Uitspraken

Bij besluit van 22 juni 2021 heeft de minister aan appellante, die is geboren op [geboortedatum] 2002, op grond van de Wsf 20001 vanaf september 2021 studiefinanciering in de vorm van een reisvoorziening toegekend voor een bacheloropleiding aan de NHL Stenden Hogeschool in Meppel . Daarbij is meegedeeld dat appellantes recht op aanvullende beurs afhangt van het inkomen van haar ouders en nader zal worden vastgesteld.

Appellante heeft de minister vervolgens bij formulier van 24 juli 2021 verzocht om bij de vaststelling van haar recht op aanvullende beurs het inkomen van haar vader buiten beschouwing te laten. Dit zogenoemde ‘loskoppelingsverzoek’ heeft appellante gebaseerd op de grond dat het ouderlijk gezag van haar vader is beëindigd. Bij haar verzoek heeft appellante een kopie overgelegd van een beschikking van de rechtbank waarbij haar vader wegens een geestelijke stoornis onder curatele is gesteld en de moeder van appellante is benoemd tot curatrice.

Bij besluit van 4 november 2021 is afwijzend beslist op het loskoppelingsverzoek.

Appellante heeft tegen het onder punt 1.3 genoemde besluit bij de minister bezwaar gemaakt. Dit bezwaar is bij besluit van 16 maart 2022 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Onder verwijzing naar artikel 6, eerste lid, aanhef en onder b, van het Bsf 20002 is overwogen dat het gezag van de vader van appellante niet is beëindigd op grond van artikel 266 of 267 van Boek 1 van het Burgerlijk Wetboek.

Appellante heeft in hoger beroep herhaald dat de minister haar verzoek om loskoppeling, al dan niet onder toepassing van de hardheidsclausule, had moeten inwilligen. Daarbij is – kort samengevat – aangevoerd dat niet kan worden gezegd dat uit de wetsgeschiedenis blijkt dat de wetgever niet de wijze van gezagsbeëindiging voor ogen heeft gehad waarvan in het geval van appellante sprake is. Verder is aangevoerd dat de ouders van appellante niet genoeg financiële ruimte hebben om aan appellante ouderlijke bijdragen te betalen. In dat verband is gewezen op de hoge eigen bijdrage die ingevolge de Wet langdurige zorg maandelijks verschuldigd is voor het noodgedwongen verblijf in een zorginstelling van de vader van appellante.

De minister heeft de Raad verzocht om de aangevallen uitspraak te bevestigen.

De Raad beoordeelt of de rechtbank terecht het bestreden besluit over de afwijzende beslissing op appellantes loskoppelingsverzoek in stand heeft gelaten aan de hand van dat wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd, de beroepsgronden. De Raad komt tot het oordeel dat het hoger beroep niet slaagt. De wettelijke regels die voor de beoordeling van het hoger beroep belangrijk zijn, zijn te vinden in de bijlage bij deze uitspraak.

Appellante heeft in hoger beroep geen wezenlijk nieuwe of andere gronden naar voren gebracht of redenen vermeld waarom de rechtbank tot een ander oordeel over haar loskoppelingsverzoek had moeten komen. Appellante heeft zich grotendeels beperkt tot het herhalen van gronden die zij al eerder had aangevoerd. Deze gronden heeft de rechtbank besproken en de rechtbank heeft ook goed uitgelegd waarom deze gronden niet slagen. De Raad is het eens met de overwegingen van de rechtbank en neemt deze daarom over. De Raad voegt hier nog het volgende aan toe.

Aan punt 4.3 kan niet afdoen dat in hoger beroep later ook namens appellante is aangevoerd dat haar ouders niet genoeg financiële ruimte hebben om ouderlijke bijdragen aan haar te betalen. Het bestreden besluit heeft namelijk alleen betrekking op appellantes loskoppelingsverzoek en niet op de berekening van veronderstelde ouderlijke bijdragen. Dit betekent dat een beoordeling van de financiële draagkracht van appellantes ouders hierdoor nu buiten de omvang van het geding valt. Namens de minister is er tijdens de zitting bij de Raad op gewezen dat de wetgever het tweede lid van artikel 11.5 van de Wsf 2000 per augustus 2023 heeft geschrapt en dat appellante de mogelijkheid heeft om een afzonderlijk verzoek bij de minister in te dienen. Hierbij kan zij vragen om bij de vaststelling van veronderstelde ouderlijke bijdragen met toepassing van de hardheidsclausule rekening te houden met individuele, bijzondere omstandigheden, zoals voor de vaststelling van ouderlijke bijdragen niet-verdisconteerde, bijzondere, financiële lasten.

Uit rubriek 4 volgt dat het hoger beroep van appellante niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd. Dit betekent dat het bestreden besluit in stand blijft.

Omdat het hoger beroep niet slaagt, krijgt appellante geen vergoeding voor haar proceskosten en het betaalde griffierecht.