Uitspraken

Grief 1 is gericht tegen de toewijzing van het bedrag van € 1.500,= netto als (gefixeerde) schadevergoeding wegens onregelmatig ontslag. [appellante] komt op tegen het oordeel van de kantonrechter dat zij [geïntimeerde] op 27 april 2010 heeft ontslagen (zonder inachtneming van de te dezen geldende opzegtermijn van één maand). Zij betwist de arbeidsovereenkomst te hebben opgezegd en voert aan dat [geïntimeerde] op 27 april 2010 zelf (op staande voet) ontslag heeft genomen.

Aan zijn stelling dat [appellante] hem op 27 april 2010 (onregelmatig) heeft ontslagen heeft [geïntimeerde] meer concreet ten grondslag gelegd, samengevat, dat hij in de morgen van die dag bezig was met schoonmaken in restaurant “[naam]”, terwijl de eigenaar daarvan ([X] of [X]) vergaderde met [Y] (in de stukken ook [Y] en [Y] genoemd), die het schoonmaakbedrijf van [appellante] feitelijk leidde, en een derde. Na die vergadering heeft [Y] tegen [geïntimeerde] gezegd dat [X] wist dat [geïntimeerde] illegaal was en dat [geïntimeerde] daarom moest gaan. [geïntimeerde] heeft daarop zijn sleutels moeten inleveren en heeft daarna niet meer kunnen werken. Mede in het licht van haar eigen stelling bij conclusie van antwoord dat [X] (kennelijk) [Y] heeft gevraagd de sleutel in te leveren van het restaurant omdat [geïntimeerde] gezegd had dat hij illegaal was, acht het hof de onderhavige stellingen van [geïntimeerde] onvoldoende gemotiveerd weersproken. Het hof neemt bij dit oordeel bovendien in aanmerking dat [appellante] weliswaar stelt dat [geïntimeerde] (op staande voet) ontslag heeft genomen, maar daarbij niet aangeeft dat en hoe zij [geïntimeerde] op de consequenties van dat ontslag heeft gewezen en hoe [geïntimeerde] daarop vervolgens heeft gereageerd. Met [geïntimeerde] gaat het hof er dus van uit dat [appellante] hem op 27 april 2010 heeft ontslagen. Niet ter discussie staat dat een opzegtermijn van één maand in acht diende te worden genomen. Nu dat niet is gebeurd, is de onderhavige vordering terecht toegewezen. De grief faalt dus.

Grief 2 houdt allereerst in dat de kantonrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat niet is komen vast te staan dat [appellante] [geïntimeerde] het loon over april 2010 heeft betaald.

Aangezien [appellante] stelt [geïntimeerde] diens loon over april 2010 te hebben betaald en wel contant op 18 mei 2010, rust te dezen op haar de bewijslast. Het hof acht dat bewijs niet geleverd met de in hoger beroep door [appellante] overgelegde schriftelijke verklaringen van [Q] en [W], mede vanwege de door [geïntimeerde] in hoger beroep overgelegde schriftelijke verklaring van [C] en de omstandigheid dat [geïntimeerde] reeds bij inleidende dagvaarding onweersproken heeft gesteld dat [Y] hem rond 11 augustus 2010 heeft gebeld met het aanbod het loon over april 2010 te betalen, terwijl dat loon volgens [appellante] toen al - immers op 18 mei 2010 - was betaald. [appellante] heeft in hoger beroep geen bewijs aangeboden. Dit onderdeel van de grief faalt dus.

Verder betoogt [appellante] met grief 2 dat het loon over april 2010 niet € 1.500,= netto maar € 1.350,= netto beloopt, omdat [geïntimeerde] niet de hele maand heeft gewerkt. [geïntimeerde] heeft op zichzelf niet betwist dat hij op grond van de die maand gewerkte uren (slechts) recht heeft op € 1.350,= netto, maar voert aan dat het - door het ontslag - voor rekening van [appellante] komt dat hij de rest van april niet heeft kunnen werken. Deze stelling van [geïntimeerde] gaat niet op, omdat [appellante] hem nu eenmaal op 27 april 2010 heeft ontslagen en de arbeidsovereenkomst toen is geëindigd. Niet gesteld of gebleken is dat [geïntimeerde] de nietigheid van het ontslag heeft ingeroepen. Ten aanzien van de niet gewerkte uren bestaat dan ook geen aanspraak op loon. In zoverre slaagt deze grief dus. Dit betekent dat de loonvordering slechts toewijsbaar is tot een bedrag van € 1.350,= netto en dat het te dezen meer gevorderde alsnog zal worden afgewezen.