Uitspraken

Het gaat in deze zaak om het volgende.

( i) [geïntimeerde] is in de periode van 1 september 2011 tot 1 maart 2012 in dienst geweest bij [appellant] in de functie van barmedewerkster in diens café genaamd ‘The Royal Bar’.

( v) [appellant] heeft het loon van [geïntimeerde] na 19 december 2011 niet meer uitbetaald.

( x) [appellant] is, ondanks verzoeken daartoe, niet overgegaan tot uitbetaling van het loon.

[geïntimeerde] heeft in eerste aanleg gevorderd, kort gezegd, [appellant] te veroordelen om aan haar te betalen een bedrag van € 1.308,84 netto aan loon, met wettelijke verhoging en wettelijke rente, buitengerechtelijke kosten en proceskosten. Zij heeft daartoe gesteld, kort gezegd, dat [appellant] rechtens verplicht was haar salaris te betalen tot 1 februari 2012. [appellant] heeft hiertegen verweer gevoerd.

De kantonrechter heeft in het vonnis waarvan beroep overwogen, kort samengevat, dat [geïntimeerde] niet op grond van artikel 7:629 BW aanspraak kan maken op het loon, omdat zij niet wegens ziekte arbeidsongeschikt was, maar dat de bedrijfsarts wel op 16 januari 2012 heeft gerapporteerd dat sprake was van een verstoorde verhouding en een afkoelingsperiode van twee weken heeft ingelast – terwijl, gelet op de ziekmelding op 19 december 2011, aannemelijk is dat die verstoorde verhouding reeds op laatstgenoemde datum bestond – en dat, mede gelet op alle overige omstandigheden, het feit dat [geïntimeerde] tot 1 februari 2012 niet heeft gewerkt voor rekening van [appellant] behoort te komen, zodat de loonvordering van [geïntimeerde] krachtens artikel 7:628 BW voor toewijzing in aanmerking komt. Op grond van een en ander heeft de kantonrechter de vordering van [geïntimeerde] – behoudens voor zover het de buitengerechtelijke kosten betreft – toegewezen en [appellant] veroordeeld in de proceskosten.

Het hof ziet aanleiding de grieven gezamenlijk te behandelen.

Het onderhavige geschil betreft een loonvordering van [geïntimeerde] over de periode van 19 december 2011 tot 1 februari 2012. De kantonrechter heeft, kort gezegd, deze vordering toegewezen op grond van artikel 7:628 BW. Bij de beoordeling van de thans aan de orde zijnde vraag of dit oordeel juist is, stelt het hof het volgende voorop. Als sprake is van een verstoorde verhouding tussen werkgever en werknemer en de werknemer zich op grond van (dreigende) psychische of lichamelijke klachten niet in staat acht tot het verrichten van zijn werkzaamheden, is het de werknemer die feiten en omstandigheden moet stellen en zo nodig aannemelijk moet maken die tot het oordeel kunnen leiden dat in die periode de arbeidsomstandigheden voor hem zodanig waren dat, met het oog op de (dreiging van) psychische of lichamelijke klachten, van hem redelijkerwijs niet kon worden gevergd dat hij zijn werkzaamheden zou verrichten. Daarbij heeft tevens te gelden dat de werknemer in zo’n geval in beginsel gehouden is alle medewerking te verlenen aan inspanningen die erop gericht zijn de oorzaken daarvan weg te nemen.

[geïntimeerde], die zich op 19 december 2011 heeft ziek gemeld bij [appellant], heeft met name het volgende gesteld. Tijdens haar dienstverband is zij meerdere malen ongewenst onzedelijk door [appellant] aangeraakt en betast en was zij als gevolg daarvan niet meer in staat haar werkzaamheden te verrichten. Na haar ziekmelding op 19 december 2011 is zij van 20 tot en met 26 december 2011 met vakantie geweest in Spanje, waarvoor zij tevoren toestemming had gevraagd en verkregen van [appellant]. [appellant] heeft als werkgever pas bijna drie weken na haar ziekmelding, te weten op 6 januari 2012, de bedrijfsarts ingeschakeld. De probleemanalyse en het advies van de bedrijfsarts van 16 januari 2012 luidden als volgt:

