Uitspraken

De Commissie heeft op de voet van artikel 13, derde lid, van de Basisverordening zelf een onderzoek geïnitieerd dat betrekking heeft op de periode 1 januari 2008 tot 30 september 2010. In het bericht van opening heeft de Commissie overwogen dat de handelsstatistieken een significante groei laten zien van de export van ijzeren of stalen bevestigingsmiddelen vanuit Maleisië naar de Europese Unie, een significante daling van de export van deze goederen vanuit China naar de Europese Unie en een significante groei van de uitvoer vanuit China naar Maleisië. Voor deze ontwikkelingen bestaat, volgens de Commissie, afgezien van de instelling van het antidumpingrecht, geen afdoende reden of rechtvaardiging. Volgens de Commissie kon uit het bewijsmateriaal worden afgeleid dat de corrigerende werking van het antidumpingrecht, zowel gezien de hoeveelheid als de prijs, werd ondermijnd. De toegenomen invoer uit Maleisië vond plaats tegen lagere prijzen dan de geen schade veroorzakende prijs die in het oorspronkelijke onderzoek werd vastgesteld. Voorts beschikt de Commissie over voldoende bewijsmateriaal dat de prijzen van de onderzochte producten dumpingprijzen zijn ten opzichte van de normale waarde die eerder voor de betrokken producten is vastgesteld.

In het bericht van opening heeft de Commissie aangegeven dat overeenkomstig artikel 13, vierde lid, van de Basisverordening vrijstelling kan worden verleend aan producenten van bepaalde soorten ijzeren of stalen bevestigingsmiddelen in Maleisië die kunnen aantonen dat zij niet verbonden zijn met de producenten waarop de oorspronkelijke maatregelen van toepassing zijn en dat zij niet betrokken zijn bij enige ontwijking als omschreven in artikel 13, eerste en tweede lid, van de Basisverordening. Producenten die een vrijstelling willen krijgen, moeten binnen een termijn van 37 dagen een voldoende met bewijsmateriaal gestaafd verzoek indienen.

In het bericht van opening heeft de Commissie gewezen op de gevolgen van niet-medewerking.

De Commissie heeft in het bericht van opening termijnen gesteld waarbinnen belanghebbenden zich bij de Commissie kenbaar kunnen maken en hun standpunt kunnen indienen, producenten om een vrijstelling kunnen verzoeken en belanghebbenden schriftelijk kunnen verzoeken door de Commissie te worden gehoord.

Uit de overwegingen in de considerans van Verordening 723/2011 kan worden afgeleid dat het na het bericht van opening uitgevoerde onderzoek de vermoedens van de Commissie op grond van het voorlopige bewijsmateriaal heeft bevestigd. De Commissie heeft daarom het definitieve antidumpingrecht uitgebreid tot bepaalde soorten ijzeren of stalen bevestigingsmiddelen, verzonden uit Maleisië, al dan niet aangegeven als van oorsprong uit Maleisië. De goederen die door een aantal met naam genoemde producenten zijn geproduceerd, zijn van de uitbreiding uitgezonderd (artikel 1, eerste lid, van Verordening 723/2011).

De rechtbank stelt voorop dat de instellingen van de Europese Unie op het gebied van de gemeenschappelijke handelspolitiek, en met name ter zake van beschermende handelsmaatregelen, over een ruime beoordelingsvrijheid beschikken wegens de ingewikkeldheid van de economische, politieke en juridische situaties die zij moeten onderzoeken (zie in die zin arresten van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 4 oktober 1983, Fediol/Commissie, 191/82, Jurispr. 1983 blz. 2913, punt 26, en 7 mei 1987, Nachi Fujikoshi Corporation/Raad, 255/84, Jurispr. 1987 blz. 1861, punt 21). Uit de aangehaalde rechtspraak, en in combinatie met artikel 13, derde lid, van de Basisverordening, vloeit voort dat de Commissie de bevoegdheid heeft om zelf een onderzoek te starten naar de mogelijke ontwijking van een ingesteld antidumpingrecht via andere derde landen. Indien de Commissie bij dit onderzoek op ontwijking stuit, is zij bevoegd om binnen de grenzen van het Unierecht (met name de Basisverordening) maatregelen te treffen om deze ontwijking aan te pakken. De rechtbank stelt op grond van de daarin opgenomen overwegingen vast dat Verordening 723/2011 dergelijke maatregelen bevat. Nu de Raad Verordening 723/2011 heeft vastgesteld na raadpleging van het Raadgevend Comité (hierna: het Comité), is Verordening 723/2011 juridisch bindend.

