Uitspraken

Appellant is geboren in Duitsland en heeft daar altijd gewoond. Van 1 augustus 1991 tot 18 juli 1995 heeft hij gewerkt in Nederland in loondienst. Vanaf 16 juli 1996 ontving appellant een WAO-uitkering,2die is beëindigd per 25 juni 2022 omdat hij toen de pensioengerechtigde leeftijd voor de AOW3 heeft bereikt.

Appellant heeft in 2021 een pensioen op grond van de AOW aangevraagd. Met een besluit van 29 juli 2022 heeft de Svb aan appellant vanaf 25 juni 2022 een AOW-pensioen toegekend van 10% van het maximale AOW-pensioen.

Tegen dat besluit heeft appellant bezwaar gemaakt, maar de Svb is met een besluit van 31 mei 2023 (bestreden besluit) gebleven bij de vaststelling van het AOW-pensioen op 10% van het maximale pensioenbedrag.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. De rechtbank heeft geoordeeld dat de Svb de hoogte van het AOW-pensioen terecht heeft vastgesteld op 10% van het maximale AOW-pensioen, omdat appellant niet verzekerd voor de AOW is geweest over de periode van 16 juli 1996 tot en met 25 juni 2022. Daarbij heeft de rechtbank overwogen dat appellant toen geen ingezetene van Nederland was en niet in Nederland werkte, waardoor hij op grond van de hoofdregel van de AOW in beginsel niet verzekerd was voor de AOW. In de periode van 16 juli 1996 tot en met 31 december 1999 was appellant niet verzekerd voor de AOW via KB 1989, 164 op grond van het ontvangen van een WAO-uitkering, omdat hij naast die uitkering een Duitse arbeidsongeschiktheidsuitkering ontving. Voor de periode van 1 januari 2000 tot en met 25 juni 2022 geldt dat de mogelijkheid om verzekerd te blijven op grond van een WAOuitkering vanaf 1 januari 2000 is komen te vervallen (KB 1998, 746). Ook heeft de rechtbank overwogen dat de financieel moeilijke situatie van appellant geen reden is om toch een hoger AOW-pensioen toe te kennen.

3. Appellant is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Wat hij daartegen heeft aangevoerd, wordt hierna besproken.

De wettelijke regels en beleidsregels die voor de beoordeling van het hoger beroep belangrijk zijn, zijn te vinden in de bijlage bij deze uitspraak.

De Raad oordeelt, net als de rechtbank, dat de Svb de hoogte van het AOW-pensioen vanaf 25 juni 2022 terecht op 10% van het maximale AOW-pensioen heeft vastgesteld, omdat appellant niet verzekerd voor de AOW is geweest over de periode van 16 juli 1996 tot en met 25 juni 2022. De reden daarvan is dat op grond van Vo 1408/714 en Vo 883/20045 toen niet de Nederlandse maar de Duitse socialezekerheidswetgeving van toepassing is geweest.

De Raad is het met de Svb eens dat de rechtbank in de aangevallen uitspraak haar oordeel onvolledig heeft gemotiveerd, doordat daarin geen (uitdrukkelijke) toepassing is gegeven aan Vo 1408/71 en Vo 883/2004. De Raad vult de motivering van de aangevallen uitspraak aan voor zover de vermelding van Vo 1408/71 en Vo 883/2004 daarin achterwege is gebleven.

Op degene die ophoudt onderworpen te zijn aan de wettelijke regeling van een lidstaat, zonder dat hij achtereenvolgens op grond van artikel 13 en verder van Vo 1408/71 aan de wettelijke regeling van een andere lidstaat wordt onderworpen, is de wettelijke regeling van toepassing van de lidstaat op het grondgebied waarvan hij woont. Verder is in artikel 10ter van Vo 574/726 bepaald dat de datum en voorwaarden, waarop een persoon als bedoeld in artikel 13, tweede lid, onder f, van Vo 1408/71 ophoudt onderworpen te zijn aan de wetgeving van een lidstaat, worden bepaald aan de hand van de nationale wetgeving van de lidstaat waar een betrokkene als laatste aan onderworpen was.7 Op grond van artikel 11 van Vo 883/2004 geldt, voor zover hier van belang, dat als de aanwijsregels van lid 3 a) tot en met d) niet van toepassing zijn, de wetgeving van de lidstaat van zijn woonplaats is aangewezen.

Op appellant is vanaf 16 juli 1996 de Duitse wetgeving van toepassing. Appellant woonde (ook) toen in Duitsland. Verder hield hij vanaf die datum op onderworpen te zijn aan Nederlandse wetgeving in de zin van artikel 13, tweede lid, onder f, van Vo 1408/71. Appellant werkte niet in Nederland8 en ontving weliswaar sinds die datum een Nederlandse WAO-uitkering, maar hij ontving daarnaast ook een arbeidsongeschiktheidsuitkering op grond van een buitenlandse (Duitse) regeling.9 De Svb heeft dit bij onderzoek vastgesteld en appellant heeft dit niet betwist op de zitting van de rechtbank en ook niet op de zitting van de Raad. Op grond van artikel 8 van het KB 1989, 164 was appellant daarom niet verzekerd ingevolge de AOW. Tot slot was hij vanaf die datum niet aan de wettelijke regeling van een andere lidstaat onderworpen op een andere grond dan artikel 13, tweede lid, onder f, van Vo 1408/71. De overwegingen van de aangevallen uitspraak zijn juist voor zover de rechtbank daarin toepassing heeft gegeven aan die bepalingen van de AOW en KB 1989, 164.

De reden dat appellant na 1 januari 2000 niet verzekerd was voor de Nederlandse wetgeving is dat appellant ook toen geen ingezetene van Nederland was, niet in Nederland werkte in de zin van artikel 6 van de AOW en dat de mogelijkheid van verzekering voor de AOW op basis van een arbeidsongeschiktheidsuitkering op grond van artikel 26, zesde lid, van KB 1998, 746 is vervallen met ingang van 1 januari 2000. De overwegingen van de rechtbank daarover zijn juist. Na 1 mei 2010 is op appellant op grond van artikel 11, derde lid, sub e, van Vo 883/2004 de sociale wetgeving van zijn woonland, Duitsland, van toepassing.

Het hoger beroep slaagt dus niet. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd onder aanvulling van de motivering daarvan. Dit betekent dat de vaststelling van de hoogte van het AOW-pensioen vanaf 25 juni 2022 op 10% van het maximale AOW-pensioen in stand blijft.