Uitspraken

Hij heeft gesteld dat het HvJ EU (blijkens de rov. 34 en 35) heeft erkend dat aan het behoud van de fiscale coherentie afbreuk wordt gedaan indien een verlies van een van de zustervennootschappen zowel door de fiscale eenheid in Nederland, als door (een van) de moedervennootschap(pen) in Duitsland in aftrek kan worden gebracht. Daarmee heeft het HvJ EU erkend dat het bij de fiscale coherentie van de fiscale eenheid draait om het principe dat dubbele verliesneming binnen de groep ten principale – dat wil zeggen, ongeacht mogelijke verschillen in timing en/of bedrag – is uitgesloten.

Voorts heeft het HvJ EU, naar de inspecteur betoogt, (blijkens de rov. 34 en 35) erkend dat de fiscale coherentie binnen de fiscale eenheid niet alleen dubbele verliesneming op aandelenparticipaties binnen de groep betreft, maar ook dubbele verliesneming ter zake van leningen binnen die groep.

Met deze uitgangspunten van het HvJ EU is echter - aldus de inspecteur - niet verenigbaar diens oordeel dat de weigering van de fiscale eenheid in het geval van belanghebbenden niet wordt gerechtvaardigd uit een oogpunt van fiscale coherentie. De uitspraak van het Hof getuigt op dit punt van een onvolledig en/of onjuist inzicht in het Nederlandse belastingstelsel. Naar het Hof begrijpt doelt de inspecteur daarbij op (i) het bestaan van de liquidatieverliesregeling als voorzien in artikel 13d van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (Wet Vpb); (ii) het negeren dat door de betrokken Duitse moedervennootschap - ook - een verlies ter zake van een lening aan (een van) haar dochter-/ zustervennootschappen in aanmerking kan worden genomen; en (iii) het negeren dat door de betrokken Duitse moedervennootschap - ook - een verlies ter zake van haar deelneming in de desbetreffende dochter-/zustervennootschap in aanmerking kan worden genomen.

Op grond van het vorenstaande is de inspecteur van opvatting dat de onderhavige belemmering (evenals in Papillon) “hoe dan ook” wordt gerechtvaardigd door de noodzaak van fiscale coherentie en dat (anders dan in Papillon) in casu (mogelijk) tevens is voldaan aan de eis van proportionaliteit. Naar de inspecteur ter zitting van 24 september 2014 nader heeft toegelicht, is zijn standpunt erop gebaseerd dat het behoud van de fiscale coherentie meebrengt dat dubbele verliesneming binnen de (verticale) keten van betrokken vennootschappen zowel unilateraal als bilateraal moet worden voorkomen. Hij betoogt dat deze vereisten ook voor het HvJ EU uitgangspunt zijn geweest.

Het Hof vermag in (rov. 34 en 35 van) het arrest van het HvJ EU van 12 juni 2014 voorts niet te lezen dat de voorkoming van bilaterale dubbele verliesneming als argument ter onderbouwing van een beroep op de coherentie van een nationaal belastingstelsel zou zijn aanvaard, ook niet in het specifieke geval dat het risico op die dubbele bilaterale verliesneming zich voordoet binnen dezelfde verticale (ononderbroken) keten van vennootschappen.

In de genoemde rov. 34 heeft het HvJ EU overwogen dat een dergelijke coherentie of samenhang in de zaak Papillon aan de orde was voor zover het de unilaterale groepsverliezen betrof. In het arrest Papillon zelve is die situatie in rov. 48 beschreven; het betrof de mogelijke dubbele aftrek van het verlies van de kleindochter zowel bij die vennootschap zelf (dan wel, zo begrijpt het Hof, vanwege de fiscale integratie: bij de moeder) als bij de moeder (ter zake van een afwaardering van de dochter).

De inspecteur moet worden toegegeven dat – naar de letter genomen – rov. 35 van het arrest van 12 juni 2014 daaraan lijkt toe te voegen dat met betrekking tot het voorkomen van bilaterale verliesneming (de mogelijke dubbele aftrek van het verlies van de kleindochter zowel bij de Franse moeder als bij de tussenliggende buitenlandse dochtervennootschap, ter zake van een afwaardering van de kleindochter) in de zaak Papillon wellicht hetzelfde zou hebben kunnen gelden, doch het komt het Hof, gelet op de context waarin rov. 35 is te plaatsen, voor dat dit voorbeeld veeleer is gegeven ter illustratie van het verschil in dit verband tussen de fiscale-integratieregimes van Frankrijk en Nederland en dat het moet worden verstaan met betrekking tot de unilaterale verliesneming.

