Uitspraken

De inspecteur stelt dat de in geding zijnde auto’s aan belanghebbende zijn geleverd met toepassing van artikel 31 van de Wet, zoals die bepaling destijds luidde. De inspecteur voert daartoe aan dat de overdacht van de auto’s door [E1] B.V. (hierna ook: [E]) is gepaard gegaan met de beëindiging van de bedrijfsactiviteiten van [E] en in feite de verplaatsing daarvan naar [stad] betrof, dat de directeur is overgegaan naar belanghebbende, dat de aan belanghebbende en [E] gerelateerde personen zijn meeverhuisd naar [stad], dat behalve de auto’s ook een schuld van [E] is overgedragen aan belanghebbende en dat belanghebbende nog enige tijd gebruik gemaakt heeft van de RDW-erkenning van [E]. Belanghebbende heeft daartegenover gesteld dat van een beëindiging van de bedrijfsactiviteiten van [E] geen sprake was, dat het [E] destijds feitelijk onmogelijk is gemaakt de autohandel op normale wijze uit te oefenen vanwege het optreden van personen die [voorletters] bedreigden en afpersten, dat de overdracht van de auto’s betrekking heeft op auto’s die waren ontvreemd en later aan [E] zijn teruggegeven, dat [voorletters] zowel directeur/grootaandeelhouder van [E] als belanghebbende was en er dus geen sprake kan zijn van overdracht van personeel, dat de overdracht van de schuld te maken had met de door de crediteur gewenste zekerheid en die schuld uiteindelijk door [voorletters] uit privémiddelen is betaald en dat het tijdelijke gebruik van de RDW-erkenning van [E] plaatsvond vanwege het feit dat belanghebbende een zodanige erkenning nog niet had.

Gesteld noch gebleken is dat tussen [E] en belanghebbende een schriftelijke overeenkomst is gesloten, welke onder meer tot voorwerp heeft de overdracht van de in geding zijnde auto’s. Tot de gedingstukken behoren twee facturen waaruit afgeleid kan worden dat die auto’s in twee tranches, met een tussenpoos van bijna een half jaar, aan belanghebbende zijn geleverd. Naar het oordeel van het Hof vormen deze twee verzamelingen auto’s als zodanig geen algemeenheid van goederen als bedoeld in artikel 31 van de Wet.

De inspecteur stelt dat de overdracht van de auto’s samenviel met de beëindiging door [E] van de bedrijfsactiviteiten. Belanghebbende heeft dit ontkend en daartoe stukken overgelegd. Het Hof acht aannemelijk dat [E] niet onmiddellijk na de eerste overdracht van auto’s al haar bedrijfsactiviteiten heeft gestaakt. In dit verband acht het Hof ook van belang dat gesteld noch gebleken is dat materiële activa met betrekking tot het kantoor en de werkplaats zijn overgedragen en evenmin dat de [E] heeft voorzien in de voor de uitoefening van het bedrijf bedoelde ruimte. De inspecteur heeft gesteld dat ook goodwill is overgedragen. Dat acht het Hof tegenover de betwisting door belanghebbende niet aannemelijk gemaakt. Uit de stukken van het geding blijkt dienaangaande niets en een waarde van een klantenkring in [plaatsnaam] en omstreken bij overdracht van auto’s aan een bedrijf in [stad] acht het Hof niet aannemelijk.

De inspecteur heeft gesteld dat [E] personeel in de vorm van de directeur heeft overgedragen aan belanghebbende. Nu vaststaat dat [voorletters] zowel directeur en grootaandeelhouder is van [E] als van belanghebbende, acht het Hof dit geen relevante factor bij de beoordeling of sprake is van de overdracht van een algemeenheid van goederen. Hetzelfde geldt voor de omstandigheid dat [voorletters] en zijn relaties zijn verhuisd naar [stad].

Belanghebbende heeft van [E] een schuldverplichting tot een bedrag van € 175.000 overgenomen. Uit de stukken van het geding en hetgeen partijen dienaangaande hebben aangevoerd valt naar het oordeel van het Hof niet af te leiden dat en in hoeverre die schuldverplichting samenhangt met de overdracht van de auto’s. Dit te minder nu belanghebbende ter zitting onweersproken heeft verklaard dat de schuld door [voorletters] is overgeheveld omdat [E] niet voldoende verhaal meer bood en die schuld uiteindelijk door [voorletters] uit privémiddelen is betaald.

Na de overdracht van de auto’s zijn vijf auto’s op naam van [E] geleverd aan derden. Tussen partijen is niet meer in geschil dat dit in feite leveringen door belanghebbende betrof waarbij gebruik gemaakt werd van de RDW-erkenning van [E], in afwachting van die erkenning van belanghebbende.

