Uitspraken

In hoger beroep heeft belanghebbende zijn stellingen herhaald en uitgebreid. Het Hof overweegt daaromtrent als volgt.

4.2.3.1. De stelling dat de inspecteur geen gebruik mocht maken van gegevens die hij heeft verkregen van de werkgever kan - wat er overigens van die stelling zij - buiten beschouwing blijven omdat de inspecteur zich bij het doen van uitspraak op bezwaar heeft gebaseerd op de door belanghebbende overgelegde salarisspecificatie. Ook overigens vermag het Hof niet in te zien dat de inspecteur onzorgvuldig heeft gehandeld.

4.2.3.2. Anders dan belanghebbende verdedigt, valt geen rechtsregel aan te wijzen op grond waarvan de inspecteur in de onderhavige situatie gehouden zou zijn tot nader onderzoek in de administratie van de voormalige, gefailleerde, werkgever. De rechtbank heeft de bewijslast niet onjuist verdeeld door aan belanghebbende het bewijs op te dragen van de stelling dat de door hemzelf aan de inspecteur aangereikte - gegevens op die salarisspecificatie onjuist zouden zijn. Dat die gegevens wegens het faillissement van [A] niet betrouwbaar zouden zijn, heeft belanghebbende onvoldoende aannemelijk gemaakt, en is te minder aannemelijk nu die specificatie dateert van mei 2008 en belanghebbende nog tot medio 2008 bij [A] heeft gewerkt.

4.2.3.3. Met de enkele stelling dat hij in het onderhavige jaar niet meer dan € 1.248 (netto) loon van de voormalige werkgever heeft genoten, heeft belanghebbende naar het oordeel van het Hof het van hem te eisen bewijs niet geleverd. Voor zover belanghebbende heeft verzocht toegelaten te worden tot nader bewijs, passeert het Hof dat bewijsaanbod omdat hij relevant bewijs al veel eerder had kunnen leveren, bijvoorbeeld aan de hand van een volledig en controleerbaar overzicht van zijn betaalrekening(en), en omdat het bewijsaanbod onvoldoende gespecificeerd is.

“4.4. In artikel 8.11, eerste lid, van de Wet IB 2001 (tekst 2008; hierna Wet IB 2001) is bepaald dat de arbeidskorting geldt voor de belastingplichtige die met tegenwoordige arbeid winst uit een onderneming, loon of resultaat uit een werkzaamheid geniet. In artikel 1.7a, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet IB 2001 wordt voor de toepassing van voormelde bepaling met inkomen uit tegenwoordige arbeid gelijkgesteld inkomsten genoten wegens tijdelijke arbeidsongeschiktheid. In het tweede lid, aanhef en onder b, van deze bepaling is bepaald dat onder inkomsten wegens tijdelijke arbeidsongeschiktheid niet worden begrepen uitkeringen op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering.

In hoger beroep heeft belanghebbende zijn stellingen herhaald en uitgebreid. Het Hof overweegt daaromtrent als volgt.

4.3.3.1. Ook als veronderstellenderwijs wordt uitgegaan van de juistheid van de stelling van belanghebbende dat het UWV en/of zijn voormalige werkgever tegenover belanghebbende
- op grond van welke bepaling van nationaal recht, gemeenschapsrecht of ander internationaal recht dan ook - te kort zijn geschoten waar het diens rechten op reïntegratie en betaald werk betreft, en dat hij in zoverre met recht stelt dat hij - zo het UWV en de werkgever volledig hadden voldaan aan hun desbetreffende verplichtingen - in het onderhavige jaar geen WAO-uitkering zou hebben genoten doch in staat zijn geweest loon uit tegenwoordige arbeid te genieten, dan nog staat het de inspecteur niet vrij voor de toepassing van de bepalingen inzake het belastbaar inkomen uit werk en woning van iets anders uit te gaan dan van de feitelijke toestand zoals die zich in het onderhavige jaar heeft voorgedaan. Hiervan uitgaande, kon de inspecteur niet anders dan de door belanghebbende genoten WAO-uitkering ingevolge artikel 1.7a, tweede lid, aanhef en onderdeel b, Wet IB 2001 uitsluiten van de berekeningsgrondslag voor de arbeidskorting.

4.3.3.2. Anders dan belanghebbende verdedigt, kan naar 's Hofs oordeel niet worden gezegd dat de wetgever, door in artikel 1.7a van de Wet IB 2001 een scheidslijn te trekken tussen enerzijds loon uit tegenwoordige dienstbetrekking en bepaalde inkomsten uit tijdelijke arbeidsongeschiktheid (wel arbeidskorting) en anderzijds - onder meer - WAO-uitkeringen (geen arbeidskorting), de hem bij toetsing aan het gelijkheidsbeginsel en het eigendomsgrondrecht van artikel 1 Eerste Protocol bij het EVRM toekomende ruime beoordelingsmarge heeft overschreden. Het Hof neemt bij dit oordeel in aanmerking dat het gemaakte onderscheid, respectievelijk de wettelijke grondslag voor (hogere) belastingheffing, worden gerechtvaardigd door het met de wettelijke regeling beoogde doel, te weten stimulering van de arbeidsparticipatie. Het Hof acht de regeling daartoe in het algemeen geschikt, en dat is in dit kader voldoende. Niet noodzakelijk is dat de regeling ook in het individuele geval van belanghebbende daartoe geschikt is.

4.3.3.3. Ook overigens vermag het Hof niet in te zien dat de wettelijke regeling inzake de arbeidskorting in strijd komt met enige bovenwettelijke rechtsnorm. Met name kan van het ten aanzien van belanghebbende niet-toepassen van deze fiscale regeling niet worden gezegd dat een in Richtlijn 2000/78/EG vervatte norm inzake recht op reïntegratie en gelijke behandeling van gehandicapte werknemers is geschonden, nog daargelaten dat gegeven het zeer indirecte verband en het geringe financiële belang hoe dan ook geen sprake zou kunnen zijn van een gekwalificeerde schending van gemeenschapsrecht die grondslag zou kunnen vormen voor aansprakelijkheid van de overheid.

4.3.3.4. Belanghebbende heeft nog een beroep gedaan op het vertrouwensbeginsel: bij de aanslagregeling voor de jaren 2002 tot en met 2004, alsmede in de jaren 2006 en 2007, is het standpunt van belanghebbende op het punt van de arbeidskorting gevolgd, en daaruit leidt hij af dat sprake is van een hem tegemoetkomend beleid dat dan ook voor de jaren 2005 en 2008 dient te worden gevolgd. De inspecteur heeft deze stelling gemotiveerd bestreden. Wat de jaren 2002 tot en met 2004 betreft: toen was nog geen sprake van een WAO-uitkering die aan belanghebbende zelf werd uitbetaald en werd de (aan de werkgever als loonsubsidie uitbetaalde) uitkering begrepen in het door de werkgever betaalde loon en als zodanig aangegeven in de aangiften loonbelasting van de werkgever en in de aangiften IB/PVV van belanghebbende. De door de inspecteur voor die jaren gevolgde gedragslijn kan geen vertrouwen wekken voor de jaren 2005 en 2008, omdat de feitelijke situatie toen anders was. Voor de jaren 2006 en 2007 is de aangifte zonder nader onderzoek gevolgd. Er is dus geen sprake geweest van een bewuste standpuntbepaling waaraan voor de aanslagregeling in de jaren 2005 en 2008 vertrouwen zou kunnen worden ontleend. Aldus de inspecteur. Het Hof volgt het standpunt van de inspecteur nu diens gemotiveerde stellingen onvoldoende gemotiveerd zijn betwist.