Eiseres heeft het recht om de geldigheid van Verordening 723/2011 te harer aanzien voor de nationale rechter te betwisten (zie in die zin het arrest van het Hof van Justitie van 14 juni 2012, Compagnie internationale pour la vente à distance (CIVAD) SA, C-533/10). Eiseres beroept zich er primair op dat het uitgebreide antidumpingrecht geen betrekking mag hebben op goederen van oorsprong uit Maleisië, omdat niet is vastgesteld dat vanuit Maleisië is gedumpt. Voor de heffing van antidumpingrecht is de definitie van het begrip ‘oorsprong’ van belang. De goederen die eiseres van de twee onder 2.2 bedoelde leveranciers betrekt, kunnen dan ook niet in de heffing van antidumpingrecht worden betrokken. De Commissie heeft hiermee haar beoordelingsvrijheid overschreden, aldus eiseres.

De twee onder 2.2 bedoelde leveranciers hebben de vragenlijst van de Commissie ingevuld. Uit Verordening 723/2011 kan worden afgeleid dat de twee leveranciers geen vrijstelling hebben gekregen. Ter zitting heeft de gemachtigde van eiseres desgevraagd geen uitsluitsel kunnen geven omtrent de reden van weigering. Nu eiseres wel heeft gesteld maar niet op enige wijze heeft onderbouwd dat de Commissie, ondanks de gegevens die de twee onder 2.2 bedoelde leveranciers in het kader van het onderzoek hebben verstrekt, de vrijstelling ten onrechte heeft geweigerd ten aanzien van de hiervoor bedoelde leveranciers, gaat de rechtbank ervan uit dat de Commissie de vrijstelling op goede gronden heeft geweigerd. Uit de overwegingen in het bericht van opening, de brief van de Commissie van 26 mei 2011 en Verordening 723/2011 kan worden afgeleid dat de Commissie meer dan voldoende aanwijzingen van mogelijke ontwijking had en dat zij op de voorgeschreven wijze en voldoende onderzoek heeft gedaan naar de met name genoemde producenten, onder wie de twee onder 2.2 bedoelde leveranciers. De rechtbank heeft geen reden om te twijfelen aan de conclusie van de Commissie, dat sprake is van ontwijking van het ingestelde antidumpingrecht op bepaalde ijzeren en stalen bevestigingsmiddelen uit de Volksrepubliek China via Maleisië. Voorts heeft de rechtbank geen reden om te twijfelen aan de impliciete conclusie van de Commissie dat de twee onder 2.2 bedoelde leveranciers op enigerlei wijze zijn betrokken bij deze ontwijking. Eiseres heeft desgevraagd ter zitting bevestigd dat deze leveranciers banden hebben met Chinese producenten. Kennelijk zijn deze leveranciers er niet in geslaagd om de Commissie het bewijs te leveren dat zij geen goederen hebben gedumpt vanuit Maleisië of minstens een daartoe strekkend vermoeden te ontzenuwen.

Voorts heeft eiseres aangevoerd dat onvoldoende rekening is gehouden met de belangen van de Europese Unie, met name die van de importeurs, de handelaren en de consumenten. De rechtbank verwerpt ook deze grief. Een dergelijke belangenafweging behoort tot de beoordelingsvrijheid van de instellingen van de Europese Unie. De rechtbank ziet in hetgeen eiseres heeft aangevoerd onvoldoende reden om aan het Hof van Justitie van de Europese Unie te vragen of de instellingen in dezen op dusdanige wijze hebben gehandeld, dat zij hun beoordelingsvrijheid overschreden hebben.

Uit het voorgaande volgt dat het primaire standpunt van eiseres moet worden verworpen.

De rechtbank leidt uit artikel 13, eerste lid, eerste alinea, van de Basisverordening af dat een van de te onderzoeken elementen omhelst: “waarbij wordt bewezen dat er sprake is van schade of dat de corrigerende werking van het recht, (…) wordt ondermijnd en dat dumping plaatsvindt …”. De hiervoor geciteerde tekst maakt duidelijk dat een van de genoemde omstandigheden (gescheiden door het woord “of”) voldoende is. Uit het bericht van opening en uit Verordening 723/2011 kan worden afgeleid dat de Commissie het tweede deel (“dat de corrigerende werking van het recht, (…) wordt ondermijnd en dat dumping plaatsvindt …”) heeft onderzocht en hiervoor bewijs heeft verzameld. Het standpunt van eiseres, dat een cirkelredenering omvat en ieder nuttig effect aan het woord ‘of’ ontneemt, kan niet worden gevolgd.