Het hof is van oordeel dat, wat er zij van de stellingen van [geïntimeerde] omtrent gestelde aanranding van haar door [appellant] en van haar aangifte ter zake, op grond van de bevindingen van de bedrijfsarts in elk geval voldoende aannemelijk is geworden dat sprake was van verstoorde verhoudingen tussen partijen en overleg tussen partijen nodig was alvorens [geïntimeerde] met succes haar werkzaamheden als barmedewerkster in ‘The Royal Bar’ zou kunnen hervatten. Het hof is bovendien van oordeel dat [appellant] – op wiens weg als werkgever dit had gelegen, ook reeds voordat de bedrijfsarts zijn probleemanalyse en advies gaf – zich onvoldoende, en met name ook onvoldoende tijdig, heeft ingespannen om tot een gesprek met [geïntimeerde] te komen over hun verstoorde verhouding teneinde de ontstane problemen (te trachten) op te lossen. Nadat [geïntimeerde] met (voordien van [appellant] verkregen) toestemming daartoe van 20 tot en met 26 december 2011 met vakantie in Spanje was geweest, heeft – volgens de niet weersproken stelling van [geïntimeerde] – op 30 december 2011 telefonisch contact tussen [appellant] en [geïntimeerde] plaatsgevonden waarbij [appellant] heeft gezegd dat [geïntimeerde] ziek thuis kon blijven. Vervolgens heeft [appellant] [geïntimeerde] pas op 6 januari 2012 ziek gemeld bij de bedrijfsarts. Nadat de bedrijfsarts [geïntimeerde] op 9 januari 2012 tevergeefs had bezocht, een brief had achtergelaten en [geïntimeerde] contact met deze had opgenomen om een afspraak te maken op 16 januari 2012, heeft [appellant] eerst per e-mail van 11 januari 2012, dus bijna drieënhalve week na haar ziekmelding, [geïntimeerde] verzocht contact met hem op te nemen. Deze e-mail – waarop [geïntimeerde] overigens onmiddellijk heeft gereageerd bij e-mail van 12 januari 2012 – bevatte echter geenszins een uitnodiging om via een gesprek of anderszins (te trachten) de ontstane problemen op te lossen:

[geïntimeerde] heeft betwist dat [appellant], zoals hij in boven aangehaald e-mailbericht schrijft, voordien meerdere malen heeft getracht telefonisch contact met haar op te nemen. [appellant] heeft zijn stellingen op dit punt niet nader geconcretiseerd en onderbouwd, zodat het hof deze passeert. Ook nadien heeft [appellant] geen concrete pogingen gedaan om tot een gesprek met [geïntimeerde] te komen, concrete en onderbouwde stellingen daaromtrent ontbreken althans. [appellant] heeft ook zijn (door [geïntimeerde] betwiste) stelling dat hij naar het oordeel van de bedrijfsarts er alles aan heeft gedaan om in contact te komen met [geïntimeerde] (conclusie van antwoord onder 16), op geen enkele wijze gesubstantieerd. Evenmin heeft hij gesteld dat hij een beroep op de bedrijfsarts heeft gedaan om te bemiddelen, zoals laatstgenoemde had aangeboden. Onder deze omstandigheden kan niet worden geconcludeerd dat [geïntimeerde] geen of onvoldoende medewerking heeft verleend aan inspanningen die erop gericht waren de oorzaken van de verstoorde verhouding met [appellant] weg te nemen. Wel volgt uit al het voorgaande, in onderling verband en samenhang beschouwd, dat in de periode van 19 december 2011 tot 1 februari 2012 de arbeidsomstandigheden voor [geïntimeerde] zodanig waren dat, met het oog op de (dreiging van) psychische of lichamelijke klachten volgend uit de verstoorde verhouding tussen partijen zonder uitzicht op normalisering daarvan, van haar redelijkerwijs niet kon worden gevergd dat zij haar werkzaamheden zou verrichten en dat zij – zoals artikel 7:628 lid 1 BW het formuleert – de overeengekomen arbeid derhalve niet heeft verricht door een oorzaak die in redelijkheid voor rekening van de werkgever behoort te komen, zodat zij haar recht op loon over die periode heeft behouden.

Na het voorgaande behoeven de overige stellingen en weren van partijen geen bespreking meer. [appellant] heeft geen feiten of omstandigheden gesteld die, indien bewezen, tot een ander oordeel moeten leiden, zodat zijn bewijsaanbod – dat op zichzelf al onvoldoende is gespecificeerd – als niet ter zake dienend wordt gepasseerd.

De slotsom luidt als volgt. De grieven falen. Het vonnis waarvan beroep zal worden bekrachtigd. [appellant] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten van het geding in hoger beroep.