Uitspraken

Het Hof stelt voorop dat belanghebbende voor het op 4 november 2011 stilzetten en laten staan van [Y] in Buitenveldert op basis van de Verordening geen parkeerbelasting verschuldigd was.

Belanghebbende was - naar overigens ook tussen partijen niet in geschil is - wel parkeerbelasting verschuldigd voor het laten staan van [Y] in de Reinwardtstraat in Amsterdam Oost op zaterdag 5 november 2011 omstreeks 9.00 uur.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat hij de voor het parkeren in de Reinwardtstraat verschuldigde parkeerbelasting voldaan heeft door het op 4 november 2011 in Buitenveldert kopen van een parkeerkaart. Hij beroept zich daarbij met name op de tekst van de parkeerkaart, die aangeeft dat hij ‘betaald’ heeft om zonder restrictie tot 9.08 uur op maandag(morgen) 7 november 2011 te parkeren. Hij stelt voorts dat hij [Y] in de Reinwardtstraat op 5 november 2011 vanaf omstreeks 10.00 uur stil heeft laten staan.

De heffingsambtenaar betoogt dat belanghebbende met het kopen van de onderhavige parkeerkaart slechts voor het parkeren in de Reinwardtstraat tot (uiterlijk) 9.04 uur op zaterdagmorgen 5 november 2011 parkeerbelasting heeft voldaan. Hij onderbouwt zijn standpunt als volgt:

In geval een belanghebbende een parkeerkaart niet volledig aansluitend aan de aankoop aanwendt om de aldaar verschuldigde parkeerbelasting te voldoen (dat wil zeggen dat hij ten tijde van het wegrijden met de auto voor meer minuten parkeerbelasting heeft voldaan dan waarvoor hij feitelijk geparkeerd heeft), houdt de Regeling volgens het onder 6.4 weergegeven standpunt van de heffingsambtenaar in:

1. dat de parkeerbelasting die ten tijde van het wegrijden met de auto nog niet is verbruikt daarna bij een volgend parkeren - zij het omgerekend naar het ter plekke geldende tarief - kan worden aangewend om de alsdan ter plekke verschuldigde parkeerbelasting te voldoen; en

2. dat de op de parkeerkaart afgedrukte geldigheidsduur vervalt en wordt vervangen door een geldigheidsduur die gegolden zou hebben indien de belastingplichtige dezelfde parkeerkaart op dezelfde dag en hetzelfde tijdstip aangeschaft zou hebben, zij het met de fictie dat die aanschaf plaatsvond op de locatie waar hij de parkeerkaart aanwendt om de ter plekke verschuldigde parkeerbelasting te voldoen.

Aldus uitgelegd strijdt de Regeling met de Gemeentewet en de Verordening. Immers ingevolge artikel 225, tweede lid, van de Gemeentewet en artikel 2, aanhef en onder a, van de Verordening wordt onder parkeren voor zover in casu van belang verstaan “het gedurende een aaneengesloten periode doen of laten staan van een voertuig” (cursivering Hof). Dit betekent dat zodra een geparkeerd voertuig wordt verplaatst en daarbij heeft deelgenomen aan het verkeer, het ‘parkeren’ stopt. Een ‘nieuw parkeren’ begint vervolgens zodra het voertuig op een plek waar op dat moment parkeerbelasting is verschuldigd wordt stilgezet en blijft staan. Omdat parkeerbelasting is verschuldigd zodra er daadwerkelijk wordt geparkeerd (artikel 4, eerste lid, van de Verordening) is voor het ‘tweede’ parkeren (opnieuw) parkeerbelasting verschuldigd. De Gemeentewet en de Verordening voorzien niet in de mogelijkheid om niet verbruikte parkeertijd als het ware mee te nemen naar een volgende parkeerplaats.

Naar het oordeel van het Hof kon belanghebbende - conform het eerste standpunt van de heffingsambtenaar - aan de Regeling in redelijkheid de verwachting ontlenen dat hij de in Buitenveldert gekochte minuten ‘parkeerbelasting-tegoed’ in beginsel mee kon nemen naar de Reinwardtstraat om met dat tegoed de in die straat ten tijde van het parkeren ter plekke verschuldigde parkeerbelasting te voldoen.

Het onder 6.5 weergegeven tweede standpunt van de heffingsambtenaar houdt in dat de op de parkeerkaart afgedrukte geldigheidsduur van belanghebbendes parkeerkaart (7 november 2011, 9.08 uur) door het op 5 november 2011 omstreeks 10.00 uur parkeren in de Reinwardtstraat vervangen werd door een geldigheidsduur die verstreek op 5 november 2011 om 09.04 uur. Klaarblijkelijk baseert de heffingsambtenaar zijn standpunt op de zinsnede in het Besluit “omgerekend naar het tarief, zoals bedoeld in de [Verordening]” (cursivering Hof), en wel aldus dat het ‘omrekenen’ niet alleen het aantal minuten ‘parkeerbelasting-tegoed’ betreft, maar ook betekent dat de geldigheidsduur van de parkeerkaart wordt ‘omgerekend’, in die zin dat de op de parkeerkaart afgedrukte geldigheidsduur vervalt en wordt vervangen door een geldigheidsduur die gegolden zou hebben indien de belastingplichtige dezelfde parkeerkaart op dezelfde dag en hetzelfde tijdstip aangeschaft zou hebben, zij het met de fictie dat die aanschaf plaatsvond op de locatie waar hij de parkeerkaart aanwendt om de ter plekke verschuldigde parkeerbelasting te voldoen.