Naar het oordeel van het Hof dienen de rov. 34 en 35 te worden bezien binnen de context van de toets die het HvJ EU in deze en de daaropvolgende rechtsoverwegingen aanlegt, namelijk (zie rov. 33), of binnen het regime van de fiscale eenheid bepalingen zijn te vinden die de voordelen van de fiscale eenheid compenseren door daartegenover een bepaald nadeel te plaatsen (zoals ook bedoeld in 4.14.15 van de tussenuitspraak). Immers, het onderzoek naar de grond van de samenhang van een belastingstelsel vereist in beginsel een onderzoek aan de hand van een en hetzelfde belastingstelsel (HvJ EU 10 april 2014, C-190/12, Emerging Markets). In die gedachtegang is binnen het Franse integratieregime een zodanige compensatie te vinden: het voordeel van de overheveling van het verlies van de kleindochter naar de moeder wordt tussen de groepsvennootschappen ‘geneutraliseerd’ door middel van correcties, zoals het bij de dochter schrappen van een mogelijke afwaardering van een vordering op de kleindochter. Binnen het Nederlandse fiscale-eenheidsregime vallen dergelijke, ‘expliciet compenserende maatregelen’ niet aan te wijzen, zoals het HvJ EU vervolgens in rov. 40 – op zichzelf terecht – vaststelt.

Het Hof vindt bevestiging voor de juistheid van deze interpretatie in de omstandigheid dat in het arrest Papillon zelve in het geheel niet wordt gesproken over de mogelijkheid dat de tussenliggende buitenlandse dochter ‘hetzelfde’ verlies van de kleindochter in aftrek zou kunnen brengen, ofschoon die casus in zoverre wèl vergelijkbaar was met de onderhavige en de vermelding daarvan – dan toch – voor de hand had gelegen.

Nu bij het voorgaande voorts moet worden bedacht dat in alle, ook latere jurisprudentie (arresten van 28 februari 2008, Deutsche Shell, C‑293/06, en van 29 november 2011, National Grid Indus, C‑371/10) door het HvJ EU steeds is bevestigd dat een lidstaat niet zijn belastingstelsel hoeft af te stemmen op dat van een andere lidstaat teneinde in alle situaties een verschil in behandeling van grensoverschrijdende vestigingen te vermijden, is het Hof van oordeel dat het HvJ EU niet aldus is te verstaan dat een lidstaat met succes een beroep zou kunnen doen op het belastingstelsel van een andere lidstaat om een geconstateerde belemmering te rechtvaardigen.

Nu het HvJ EU zulks (anders dan in het in 4.14.12 van de tussenuitspraak genoemde arrest Rewe Zentralfinanz) zowel in het arrest Papillon als in rov. 35 van het arrest van 12 juni 2014 tot uitgangspunt heeft genomen, zal het Hof in casu eveneens aannemen dat het bij een eventueel liquidatieverlies van een Nederlandse moedervennootschap op haar deelneming in een buitenlandse tussenhoudstervennootschap (uit hoofde van dier participatie in, of vordering op, de Nederlandse kleindochtervennootschap) voor doeleinden van de onderhavige kwestie om hetzelfde verlies gaat als het verlies dat door de Nederlandse kleindochtervennootschap is geleden.

Op grond van het vorenoverwogene komt het Hof tot het oordeel dat de conclusie ter zake van het fiscalecoherentiebeginsel moet zijn dat, net zoals in de zaak Papillon het geval was, het fiscale-eenheidsregime coherent is voor zover geen liquidatieverliezen ter zake van gevoegde (klein)dochtervennootschappen kunnen ontstaan (zie 4.10.3 sub (i)).

