Uitspraken

Appellant (hierna te noemen: de gerechtsdeurwaarder) heeft op 14 januari 2015 een beroepschrift – met bijlagen – bij het hof ingediend tegen de beslissing van de kamer voor gerechtsdeurwaarders te Amsterdam (hierna: de kamer) van 16 december 2014 (ECLI:NL:TGDKG:2014:235). De kamer heeft in de bestreden beslissing de klacht van geïntimeerde (hierna: klaagster) deels ongegrond en deels gegrond verklaard en de gerechtsdeurwaarder de maatregel van berisping opgelegd.

Klaagster heeft geen verweerschrift bij het hof ingediend, hoewel het hof klaagster daartoe in de gelegenheid heeft gesteld.

Klaagster heeft op 15 januari 2015 een beroepschrift bij het hof ingediend tegen de hiervoor genoemde beslissing van de kamer.

De gronden van het beroep zijn aangevuld bij brief – met bijlage – van 3 februari 2015.

De gerechtsdeurwaarder heeft op 4 maart 2015 een verweerschrift bij het hof ingediend.

De zaken zijn gelijktijdig behandeld ter openbare terechtzitting van het hof van
30 april 2015. De gerechtsdeurwaarder, vergezeld van zijn gemachtigde, en de gemachtigde van klaagster zijn verschenen en hebben het woord gevoerd; de gemachtigde van de gerechtsdeurwaarder aan de hand van een aan het hof overgelegde pleitnota.

Het hof verwijst voor de feiten in beide zaken naar hetgeen de kamer in de bestreden beslissing heeft vastgesteld. Partijen hebben tegen de vaststelling van de feiten door de kamer geen bezwaar gemaakt, zodat ook het hof van die feiten uitgaat.

Kort gezegd gaat het in deze zaak om het volgende.

Het hof stelt voorop dat ingevolge artikel 8 van de Verordening beroeps- en gedragsregels gerechtsdeurwaarders de gerechtsdeurwaarder geen druk uitoefent door het aankondigen van maatregelen welke hij niet uit hoofde van zijn opdracht, de wet en de hem verstrekte titel daadwerkelijk kan nemen.

Bij sommatiebrief van 28 oktober 2013 heeft de gerechtsdeurwaarder klaagster erop gewezen dat zij afsluiting van haar gas- en/of elektrameter kan voorkomen door een overeenkomst aan te gaan met een willekeurige energieleverancier en algehele betaling van het totaalsaldo. Naar het oordeel van het hof had de gerechtsdeurwaarder dit laatste, te weten “en algehele betaling van het totaal saldo”, niet als zodanig mogen opnemen in de brief. Immers, de ten uitvoer te leggen titel zag enkel op de afsluiting wegens contractloosheid. Door het aangaan van een overeenkomst met een willekeurige energieleverancier kon deze afsluiting worden voorkomen. Betaling was daarvoor niet nodig en stond daar los van. Door dit toch op te nemen in de sommatiebrief, heeft de gerechtsdeurwaarder onnodige druk uitgeoefend, waarvan hem een tuchtrechtelijk verwijt valt te maken. Dit klachtonderdeel is dan ook, anders dan de kamer heeft geoordeeld, gegrond.

De gerechtsdeurwaarder heeft in hoger beroep aangevoerd dat de kamer ten onrechte aansluiting heeft gezocht bij de beslissing van dit hof van 27 augustus 2013, ECLI:NL:GHAMS:2013:2707, waarin is beslist dat een gerechtsdeurwaarder de voorrijkosten van een slotenmaker die geen werkzaamheden heeft verricht niet bij een debiteur in rekening mag brengen. Volgens de gerechtsdeurwaarder vereist de dagelijkse praktijk van een gerechtsdeurwaarder dat een slotenmaker meegenomen wordt, wil hij zijn ambtshandeling tijdig en correct kunnen uitvoeren. De voorrijkosten van de slotenmaker behoren redelijkerwijs ten laste van de geëxecuteerde te komen, zeker in het onderhavige geval waarin klaagster nooit heeft gereageerd op de berichten van de gerechtsdeurwaarder.

