Uitspraken

Met een besluit van 3 december 2021 heeft de Svb de aanvraag van appellant om kinderbijslag vanaf het derde kwartaal van 2020 afgewezen. Daartoe overweegt de Svb dat appellant recht heeft op kinderbijslag voor zijn uitwonende kinderen als hij tenminste € 433,- per kind per kwartaal aan onderhoud besteedt (onderhoudseis). Appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij aan die onderhoudseis heeft voldaan.

Met een besluit van 9 juli 2022 (bestreden besluit) heeft de Svb het bezwaar van appellant ongegrond verklaard.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten.

3. Appellant is het met die uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellant voert aan dat de toepassing van de onderhoudseis in zijn geval onevenredig uitpakt en daarom in strijd is met het evenredigheidsbeginsel.1 Appellant heeft schulden en staat onder curatele. Van het leefgeld dat hij krijgt kan hij onmogelijk aan het normbedrag van € 433,- per kind per kwartaal voldoen. Zonder kinderbijslag kan hij zijn kinderen niet verzorgen. Daar komt bij dat appellant, als hij niet in aanmerking komt voor kinderbijslag in 2020, vanaf 2021 geen kinderbijslag voor zijn in Marokko wonende kinderen kan krijgen. Dit is een gevolg van de wijziging van het socialezekerheidsverdrag tussen Nederland en Marokko.2

Voor kinderen die niet tot zijn huishouden behoren heeft een AKW3-verzekerde recht op kinderbijslag als hij hen onderhoudt.4 Het BUK5 bepaalde dat een verzekerde in 2020 tenminste € 433,- per kind per kalenderkwartaal moest bijdragen om kinderbijslag te kunnen krijgen.6

Met het bestreden besluit heeft de Svb aan appellant kinderbijslag geweigerd op de grond dat hij niet voldoet aan de onderhoudseis. De vraag die voorligt is of dit in strijd is met het evenredigheidsbeginsel. De Raad komt tot het oordeel dat dat niet het geval is. De Raad heeft recent geoordeeld dat het BUK, waar het een vaste onderhoudseis bevat om in aanmerking te komen voor kinderbijslag en waarbij de regelgever bewust geen rekening heeft gehouden met het inkomen van de verzekerde, de toets aan het evenredigheidsbeginsel in algemene zin kan doorstaan.7 De Raad ziet ook in wat appellant heeft aangevoerd geen aanknopingspunten dat de toepassing van de norm uit het BUK in zijn individuele geval zozeer in strijd komt met het evenredigheidsbeginsel dat die toepassing achterwege moet blijven. Dat appellant meer middelen wil om zijn kinderen te ondersteunen is begrijpelijk, maar uit wat appellant ter zitting heeft verteld over zijn situatie en die van zijn kinderen blijkt niet dat het bestreden besluit in de gegeven omstandigheden voor appellant onredelijk bezwarend uitpakt. In dat verband is mede van belang dat kinderbijslag weliswaar een belangrijke bron van inkomsten is om ouders in de opvoeding en ontwikkeling van hun kinderen te ondersteunen, maar niet het karakter draagt van een laatste financieel vangnet.8

Uit 4.1 en 4.2 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd. Dit betekent dat de weigering om aan appellant vanaf het derde kwartaal van 2020 kinderbijslag toe te kennen in stand blijft.