De rechtbank merkt ten overvloede het volgende op. Dat sprake is van schade voor de bedrijfstak van de Europese Unie, is al vastgesteld in Verordening nr. 91/2009. Mede gelet op de onder 2.8 bedoelde Verordening en de aldaar genoemde rapporten, is voldoende bewijs aanwezig dat sprake is van schade aan de zijde van de bedrijfstak van de Europese Unie, ook tijdens de van belang zijnde periode. Uit de overwegingen in de bedoelde Verordening blijkt voorts genoegzaam dat ook de aard en de kwaliteit van de goederen een rol hebben gespeeld bij de beoordeling van de vraag of sprake is van dumping.

Bovendien blijkt uit de considerans van Verordening 723/2011 dat de Commissie onderzoek heeft gedaan voor de periode 1 januari 2008 tot en met 30 september 2010 en meer gedetailleerde gegevens heeft verzameld voor de periode 1 oktober 2009 tot en met 30 september 2010.

Het argument van eiseres dat geen of minder schade wordt geleden omdat de bedrijfstak van de Europese Unie zou zijn overgegaan op goederen uit een hoger segment mist, nu eiseres niet heeft aangetoond dat de bevindingen van de Commissie onjuist zijn, feitelijke grondslag.

Uit het voorgaande volgt dat het subsidiaire standpunt van eiseres moet worden verworpen.

Belanghebbende heeft ter onderbouwing van haar stelling, dat de Uitvoeringsverordening niet kan dienen als grondslag voor de bestreden UTB, allereerst aangevoerd dat de Uitvoeringsverordening ongeldig is voor zover zij tot gevolg heeft dat ook goederen van Maleisische oorsprong door het antidumpingrecht worden getroffen. Belanghebbende heeft zich daarbij op het standpunt gesteld dat de door haar ingevoerde producten daadwerkelijk van Maleisische oorsprong zijn en heeft gewezen op de overgelegde preferentiële oorsprongscertificaten. De inspecteur heeft de Maleisische oorsprong betwist. Het Hof overweegt ter zake als volgt.

In punt 22 van de preambule van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad van 30 november 2009 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Gemeenschap (hierna: de Basisverordening) is verwoord dat in WTO-verband geen afspraken zijn gemaakt over de vaststelling van maatregelen ter voorkoming van ontwijking van ingestelde antidumpingrechten. De Europese Unie heeft in artikel 13 van de Basisverordening zelfstandig voorzien in een regeling om ontwijking van antidumpingrechten te bestrijden. Anders dan belanghebbende heeft betoogd kan een op deze bepaling gebaseerde uitbreiding van een definitief antidumpingrecht ter voorkoming van ontwijking, niet gelijk worden gesteld met het instellen van een nieuw antidumpingrecht. Zulks volgt onder andere uit het arrest HvJ EU 6 juni 2013, zaak C‑667/11, Paltrade EOOD, punt 28:

Daarbij is van belang dat in het kader van een procedure wegens ontwijking op de voet van artikel 13 van de Basisverordening geen plaats is voor een individuele behandeling van producenten. Deze procedure is er immers enkel op gericht de rechten die de Raad aanvankelijk bij de ontweken verordening heeft opgelegd uit te breiden tot de betrokken invoer, maar leidt niet tot de instelling van nieuwe rechten die zijn vastgesteld op basis van een berekening van de dumpingmarge en schade die kunnen worden toegerekend aan de invoer van de marktdeelnemers die de maatregelen hebben ontweken (vgl. Gerecht 16 januari 2014, zaak T-385/11, BP Products North America Inc, punt 176). Producenten die niet bij ontwijking betrokken zijn kunnen wel om vrijstelling verzoeken op grond van artikel 13, vierde lid, van de Basisverordening. Tegen de weigering van vrijstelling kan door de producent beroep worden ingesteld bij het Gerecht, dat bij gegrondverklaring van het beroep de desbetreffende verordening nietig kan verklaren voor zover het die producent betreft (vgl. Gerecht 19 maart 2015, T-412/13, Chin Haur Indonesia, PT).

Uit het vorenoverwogene volgt dat de omstandigheid dat vanuit Maleisië mogelijk ook bevestigingsmiddelen naar de Europese Unie worden geëxporteerd die van Maleisische oorsprong zijn, niet in de weg staat aan uitbreiding van het definitieve antidumpingrecht op bevestigingsmiddelen van oorsprong uit China met bevestigingsmiddelen verzonden uit Maleisië. Het Hof ziet in hetgeen belanghebbende op dit punt heeft aangevoerd geen grond om prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie te stellen.