Uitspraken

Het Hof stelt voorop dat de waarde van de onroerende zaak in het kader van de waardering op de voet van artikel 17, lid 2 van de Wet woz, geen optelsom is van aan diverse onderdelen van die onroerende zaak toe te kennen waarden. Het Hof deelt dan ook niet, althans niet zonder meer, het gemeenschappelijke uitgangspunt van partijen dat slechts de waarde van de grond in het geding is. Dit te minder nu beide partijen zich beroepen op vergelijkingstransacties die de verkoop/levering van percelen met opstallen betreffen.

Het Hof onderschrijft evenwel het oordeel van de rechtbank voor zover dat inhoudt dat de rijwoningen waarop de heffingsambtenaar zich beroept onvoldoende geschikt zijn als ijkpunt voor de waardebepaling van de hoekwoning van belanghebbende. Het Hof neemt daarbij de veel grotere oppervlakte en de afwijkende vorm van het perceel van die hoekwoning in aanmerking en is voorts van oordeel dat de heffingsambtenaar onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat met die verschillen voldoende rekening is gehouden bij de waardebepaling. Nu de heffingsambtenaar geen andere verkopen ter onderbouwing van de waarde heeft ingebracht brengt dit oordeel mee dat de heffingsambtenaar niet is geslaagd in de op hem rustende bewijslast dat de bij beschikking vastgestelde waarde niet hoger is dan de in artikel 17, lid 2, van de Wet woz bedoelde waarde. Het incidenteel hoger beroep is dan ook ongegrond.

Het Hof voegt daar nog aan toe dat de eerst ter zitting in hoger beroep aangevoerde verkoop van de woning [d-straat 1]buiten beschouwing wordt gelaten. Het Hof acht daarvoor redengevend dat het geschil betrekking heeft op de waardevaststelling op 1 januari 2011 en dat gesteld noch gebleken is dat deze gegevens niet eerder dan op 21 mei 2014 hadden kunnen worden ingebracht. Bovendien weegt het Hof mee dat belanghebbende in reactie op het inbrengen van deze gegevens heeft opgemerkt niet te weten waar deze woning precies ligt. Het Hof ziet ook onvoldoende reden voor een heropening van het vooronderzoek teneinde belanghebbende in de gelegenheid te stellen hier nader onderzoek naar te doen.

Het Hof onderschrijft het oordeel van de rechtbank dat belanghebbende van haar kant de door haar bepleite waarde niet (voldoende) aannemelijk heeft gemaakt. Het voegt daar nog aan toe dat de heffingsambtenaar ter zitting in hoger beroep heeft opgemerkt dat de [b-straat] een ventweg is langs ‘de randweg’, een drukke op een viaduct gelegen doorgaande weg, en daarmee qua ligging niet dan wel minder geschikt is voor een onderbouwing van de waarde van woningen aan de rustige [a-atraat]. Belanghebbende heeft daartegenover gesteld dat langs de randweg geluidsschermen zijn aangebracht en dat het verkeersgeluid van de randweg ook in haar tuin hoorbaar is.

Resteert de door de taxateur van belanghebbende genoemde verkoop van de woning [c-straat] 2, waarvan de heffingsambtenaar ter zitting onweersproken heeft opgemerkt dat deze woning ligt op de hoek van de[e-straat] en de [c-straat], welke laan in het verlengde ligt van de [a-atraat]. Nu uit de stukken blijkt dat de[e-straat] een drukke weg is, de doorgaande weg naar [S], acht het Hof ook die woning qua ligging minder geschikt voor de onderbouwing van de waarde van de woning van belanghebbende.