Uitspraken

Grief 1 houdt in dat de kantonrechter ten onrechte heeft overwogen dat tussen [X] en [appellant] vanaf 15 augustus 2007 een arbeidsovereenkomst bestaat. Volgens [appellant] is die vaststelling onvolledig omdat de (inderdaad per genoemde datum) aangevangen arbeidsovereenkomst per 30 april 2012 is geëindigd doordat [X] haar bij brief van 25 maart 2012 heeft opgezegd.

Volgens de gemeente doet de vraag of de arbeidsovereenkomst per 30 april 2012 is geëindigd niet ter zake, omdat [appellant] toen al in verzuim was de verklaring te retourneren. Zoals de gemeente echter zelf ook opmerkt, wordt [appellant], op grond van art. 477a lid 1 Rv aangesproken tot veroordeling van het bedrag waarvoor het beslag is gelegd als ware hij daarvan zelf schuldenaar, op grond van die wetsbepaling toegelaten alsnog een gerechtelijke verklaring te doen. Indien [appellant] heeft bedoeld te stellen dat zijn opgave in deze procedure als een dergelijk verklaring kan gelden (zijn toelichting op dit punt is niet eenduidig), is in zoverre daarbij wel degelijk van belang of de arbeidsovereenkomst tussen [X] en [appellant] per 30 april 2012 is geëindigd. Indien dit het geval is, moet de verklaring immers anders luiden dan wanneer dit niet het geval is. In het licht van de door [appellant] als productie 2 bij grieven overgelegde opzeggingsbrief van [X] acht het hof de stelling van [appellant] dat de arbeidsovereenkomst per 30 april 2012 is geëindigd onvoldoende gemotiveerd weersproken, reden waarom het hof van de juistheid van die stelling uitgaat. De grief is dus gegrond. Dit kan echter op zichzelf niet tot vernietiging van het bestreden vonnis leiden.

Grief 2 houdt in dat de kantonrechter de vordering van de gemeente ten onrechte heeft toegewezen. In zijn toelichting betoogt [appellant] dat - vanwege het feit dat de arbeidsovereenkomst met [X] op 30 april 2012 is geëindigd - de vordering slechts toewijsbaar is tot een bedrag van maximaal € 1.289,20 waarop nog een drietal door [appellant] voor [X] betaalde verkeersboetes ter grootte van in totaal € 321,40 in mindering moeten worden gebracht, zodat € 967,80 te betalen resteert.

Anders dan gemeente kennelijk betoogt kan het enkele feit dat [appellant] ruim vóór 30 april 2012 weigerachtig was de verklaring op te stellen niet leiden tot de conclusie dat hij thans niet meer zou mogen aanvoeren dat door het beslag aanmerkelijk minder is getroffen dan het bedrag waarvan de gemeente in dit geding van hem de betaling vordert. Niet voor niets immers kent de wet [appellant] het recht toe alsnog een gerechtelijke verklaring te doen. Wel is het zo dat die gerechtelijke verklaring moet voldoen aan de eisen van art. 476a lid 2 jo 476b Rv, omdat [appellant] anders in een gunstiger positie zou worden geplaatst dan wanneer hij ten aanzien van het doen van de verklaring niet in gebreke was gebleven. Aan die eisen voldoet de in rechte afgelegde verklaring van [appellant] (in eerste aanleg en in hoger beroep) niet. Daargelaten dat de verklaring niet voldoet aan de daaraan op grond van voormelde artikelen gestelde vormvoorschriften, vertoont deze inhoudelijk gezien gebreken, reeds omdat [appellant] daarin geen melding maakt van aan [X] toekomend loon over december 2011 en omdat hij ten aanzien van het [X] toekomende vakantiegeld niet duidelijk maakt op welke periode dit betrekking heeft: bij gebreke van concrete (door [appellant] gestelde of gebleken) andersluidende feiten en omstandigheden moet worden aangenomen dat zowel het loon over december 2011 als het vakantiegeld vanaf juni 2011 door het op 2 december 2011 gelegde beslag waren getroffen. Bij deze stand van zaken is de conclusie dat [appellant] nog steeds in gebreke is de vereiste verklaring te doen en daarom terecht is veroordeeld tot betaling van het bedrag waarvoor het beslag is gelegd als ware hij daarvan zelf schuldenaar. De grief faalt dus. Niets van wat [appellant] verder heeft aangevoerd kan tot een ander oordeel leiden.