Uitspraken

LZI heeft in eerste aanleg gevorderd dat Ahold zal worden veroordeeld tot betaling van € 453.780,21, althans een door het hof te bepalen vergoeding dan wel op te maken bij staat, vermeerderd met rente en buitengerechtelijke incassokosten à

€ 4.500,-, met beslissing over de proceskosten. Zij heeft hieraan primair de overeengekomen bemiddelingsfee ten grondslag gelegd en subsidiair artikel 7:405 lid 2 BW. De rechtbank heeft de vordering afgewezen. Tegen deze beslissing en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt LZI met negen grieven op. LZI heeft tweemaal een grief 5 opgenomen. Het hof heeft daarom na de eerste grief 5 de volgende grieven doorgenummerd.

. LZI stelt in de grieven 5, 6 en 7, kort samengevat, dat de afspraken tussen partijen zodanig dienen te worden uitgelegd dat Ahold een bemiddelingsfee aan LZI verschuldigd is nu Ahold zich uiteindelijk op de door LZI aangedragen locatie heeft gevestigd.

Het hof overweegt als volgt. Uit de in rechtsoverweging 2 onder i) en ii) genoemde brieven van 27 juni en 10 juli 2000 en de onder iii) genoemde bekendmaking van de locatie door LZI op 24 augustus 2000 volgt dat partijen zijn uitgegaan van een door Ahold te bouwen supermarkt van circa 3.500 m2 met 300-400 parkeerplaatsen na het verkrijgen van een bouwvergunning van de gemeente Rotterdam daartoe. Ahold heeft deze bouwvergunning echter niet gekregen en niet is gesteld of gebleken dat Ahold de verlening ervan heeft belet. LZI heeft weliswaar betoogd dat Ahold dient aan te tonen dat zij zich in voldoende mate heeft ingespannen om de door haar gewenste 3.500 m2 gerealiseerd te krijgen, maar, wat hier verder ook van zij, het had op de weg van LZI gelegen om gemotiveerd te stellen dat Ahold alsdan wel een bouwvergunning van de gemeente Rotterdam zou hebben gekregen voor haar bouwplan in de periode augustus 2000 tot medio 2002, hetgeen LZI echter heeft nagelaten. Nu de bouwvergunning niet is verleend, kan LZI reeds daarom geen aanspraak maken op de overeengekomen bemiddelingsfee. LZI heeft ook geen feiten en omstandigheden gesteld die een zodanige uitleg van de afspraken tussen partijen zouden kunnen rechtvaardigen, dat zij desondanks aanspraak op de (gehele of gedeeltelijke) bemiddelingsfee zou kunnen maken.

LZI doet in deze grieven ook nog een beroep op ongerechtvaardigde verrijking en de artikelen 7:426 lid 2 en 411 lid 1 BW ter onderbouwing van haar vordering.

LZI heeft niet feitelijk onderbouwd waaruit het door Ahold behaalde voordeel en het door haar geleden verlies of gederfde winst bestaan. Evenmin heeft zij een en ander gekwantificeerd. Nu niet is gesteld of gebleken dat sprake is van verrijking van Ahold ten koste van LZI, gaat het beroep op ongerechtvaardigde verrijking niet op.

Ook kan artikel 7:426 lid 2 BW LZI niet baten. LZI gaat kennelijk ervan uit dat sprake is (geweest) van een overeenkomst tussen de gemeente Rotterdam en Ahold inzake de bouw door Ahold van een supermarkt op de Vierhavenstrip te Rotterdam, die door haar bemiddeling tot stand is gekomen, maar die niet is uitgevoerd hetgeen aan Ahold is toe te rekenen. Maar dit uitgangspunt is niet te rijmen met het tussen partijen vaststaande feit dat tussen de gemeente Rotterdam en Ahold bedoelde overeenkomst niet tot stand is gekomen.

Bovendien faalt het beroep op artikel 7:411 lid 1 BW. Anders dan LZI meent, is geen sprake geweest van een overeenkomst van opdracht tussen partijen waarbij het loon afhankelijk is gesteld van de volbrenging van de opdracht of het verstrijken van de tijd waarvoor de opdracht is verleend. Het recht van LZI op de overeengekomen bemiddelingsfee is immers afhankelijk gesteld van de verlening van een onherroepelijke bouwvergunning door de gemeente Rotterdam voor het door Ahold ingediende bouwplan.