In het geval van de door belanghebbenden verzochte fiscale eenheid kan de hiervoor geconstateerde samenhang van het fiscale-eenheidsregime evenwel niet worden aangetast, nu – naar ter zitting van 24 september 2014 desgevraagd ook door de inspecteur is erkend – in de onderhavige casus geen sprake kan zijn van, als gevolg van de samenloop van de regimes van de fiscale eenheid en de deelnemingsvrijstelling, in Nederland ten laste van de winst te brengen liquidatie- of financieringsverliezen die eveneens reeds ten laste van de fiscale eenheidswinst zijn gebracht. De moedervennootschap(pen) bij wie dergelijke verliezen zouden kunnen optreden, is (zijn) in het onderhavige geval immers niet in Nederland gevestigd. Uitsluitend de fiscale eenheid-zustervennootschappen bevinden zich binnen het bereik van het Nederlandse belastingstelsel en binnen de fiscale eenheid is de aftrek van dergelijke verliezen uitgesloten.

Zoals in 4.14. is overwogen, kan de mogelijkheid dat – ingevolge het Duitse belastingstelsel – de Duitse moedervennootschap een verlies in aanmerking kan nemen uit hoofde van haar deelneming in een in Nederland gevestigde dochter-/zustervennootschap, dan wel uit hoofde van een aan deze verstrekte lening, niet als een inbreuk op de samenhang van het Nederlandse belastingstelsel worden aangemerkt. Die samenhang moet immers aan de hand van het Nederlandse belastingstelsel blijken.

Nu vast is komen te staan dat de weigering van een fiscale eenheid in het onderhavige geval niet kan worden gerechtvaardigd door de noodzaak om de coherentie van het Nederlandse fiscale systeem veilig te stellen en om unilaterale dubbele verliesverrekening te voorkomen, komt het Hof tot de conclusie dat in casu sprake is van een verboden beperking van de vrijheid van vestiging. Alsdan brengen de rechtstreekse werking en voorrang van de artikelen 49 VWEU en 54 VWEU (voorheen: artikelen 43 EG en 48 EG) mee dat het Hof erin dient te voorzien dat de hiermee strijdige bepalingen van nationaal recht in zoverre buiten toepassing worden gelaten.

In het onderhavige geval betekent dit dat aan belanghebbenden de vorming van een fiscale eenheid niet mag worden geweigerd. De rechter zal in het algemeen slechts dan zelf in een gebrek dat aan een wettelijke regeling op het gebied van belastingen kleeft, kunnen voorzien indien zich uit het stelsel van de wet, de daarin geregelde gevallen en de daaraan ten grondslag liggende beginselen, of de wetsgeschiedenis, voldoende duidelijk laat afleiden hoe zulks dient te geschieden (vgl. HR 14 november 2008, ECLI:NL:HR:2008:BG4211, BNB 2009/3 en HR 12 mei 1999, ECLI:NL:HR:1999:AA2756, BNB 1999/271).

Naar het oordeel van het Hof is in casu sprake van een aan artikel 15 lid 1 Wet Vpb klevend gebrek dat als zodanig kan worden hersteld binnen het fiscale-eenheidsregime van de Wet Vpb. Dat regime is immers erop gebaseerd dat vennootschapsbelasting van bepaalde belastingplichtigen wordt geheven alsof er één belastingplichtige is, in die zin dat de werkzaamheden en het vermogen van die belastingplichtigen deel uitmaken van de werkzaamheden en het vermogen van één van hen (de moedermaatschappij). Uit de daarbij van toepassing zijnde bepalingen van (artikel 15 van) de Wet Vpb kan voor het onderhavige geval redelijkerwijs niet anders worden afgeleid dan dat de wetgever, indien hij de strijdigheid met het gemeenschapsrecht van de genoemde wetsbepaling zou hebben onderkend en deze strijdigheid zou hebben willen vermijden, tot het resultaat zou zijn gekomen dat een van de belastingplichtige (middellijke) dochtermaatschappijen van [X AG] voor dit doel wordt aangewezen als moedermaatschappij.

Het vorenstaande brengt mee dat het Hof de eerste twee volzinnen van artikel 15, lid 1, Wet Vpb jegens belanghebbenden als volgt zal lezen:

Voorts dient tot herstel van het hiervoor bedoelde gebrek artikel 15 lid 2 Wet Vpb jegens belanghebbenden buiten toepassing te blijven voor zover daarin is bepaald dat een middellijk bezit van aandelen uitsluitend onder ‘een bezit’ als bedoeld in het eerste lid kan worden begrepen indien die aandelen onmiddellijk worden gehouden door één of meer belastingplichtigen die van de fiscale eenheid deel uitmaken.

