Uitspraken

Klager stelt zich op het standpunt dat ten tijde van het uitbrengen van de dagvaarding de regeling tegen finale kwijting die hij met de opdrachtgeefster van de gerechtsdeurwaarder had gesloten, nog steeds van kracht was. Weliswaar was het overeengekomen bedrag nog niet door hem betaald, maar hij verkeerde niet in verzuim doordat geen betalingstermijn was overeengekomen en bovendien door (de opdrachtgeefster van) de gerechtsdeurwaarder de regeling (vaststellingsovereenkomst) niet buitengerechtelijk was ontbonden.

De gerechtsdeurwaarder voert ten verwere aan dat klager na juli 2013 meermalen tot betaling van het schikkingsbedrag is aangemaand, laatstelijk bij e-mail van 7 januari 2014, waarbij aan hem een betalingstermijn van vijf dagen is gegeven en is aangezegd dat bij gebreke van tijdige betaling de regeling zou komen te vervallen en de oorspronkelijke vordering ineens opeisbaar werd. Het bericht is gezonden naar het e-mailadres van het bedrijf van de echtgenote van klager zoals dat zijdens klager aan de gerechtsdeurwaarder was meegedeeld. De gerechtsdeurwaarder heeft geen bericht ontvangen dat de e-mail niet kon worden afgeleverd. Na 12 januari 2014 was de regeling dus rechtsgeldig ontbonden en terecht werd in de dagvaarding dan ook aanspraak gemaakt op het volledige bedrag, aldus de gerechtsdeurwaarder.

Namens klager is bij gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep erkend dat op verzoek van klager met het bedrijf van de echtgenote van klager over deze zaak werd gecorrespondeerd. Voorts is de juistheid van het gebruikte e-mailadres niet betwist. Dit een en ander brengt met zich dat de gerechtsdeurwaarder, toen door hem na afloop van de betalingstermijn geen betaling was ontvangen, ervan heeft mogen uitgaan dat de regeling door ontbinding was komen te vervallen en de gehele hoofdsom met kosten weer opeisbaar was. Dat de gerechtsdeurwaarder die som in de dagvaarding heeft gevorderd is dus niet tuchtrechtelijk laakbaar. Dit klachtonderdeel is ongegrond.

Artikel 21 Rv verplicht de eisende partij in een civiele procedure in de inleidende dagvaarding alle voor de beslissing van belang zijnde feiten volledig en naar waarheid aan te voeren. Naar het oordeel van het hof gaat die verplichting echter niet zo ver, dat in die dagvaarding ook een in het verleden tot stand gekomen, maar door de gedaagde niet nagekomen en daarom ontbonden (betalings)regeling zou moeten worden vermeld, als de eiser en/of degene die de dagvaarding uitbrengt geen reden heeft te vermoeden dat de gedaagde aan die overeengekomen regeling een verweer wenst te ontlenen. Als aan de regeling geen verweer wordt ontleend is die regeling immers niet van belang voor de beoordeling van het geschil. Vermelding van een wegens niet-nakoming ontbonden regeling is ook bepaald niet altijd in het voordeel van de gedaagde. Het aangaan van de regeling suggereert immers een zekere mate van erkenning van de vordering.

Uit hetgeen onder 6.3. werd overwogen vloeit voort dat de gerechtsdeurwaarder ten tijde van het uitbrengen van de dagvaarding geen aanleiding had te vermoeden dat klager zich op het standpunt zou stellen dat de regeling nog van kracht was. De geestelijke en lichamelijke beperkingen van klager maken dat niet anders, nu op verzoek van klager met (het bedrijf van) de echtgenote van klager over de zaak was gecorrespondeerd. Dat de gerechtsdeurwaarder de regeling onvermeld heeft gelaten in de dagvaarding is dus niet tuchtrechtelijk laakbaar. Ook dit klachtonderdeel is ongegrond.

De beide klachtonderdelen zijn hiervoor ongegrond geoordeeld. Dit betekent dat de beslissing van de kamer niet in stand kan blijven. Die beslissing zal worden vernietigd en de klacht zal alsnog in zijn geheel ongegrond worden verklaard. Hetgeen partijen verder nog naar voren hebben gebracht, kan buiten beschouwing blijven omdat het niet van belang is voor de beslissing in deze zaak.

Het hiervoor overwogene leidt tot de volgende beslissing.