Naar het oordeel van het Hof kan uit het woord ‘omrekenen’ niet worden afgeleid dat de geldigheidsduur van de aangekochte parkeerkaart verandert. Het Hof verstaat het woord ‘omrekenen’ aldus dat uitsluitend het aantal minuten ‘parkeerbelasting-tegoed’ wordt omgerekend naar het tarief dat geldt ten tijde van het (nieuwe) parkeren met de parkeerkaart. De strekking van de Regeling is dat deze de belanghebbende het recht geeft om, telkens indien er op enige plek in Amsterdam geparkeerd wordt, tot aan het tijdstip waarop de geldigheidsduur van de parkeerkaart verstrijkt de - ter plekke op dat moment verschuldigde - parkeerbelasting met (het ‘parkeerbelasting-tegoed’ van) de parkeerkaart te voldoen (vgl. rechtsoverweging 6.6). Er is geen reden om dat recht qua geldigheidsduur te beperken louter en alleen omdat belanghebbende de kaart op een andere plek aanwendt dan de plek waarvoor hij de kaart heeft gekocht. Voldoende is dat het aantal verbruikte minuten in dit soort situaties telkens wordt aangepast naar het op de plaats van parkeren geldende tarief (en dat uitsluitend om die reden het tijdstip waarop de geldigheidsduur afloopt kan veranderen).

Het Hof ziet ook in de zinsnede onder III van het Besluit “na het verstrijken van de op de parkeerkaart aangegeven geldigheidsduur” (cursivering Hof) een aanwijzing dat de op de parkeerkaart afgedrukte geldigheidsduur niet verandert enkel omdat een belanghebbende minuten ‘parkeerbelasting-tegoed’ meeneemt naar een volgende parkeerplek. Als de besluitgever de geldigheidsduur conform het tweede standpunt van de heffingsambtenaar had willen wijzigen, dan had het in de rede gelegen dat hij onder III van het Besluit een andere tekst had gekozen.

Daar komt overigens bij dat het standpunt van de heffingsambtenaar, zeker in geval er op diverse plekken binnen de op de parkeerkaart afgedrukte geldigheidsduur wordt geparkeerd en voor de verschillende parkeerplekken wisselende tijden gelden waarop parkeerbelasting is verschuldigd, tot gecompliceerde berekeningen van nieuwe geldigheidsduren kan leiden (die overigens nagenoeg niet te controleren zijn).

Het standpunt van de heffingsambtenaar zou ook tot het opmerkelijke gevolg leiden dat de op belanghebbendes parkeerkaart afgedrukte geldigheidsduur is gewijzigd en is verstreken (namelijk op zaterdag 5 november 2011 om 9.04 uur), zonder dat hij op dat moment [Y] al verplaatst heeft.

Het Hof is derhalve van oordeel dat tekst noch strekking van de Regeling reden geven haar uit te leggen conform het onder 6.5 weergegeven tweede standpunt van de heffingsambtenaar.

Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbendes ‘parkeerbelasting-tegoed’ voor de Reinwardtstraat ten tijde van het parkeren vier minuten bedroeg. In aanmerking genomen dat de parkeercontroleur omstreeks 10.04 uur constateerde dat [Y] in genoemde straat stond geparkeerd en gelet op onderdeel III van het Besluit (waarin belastingplichtigen een ‘pardon’ krijgen voor de parkeerbelasting welke de eerste tien minuten na het verstrijken van de geldigheidsduur van de parkeerkaart, is verschuldigd), rust op de heffingsambtenaar de last te bewijzen dat belanghebbende [Y] vóór 9.50 uur heeft geparkeerd. Nu belanghebbende - hetgeen de heffingsambtenaar niet althans onvoldoende heeft weersproken - gesteld heeft dat hij in de Reinwardtstraat vanaf omstreeks 10.00 uur stond geparkeerd, acht het Hof de heffingsambtenaar in dit bewijs niet geslaagd.

Aan het voorgaande doet niet af dat de parkeercontroleur toen hij de naheffingsaanslag oplegde geen parkeerkaart in [Y] heeft zien liggen. Immers niet in geschil is dat belanghebbende een parkeerkaart had en dat met die kaart - uitgaande van voorgaande rechtsoverwegingen - de voor het parkeren in de Reinwardtstraat verschuldigde parkeerbelasting kon worden voldaan.

De naheffingsaanslag is derhalve weliswaar in overeenstemming met de Verordening - voor het parkeren in de Reinwardtstraat op zaterdagmorgen 5 november 2011 omstreeks 10.00 uur is de verschuldigde parkeerbelasting niet bij de aanvang van het parkeren voldaan - , maar in strijd met het vertrouwensbeginsel opgelegd (zie rechtsoverweging 6.9).

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is. De uitspraak van de rechtbank dient te worden vernietigd. Doende wat de rechtbank had behoren te doen, zal het Hof het beroep gegrond verklaren, de uitspraak van de heffingsambtenaar en de naheffingsaanslag vernietigen.