Het verzoek van belanghebbenden betreft nog uitsluitend de voeging van de in Nederland gevestigde zustervennootschappen, belanghebbenden 4, 5 en 6. Ter zitting van het Hof van 24 september 2014 hebben belanghebbenden voorts het Hof nader verzocht om belanghebbende 4 als moedermaatschappij aan te wijzen.

Nu de vorming van een fiscale eenheid in beginsel een vrije keuze is, daarbij eveneens vrijelijk kan worden gekozen op welk niveau van de vennootschappelijke structuur de fiscale eenheid wordt gevormd en deze niet kan worden geweigerd indien aan alle wettelijke vereisten wordt voldaan, ziet het Hof onvoldoende reden om van het verzoek van belanghebbenden af te wijken. Het zal daarom belanghebbende 4 als moedermaatschappij aanwijzen.

De inspecteur heeft het Hof nog verzocht invulling te geven aan een, bij toekenning van de door belanghebbenden verzochte fiscale eenheid, mogelijk optredend rechtsvacuüm, en wel door het stellen van aanvullende voorwaarden aan die fiscale eenheid.

Het Hof zal niet aan dit verzoek tegemoet komen. Naar zijn oordeel is het niet aan de rechter om het gebrek dat aan de wettelijke regeling kleeft als gevolg van de hiervoor vastgestelde schending van de artikelen 49 VWEU en 54 VWEU op te heffen op een andere of méér omvattende wijze dan door het buiten toepassing laten van de met het Unierecht strijdige bepalingen zoals hiervóór in 4.21.3 tot en met 4.21.5 is omschreven. Getoetst aan de richtlijnen van de in 4.21.2 genoemde arresten van de Hoge Raad is immers onvoldoende duidelijk op welke wijze de opheffing van een mogelijk optredend rechtsvacuüm zou dienen te geschieden. Het is dan ook aan de Nederlandse wet- en/of besluitgever om het Nederlandse belastingstelsel zonder belemmering van de vrijheid van vestiging in te richten en daarin zo nodig speciale voorschriften op te nemen dan wel (op grond van artikel 15 lid 10 Wet Vpb) aanvullende voorwaarden te stellen ter voorkoming van, bijvoorbeeld, dubbele verliesverrekening in Nederland.

Het Hof merkt in dit verband nog op dat moet worden aangenomen (vgl. HR 17 december 2010, ECLI:NL:HR:2010:BO7489, BNB 2011/60) dat belanghebbenden 4, 5 en 6 in het kader van de aanwending van een rechtsmiddel tegen een aan haar opgelegde aanslag waarin aan een of meer van die mogelijk te stellen aanvullende voorwaarden uitvoering wordt gegeven, (de werking en de geldigheid van) die voorwaarden ter toetsing aan de rechter kan voorleggen, op de grond dat de aanslag niet op een dergelijke, gestelde voorwaarde had mogen worden gebaseerd omdat de uitvoering van die voorwaarde onredelijk bezwarend is dan wel niet bijdraagt aan het in artikel 15 lid 10 Wet Vpb beoogde doel, te weten de verzekering van de heffing en invordering van de vennootschapsbelasting met het oog op de omstandigheid dat belanghebbenden voor de toepassing van die wet een fiscale eenheid vormen.

Met betrekking tot de ingangsdatum van de fiscale eenheid heeft te gelden dat belanghebbenden hebben verzocht de fiscale eenheid in te laten gaan, primair, per 1 januari 2007 dan wel, subsidiair, per 1 juli 2007. Vaststaat dat het verzoek is ingediend bij brief van 27 september 2007. In artikel 15 lid 5 Wet Vpb is bepaald dat een fiscale eenheid niet eerder tot stand komt dan drie maanden voor het tijdstip waarop het verzoek is gedaan. In het onderhavige geval betekent dit dat de primair verzochte ingangsdatum moet worden afgewezen en dat de fiscale eenheid pas kan ingaan per (27 juni 2007 ofwel per) 1 juli 2007 zoals belanghebbenden subsidiair hebben verzocht.

