengaan van nadelige gevolgen van besluitvorming, maar het voorkomen van onnodig nadelige gevolgen. De Raad heeft dit eerder in een andere uitspraak overwogen.3

Gelet op de in hoger beroep aangevoerde gronden, gaat het bij de beoordeling van het evenredigheidsbeginsel in deze zaak om de vraag of sprake is van een evenwichtige belangenafweging. Uit de nadere toelichting van de Svb ter zitting volgt dat het doel van het bestreden besluit is om uiteindelijk te komen tot een goede besteding van gemeenschapsgeld. Appellant heeft daar geen belangen tegenover gesteld, anders dan de wens dat de Svb van terugvordering afziet. De Svb heeft zich in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat het belang van een goede besteding van gemeenschapsgeld in dit geval opweegt tegen de nadelige gevolgen die de terugvordering voor appellant heeft.4 De Raad neemt daarbij in aanmerking dat met het bestreden besluit van invordering of executie nog geen sprake is. Het bestreden besluit maakt als het ware op een (nieuwe) termijn van zes weken de weg vrij om een invorderingstraject in te gaan, maar heeft als zodanig geen directe gevolgen voor appellant.