Naar het oordeel van het Hof leiden de onder 5.3. tot en met 5.5. vermelde feiten en omstandigheden, ook in onderling verband bezien, er niet toe dat de overdrachten van de in geding zijnde auto’s gezien moeten worden als onderdelen van de overdracht van een algemeenheid van goederen in de zin van artikel 31 van de Wet. Daarvoor bestaat te weinig samenhang tussen de overdracht van de auto’s en de overige door de inspecteur aangevoerde feiten en omstandigheden. Dit betekent dat de op de facturen vermelde bedragen aan omzetbelasting in beginsel door belanghebbende in aftrek kunnen worden gebracht.

De inspecteur heeft gesteld dat aftrek van evenvermelde omzetbelasting niet toegestaan is omdat belanghebbende wist dat [E] die omzetbelasting niet zou aangeven en voldoen en aftrek van die belasting door belanghebbende mitsdien zou leiden tot misbruik van het recht op aftrek van voorbelasting.

Belanghebbende heeft bij monde van haar directeur [voorletters], die ook directeur is van [E], ter zitting bevestigd dat de in geding zijnde omzetbelasting door [E] niet is aangegeven en voldaan. Het Hof acht de stelling van inspecteur dat belanghebbende wist dat [E] de omzetbelasting niet zou voldoen dan ook gegrond.

Uit de jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Unie volgt dat de nationale rechter de aftrek van voorbelasting weigert indien aan de hand van objectieve elementen wordt vastgesteld dat de belastingplichtige wist of had moeten weten dat hij door zijn aankoop deelnam aan een transactie die onderdeel is van BTW-fraude of -misbruik. Naar het oordeel van het Hof doet, gelet op het vorenoverwogene, zich hier een dergelijke situatie voor. Degene die verantwoordelijk was voor de facturering en de omzetbelastingaangifte door [E] heeft welbewust de desbetreffende omzetbelasting niet aangegeven en voldaan, terwijl hij als verantwoordelijke voor de omzetbelastingaangifte van belanghebbende diezelfde belasting wel in aftrek wenst te brengen. De stelling van de inspecteur dat in dit geval de aftrek van voorbelasting is uitgesloten is derhalve juist. Daaraan doet niet af de omstandigheid dat [voorletters] als directeur van [E] ter zitting de bereidheid heeft geuit de door [E] verschuldigd geworden omzetbelasting te compenseren met een door [E] geclaimde teruggaaf van omzetbelasting over het tijdvak 2003, dit te minder nu de inspecteur onvoldoende gemotiveerd weersproken heeft verklaard dat van een dergelijke teruggaaf geen sprake kan zijn.

Aan belanghebbende is een verzuimboete opgelegd als bedoeld in artikel 67c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen. Belanghebbende heeft gesteld dat de boete ten onrechte is opgelegd omdat zij de aangifte en betalingen correct heeft gedaan en ook een pleitbaar standpunt heeft ingenomen. Het Hof stelt voorop dat de boete blijkens de uitspraak op het bezwaarschrift uitsluitend betrekking heeft op het tijdvak 2006 en derhalve niet op hetgeen in hoger beroep onderwerp van geschil is te weten het tijdvak 2005.

De inspecteur heeft de boete vastgesteld op 10% van de te laat betaalde bedrag van € 15.808, ofwel € 1.580. Op grond van het onder 5.10. overwogene is de grondslag van de boete € 9.288 lager, ofwel € 6.520. De boete zou dan € 652 bedragen.

Blijkens het verslag van het namens de inspecteur ingestelde boekenonderzoek bij belanghebbende is het voor het tijdvak 2006 omzetbelasting nageheven ter zake van de onjuiste toepassing van de zogenoemde margeregeling en het gebruik van de bedrijfsauto voor privédoeleinden. Met betrekking tot de margeregeling leidt het Hof uit het verslag af dat op basis van de door de adviseur van belanghebbende gemaakte berekening volgt dat een bedrag aan omzetbelasting van € 9.262 minus € 3.282, ofwel € 5.980 (de inspecteur berekent dit bedrag abusievelijk op € 5.920) te weinig is betaald. Dit is door belanghebbende op zichzelf niet althans niet voldoende gemotiveerd betwist. De correctie met betrekking tot het privégebruik van de auto ten bedrage van € 600 is door belanghebbende niet betwist.

Gelet op het onder 5.13. overwogene kan naar het oordeel van het Hof niet gezegd worden dat met betrekking tot de aldaar vermelde bedragen aan te weinig betaalde omzetbelasting elke schuld van de zijde van belanghebbende ontbroken heeft dan wel zij ter zake een pleitbaar standpunt heeft ingenomen. Nu het totaal van die bedragen € 6.580 (in de berekening van de inspecteur € 6.520) beloopt acht het Hof een verzuimboete van € 652 passend. Met inachtneming van de door de rechtbank toegepaste matiging van de boete met 10% zal het Hof de boete vaststellen op € 586.

Gelet op al het vorenoverwogene dient de naheffingsaanslag te worden vastgesteld op € 6.039 en de boete op € 586. Het hoger beroep is derhalve gegrond.