Uitspraken

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 17 december 2010 de utb’s gehandhaafd, terwijl het gerechtshof Amsterdam op 21 oktober 2010 in een vergelijkbare procedure heeft geoordeeld dat het verdedigingsbeginsel is geschonden. Naar het oordeel van de rechtbank is geen sprake van een door verweerder in de uitspraak op bezwaar ingenomen standpunt dat evident onhoudbaar is. Dat er al een uitspraak is van het gerechtshof Amsterdam van 21 oktober over een vergelijkbare procedure, betekent op zich nog niet dat verweerder ook in de onderhavige procedure direct dezelfde beslissing had moeten nemen. Het gerechtshof heeft de desbetreffende utb uitsluitend vernietigd vanwege schending van het verdedigingsbeginsel, een onderwerp dat tot op heden in de jurisprudentie nog niet volledig is uitgekristalliseerd. De gevolgen die het arrest Sopropé voor de douanepraktijk in Nederland zal hebben, zijn nog niet volledig duidelijk en het gaat naar het oordeel van de rechtbank te ver om deze, als voortschrijdend inzicht te kwalificeren, ontwikkeling aan te merken als een bijzondere omstandigheid die een integrale proceskostenvergoeding rechtvaardigt. Bovendien is de procedure voor het gerechtshof Amsterdam materieel gezien niet identiek aan de onderhavige procedure.

De rechtbank zal verweerder derhalve veroordelen om eiseres een forfaitaire proceskostenvergoeding te betalen voor zowel de bezwaar- als de beroepsfase.”

Belanghebbende heeft bij intrekking van haar beroep aan de rechtbank verzocht om toekenning van een integrale proceskostenvergoeding op de voet van artikel 8:75a van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), gelezen in samenhang met artikel 2, derde lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit). De rechtbank heeft volstaan met de toekenning van een forfaitaire proceskostenvergoeding voor kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand (€ 322 voor bezwaar en € 874 voor beroep). Belanghebbende betwist in hoger beroep uitsluitend de toegekende vergoeding voor de beroepsfase. Zij wenst alsnog in aanmerking te komen voor een vergoeding van haar werkelijke kosten.

Het Hof stelt voorop dat voor toekenning van een proceskostenvergoeding in afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit grond is indien het bestuursorgaan het verwijt treft dat het een beschikking of uitspraak geeft, respectievelijk doet of in rechte handhaaft, terwijl op dat moment duidelijk is dat die beschikking of uitspraak in een daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden (vgl. HR 13 april 2007, nr. 41.235, BNB 2007/260 en HR 6 februari 2009, nr. 08/01915, BNB 2009/100).

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de inspecteur, zowel in zijn uitspraak op bezwaar van 17 december 2010 als daarna, de UTB’s heeft gehandhaafd tegen beter weten in, gelet op eerdere rechtspraak van het Hof in andere, vergelijkbare zaken. In zijn uitspraken van 21 oktober 2010 in de zaken met nummers 07/00977, 07/00978, 07/00981, 07/00992, 07/00996 en 07/00997 (vgl. 2.2.2), waarnaar belanghebbende verwijst, heeft het Hof geoordeeld dat de belanghebbenden in de desbetreffende zaken door het rauwelijks opleggen van UTB’s wezenlijk in hun verdedigingsbelangen zijn geschaad, omdat onduidelijkheid bestond ten aanzien van de vraag of certificaten (Form A’s uit Cambodja) al dan niet door de bevoegde autoriteiten waren afgegeven en deze onduidelijkheid in ieder geval tot één week voor het doen van de uitspraak op bezwaar ook bij de inspecteur bestond. Deze onduidelijkheid doet zich in de onderwerpelijke zaak niet voor, nu blijkens de stukken van het geding vaststaat dat de certificaten (Form A’s uit Bangladesh) waarop de bestreden UTB’s betrekking hebben alle zijn afgegeven door de bevoegde autoriteiten.

Gelet op het vorenoverwogene kan naar ’s Hofs oordeel niet worden gezegd dat de inspecteur, doordat hij in zijn uitspraak op bezwaar van 17 december 2010 een standpunt heeft ingenomen dat niet overeenstemt met het oordeel van het Hof in zijn uitspraken van 21 oktober 2010, een verwijt treft in de onder 5.2 bedoelde zin. Het Hof ziet daarom geen grond voor toekenning van een proceskostenvergoeding in afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit.

Belanghebbende heeft eerst in hoger beroep op de voet van artikel 8:73 Awb verzocht om een schadevergoeding van € 4.845 voor de kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand in de periode welke is gelegen tussen de uitspraak op bezwaar en de datum waarop het beroep bij de rechtbank is ingediend. Naar ’s Hofs oordeel dienen genoemde kosten, gelet op de in de facturen vermelde specificatie, als proceskosten in de zin van artikel 8:75/8:75a Awb te worden aangemerkt, welke artikelen in een exclusieve regeling voor vergoeding van proceskosten voorzien, zodat zij reeds om die reden niet voor vergoeding op de voet van artikel 8:73 Awb in aanmerking komen (vgl. Hoge Raad 14 september 2007, nr. 42069, ECLI:NL:HR:BB3442).

De rechtbank heeft zich bij de vaststelling van de forfaitaire proceskostenvergoeding niet uitgelaten over de door belanghebbende gevraagde vergoeding voor reis- en verletkosten alsmede de kosten van uittreksels uit de openbare registers. Partijen hebben zich ter zitting eenparig op het standpunt gesteld dat belanghebbende voor deze vergoedingen in aanmerking komt tot een bedrag van € 275,96. Het Hof zal partijen hierin volgen.

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is en dat de door de rechtbank toegekende proceskostenvergoeding van € 1.196 dient te worden verhoogd met € 275,96 tot een bedrag van € 1.471,96.