Uitspraken

Ter zake van deze naheffingsaanslag heeft de rechtbank vastgesteld dat deze is opgelegd overeenkomstig de suppletieaangifte van belanghebbende en dat zij, nu daartegen geen inhoudelijke of cijfermatige gronden zijn aangevoerd, geen aanleiding ziet om het beroep tegen deze naheffingsaanslag gegrond te verklaren. Ook in hoger beroep heeft belanghebbende geen inhoudelijke of cijfermatige gronden aangevoerd tegen deze naheffingsaanslag. Het Hof acht het oordeel van de rechtbank alsmede de gronden waarop het berust, in zoverre juist. Het Hof neemt dit oordeel en deze gronden over.

Indien en voor zover het hoger beroep tegen deze naheffingsaanslag gebaseerd is op de gronden die zijn aangevoerd tegen de naheffingsaanslag met kenmerk [Kenmerk 2], heeft het volgende te geleden.

Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende de in haar opdracht vervaardigde ‘hal 1’ in juli 2009 voor het eerst in gebruik heeft genomen in het kader van haar onderneming: de exploitatie van een manege/pensionstal. Evenmin is in geschil dat een deel van de door belanghebbende behaalde omzet (pension paarden), is vrijgesteld van omzetbelasting in verband met de verhuur van onroerende zaken als bedoeld in artikel 11, eerste lid, onderdeel b, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet OB).

De rechtbank heeft gezien deze feiten en omstandigheden terecht en op goede gronden geoordeeld dat belanghebbende bij de ingebruikname van ‘hal 1’, gelet op het bepaalde in artikel 3, derde lid, onderdeel b, van de Wet OB, beschikte over een in eigen bedrijf vervaardigd goed in een geval waarin, indien het goed van een ondernemer zou zijn betrokken, de op het goed drukkende belasting niet of geheel niet voor aftrek in aanmerking zou komen. De eerste ingebruikname leidde ertoe, zoals de rechtbank heeft overwogen, dat op dat moment een zogenoemde (belaste) integratielevering plaatsvond.

Het hof is van oordeel dat het beroep van belanghebbende op het vertrouwensbeginsel naar aanleiding van een brief van verweerder van 5 februari 2010, door de rechtbank terecht en op goede gronden is verworpen. Het Hof neemt dit oordeel alsmede de gronden waarop het berust over.

Belanghebbende heeft in hoger beroep gesteld, zonder nadere cijfermatige onderbouwing, dat 90% van de ter zake van de integratielevering verschuldigde belasting voor aftrek in aanmerking komt, in plaats van 66,6%, waarvan de inspecteur bij zijn berekeningen is uitgegaan. Het Hof overweegt ter zake als volgt. Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende de door haar behaalde omzet heeft gesplitst (vrijgestelde/belast) overeenkomstig de gemaakte afspraak tussen het Ministerie van Financiën en de branchevereniging zoals dat is vastgelegd in het besluit met kenmerk: DGB 2010/4M. Hieruit volgt dat in beginsel ervan uit kan worden gegaan dat belanghebbende op grond van die afspraak een derde deel van haar omzet als van btw ‘vrijgesteld’ heeft aangemerkt (en twee derde deel als ‘belast’), en dat het op de weg van belanghebbende ligt om het in hoger beroep gestelde percentage van 90% aannemelijk te maken. Daarin is belanghebbende naar oordeel van het Hof niet geslaagd nu een onderbouwing van gesteld percentage ontbreekt. Deze grief leidt derhalve niet tot vermindering van de naheffingsaanslag.

Ter zake van de naheffingsaanslag met nr. [Kenmerk 2], is door de inspecteur een verzuimboete opgelegd van € 3.407. Ter zitting heeft de inspecteur, gezien de financiële situatie van belanghebbende, aangegeven de boete te willen verminderen tot op een bedrag van € 1.250. De aldus resterende (verzuim) boete acht Hof, gelet op de omstandigheden van het geval, passend en geboden.