Belanghebbenden hebben in dit verband gesteld dat in haar geval sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding omdat zij enerzijds wisten dat haar verzoek op grond van het nationale recht niet mogelijk was en daarom zou worden afgewezen terwijl anderzijds niet duidelijk was welke rechtsgang was aangewezen. Zij hadden er ook van kunnen uitgaan dat haar de weg openstond van bezwaar tegen de te zijner tijd opgelegde aanslag; pas na de conclusie van Advocaat-Generaal Wattel van 4 juli 2007, gepubliceerd op 20 september 2007, NTFR 2007/1667, in de zaak van X Holding, was duidelijk dat het achterwege laten van een verzoek tot het vormen van een ‘grensoverschrijdende’ fiscale eenheid het risico van een niet-ontvankelijkheid van een eventueel bezwaar tegen de aanslag vennootschapsbelasting meebracht, aldus belanghebbenden. De termijnen die gelden voor een regulier verzoek fiscale eenheid kunnen haar daarom niet worden tegengeworpen, zo stellen belanghebbenden, mede onder verwijzing naar het Europeesrechtelijke doeltreffendheidsbeginsel en naar de arresten HvJ 8 maart 2001, C-397/98 en C-410/98, Metallgesellschaft e.a.

Het Hof kan belanghebbenden niet in haar standpunt volgen. Anders dan in Metallgesellschaft e.a., is in casu geen sprake van het afwijzen van het verzoek op de grond dat het te laat is gedaan. Voorts valt naar het oordeel van het Hof niet in te zien waarom belanghebbenden niet eerder een verzoek als het onderhavige zouden hebben kunnen doen ook al was bekend dat het zou worden afgewezen. Tegen de afwijzende beschikking staat bezwaar en beroep open (zie 4.3.4 van de tussenuitspraak). Dit zou bij een bezwaarprocedure tegen een (latere) aanslag vennootschapsbelasting immers niet anders zijn geweest: dat bezwaar zou, naar moet worden aangenomen, hoe dan ook eveneens worden afgewezen en daartegen zou beroep openstaan. Bovendien kan artikel 15 lid 5 Wet Vpb op dit punt niet mis worden verstaan; van een onduidelijkheid in de te dezen te volgen procedure is geen sprake. Voor zover de handelwijze van belanghebbenden op dit punt mede zou zijn te wijten aan onbekendheid met het Nederlandse belasting(proces)recht dienen de gevolgen daarvan voor haar rekening te blijven.

Ook van strijd overigens met het doeltreffendheidsbeginsel is, anders dan belanghebbenden hebben gesteld, naar ’s Hofs oordeel geen sprake. Het beroep te dezen van belanghebbenden op het arrest van het HvJ EU van 9 december 2010, C-163/09, Repertoire Culinaire, faalt. In casu is immers geenszins sprake van voorwaarden die niet noodzakelijk zijn voor een juiste toepassing en uitvoering van het fiscale-eenheidsregime. Het belang van de ingangstermijn van de fiscale eenheid en de noodzaak deze (ook tevoren) eenduidig te kunnen vaststellen, spreken voor zich.

Het voorgaande klemt te meer, nu uit de parlementaire geschiedenis van artikel 15 lid 5 Wet Vpb (Kamerstukken II 1999/2000, 26 854, nr. A, blz. 6 en 7) blijkt dat de driemaandstermijn is opgenomen op advies van de Raad van State en dient als tegemoetkoming voor belastingplichtigen zodat zij de tijd krijgen over de vorming van een fiscale eenheid na te denken nadat aan alle voorwaarden om daartoe te komen, is voldaan. Tijdens de parlementaire behandeling van de wet tot herziening van het regime van de fiscale eenheid (wet van 11 december 2002, zie 4.9.4 van de tussenuitspraak) is daaraan door de wetgever uitdrukkelijk toegevoegd dat niet voor een langere termijn is gekozen omdat de keuze voor een fiscale eenheid een keuze voor de toekomst behoort te zijn en belastingplichtigen niet achteraf, op grond van hun inmiddels gerealiseerde resultaten, zouden moeten kunnen besluiten of het wel of niet gunstig is een fiscale eenheid aan te gaan (Kamerstukken II 2000/01, 26 854, nr. 6, blz. 10 en 11).