Als uitgangspunt heeft te gelden dat een gerechtsdeurwaarder de voorrijkosten van een slotenmaker die geen werkzaamheden heeft verricht, zoals in deze zaak, niet bij een debiteur in rekening mag brengen. Naar het oordeel van het hof kan dit anders liggen indien een debiteur herhaaldelijk niet heeft gereageerd op berichten dan wel sommaties van een gerechtsdeurwaarder (waaronder die waarin de komst van een slotenmaker is aangekondigd).

Het hof is van oordeel dat, hoewel klaagster herhaaldelijk niet heeft gereageerd op berichten dan wel sommaties van de gerechtsdeurwaarder, bovengenoemde uitzondering in deze zaak niet opgaat. Het is immers ook aan de gerechtsdeurwaarder zelf te wijten dat klaagster telkens niet heeft gereageerd op zijn berichten; hij heeft zijn correspondentie niet mede aan de bewindvoerder gericht, terwijl dit – zoals hierboven onder 6.1. reeds overwogen – in ieder geval vanaf 9 oktober 2013 wel op zijn weg had gelegen.

Gelet op het bovenstaande valt het de gerechtsdeurwaarder tuchtrechtelijk te verwijten dat hij de voorrijkosten van de slotenmaker bij klaagster in rekening heeft gebracht. Dit klachtonderdeel is dan ook gegrond.

Evenals de kamer is het hof van oordeel dat dit onderdeel betrekking heeft op de tenuitvoerlegging van een vonnis, waarover in een tuchtprocedure niet kan worden geoordeeld. Klaagster dient dan ook, anders dan de kamer heeft geoordeeld, in dit klachtonderdeel niet-ontvankelijk te worden verklaard.

Vast staat dat de gerechtsdeurwaarder wat betreft de kosten van het proces-verbaal van afsluiting aansluiting heeft gezocht bij de kosten van een proces-verbaal van een gedwongen ontruiming van een onroerende zaak (€ 198,45) en deze kosten vervolgens bij klaagster in rekening heeft gebracht.

Het hof is van oordeel dat deze handelwijze van de gerechtsdeurwaarder niet tuchtrechtelijk laakbaar is. Het hof wijst in dit verband, evenals de kamer, op de toelichting die is gegeven kort na de invoering van het Btag door de commissie die dat besluit heeft voorbereid. Daaruit blijkt dat het gerechtvaardigd is om wat betreft de kosten van het proces-verbaal van afsluiting aansluiting te zoeken bij de kosten van een proces-verbaal van een gedwongen ontruiming van een onroerende zaak. Klachtonderdeel e. heeft de kamer dan ook terecht ongegrond verklaard.

Bij vonnis van 31 mei 2013 is klaagster onder andere veroordeeld tot betaling van € 87,06 per aansluiting, indien en voor zover daadwerkelijk afsluiting van de elektriciteits- en/of gasaansluiting heeft plaatsgevonden. De gerechtsdeurwaarder heeft voor twee aansluitingen een bedrag van € 174,12 aan vergoeding voor [eiser] geboekt en bij klaagster in rekening gebracht naast het hiervoor reeds behandelde bedrag voor de slotenmaker.

Uit de overgelegde stukken is het hof gebleken dat de gerechtsdeurwaarder de executie van het vonnis van 31 mei 2013 op zich heeft genomen en een andere gerechtsdeurwaarder de executie van het vonnis van 16 augustus 2013. Nu het om twee verschillende vonnissen gaat en bovendien de sanctie van afsluiting in beide vonnissen aan verschillende vormen van nalaten is verbonden, treft het verwijt van klaagster dat de gerechtsdeurwaarder een onnodige procedure heeft gevoerd geen doel. Klachtonderdeel g. is daarom, zoals ook de kamer heeft geoordeeld, ongegrond.

Op grond van het vorenstaande is het hof, hoewel het meer klachtonderdelen gegrond oordeelt dan de kamer, met de kamer van oordeel dat de maatregel van berisping passend en geboden is. Het hof betrekt daarbij de omstandigheid dat de gerechtsdeurwaarder de sommatiebrief van 29 oktober 2013 inmiddels heeft aangepast.

Hetgeen partijen verder nog naar voren hebben gebracht, kan buiten beschouwing blijven omdat het niet van belang is voor de beslissing in deze zaak.

Omwille van de duidelijkheid zal het hof de beslissing van de kamer in haar geheel vernietigen en een nieuwe beslissing geven.

Het hiervoor overwogene leidt tot de volgende beslissing.