Uitspraken

Het Hof leidt uit het betoog van belanghebbende af dat hij primair stelt dat de kennisgeving van 1 november 2013 niet kan worden aangemerkt als de uitspraak op zijn bezwaar tegen de waardebeschikking [adres 1] . Pas met het geschrift van 31 december 2013 heeft de heffingsambtenaar voor het eerst uitspraak gedaan op het bezwaar tegen de waardebeschikking [adres 1] , aldus belanghebbende.

Het Hof stelt voorop dat de heffingsambtenaar voor het jaar 2013 in één geschrift twee afzonderlijke waardebeschikkingen heeft vastgesteld; één waardebeschikking met betrekking tot het pand [adres 1] en één waardebeschikking met betrekking tot het pand [adres 2] . Belanghebbende heeft bij in één geschrift vervatte bezwaren van 23 mei 2013 bezwaar gemaakt tegen deze waardebeschikkingen. Anders dan belanghebbende betoogt rust op de heffingsambtenaar in een dergelijk geval niet de verplichting om in één geschrift te beslissen op beide bezwaren. De heffingsambtenaar kan er dus voor kiezen om per waardebeschikking afzonderlijk, dat wil zeggen in twee separate geschriften, uitspraak op bezwaar te doen. Het Hof ziet zich dan voor de vraag gesteld of de kennisgeving van 1 november 2013 aangemerkt kan worden als de uitspraak op het bezwaar tegen de waardebeschikking [adres 1] . Dienaangaande overweegt het Hof het volgende.

Artikel 26c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) bepaalt – in combinatie met art. 30, Wet WOZ en in afwijking van artikel 6:8, eerste lid, Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) – dat de termijn voor het instellen van beroep aanvangt met ingang van de dag na die van de dagtekening van de uitspraak van de [heffingsambtenaar]. Onder ‘uitspraak’ moet in dit verband worden verstaan de beslissing in de zin van artikel 7:12 Awb, terwijl uit de wetsgeschiedenis van artikel 6:8, eerste lid, Awb blijkt dat onder ‘besluit’ als bedoeld in artikel 6:8, eerste lid, Awb moet worden verstaan: de enkele beslissing of ‘blote’ beschikking. De dag waarop die wordt bekendgemaakt is derhalve bepalend voor het ingaan van de bezwaar- of beroepstermijn (zie HR 27 november 1996, nr. 31.691, ECLI:NL:HR: 1996:AA1759, r.o. 3.5 en 3.6).

De kennisgeving van 1 november 2013 (zie 2.4) bevat als opschrift “Uitspraak op het bezwaarschrift, gecombineerde Aanslag 2013” (pagina 1 van de kennisgeving). In de “Bijlage bij Uitspraak op bezwaarschrift Gecombineerde aanslag 2013”, staat “Betreft: [adres 1] (1e verdieping). Uw bezwaar richt zich tegen de vastgestelde waarde”. Zowel onder de bezwaargronden als de overwegingen gaat de heffingsambtenaar uitsluitend in op het onderhavige object [adres 1] . Onder de conclusie overweegt de heffingsambtenaar vervolgens “dat, gelet op alle waardebepalende factoren, de waarde niet te hoog is vastgesteld. Uw argumenten kunnen niet tot een andere conclusie leiden. Er zijn verder geen andere feiten of omstandigheden gebleken die aanleiding geven om de WOZ-waarde te verlagen. De waarde blijft daarom gehandhaafd”.Voorts is de kennisgeving van 1 november 2013 voorzien van een rechtsmiddelenverwijzing. Naar het oordeel van het Hof kan de kennisgeving met bijlage van 1 november 2013 redelijkerwijs niet anders worden opgevat dan dat de heffingsambtenaar met deze brief te kennen geeft op het bezwaar met betrekking tot de waardebeschikking [adres 1] te beslissen. De inhoud en de vorm van deze brief laten naar het oordeel van het Hof dan ook redelijkerwijs geen andere conclusie toe dan het geschrift van 1 november 2013 moet worden aangemerkt als de uitspraak op het bezwaar tegen de waardebeschikking [adres 1] als bedoeld in artikel 26c AWR. Naar het oordeel van het Hof is de kennisgeving van 31 december 2013 de uitspraak op het bezwaar tegen de waardebeschikking [adres 2] .

De uitspraak op het bezwaar tegen de waardebeschikking [adres 1] is gedagtekend 1 november 2013. Niet gesteld of gebleken is dat de dagtekening is gelegen vóór de dag van bekendmaking, zodat de beroepstermijn is aangevangen op 2 november 2013 en geëindigd is op 13 december 2013. Het beroepschrift, dat op 3 februari 2014 bij de rechtbank is binnengekomen, is dan ook buiten de beroepstermijn ingediend.

Op grond van artikel 6:11 van de Awb blijft ten aanzien van een na afloop van de termijn ingediend beroepschrift niet-ontvankelijkverklaring daarvan achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest. Dienaangaande overweegt het Hof het volgende. Belanghebbende heeft gesteld dat hij na ontvangst van de kennisgeving van 1 november 2013 - waarvan het Hof hiervoor onder 5.4 heeft overwogen dat dit de uitspraak op het bezwaar tegen de waardebeschiking [adres 1] is - gebeld heeft met de Dienst Belastingen van de gemeente Amsterdam. Naar het Hof verstaat heeft dit gesprek plaatsgevonden direct nadat belanghebbende de uitspraak op bezwaar van 1 november 2013 had ontvangen, derhalve binnen de lopende beroepstermijn. Belanghebbende heeft gesteld dat in dit gesprek door een medewerker van de Dienst Belastingen van de gemeente Amsterdam (hierna: de medewerker) is toegezegd dat de uitspraak op bezwaar van 1 november 2013 gecorrigeerd zou worden en binnen de lopende beroepstermijn nader zou worden aangevuld. De heffingsambtenaar heeft deze lezing van belanghebbende, daarnaar gevraagd ter zitting, niet weersproken.

Naar het oordeel van het Hof heeft de medewerker met deze uitlating de indruk gewekt dat de kennisgeving van 1 november 2013 niet had te gelden als de uitspraak op het bezwaar tegen de waardebeschikking [adres 1] . De medewerker bevestigde met zijn uitlating de (onjuiste) veronderstelling van belanghebbende dat de heffingsambtenaar in één geschrift diende te beslissen op beide bezwaren. Naar het oordeel van het Hof heeft de medewerker daarmee dusdanig voor verwarring gezorgd dat belanghebbende er redelijkerwijs vanuit kon gaan dat de uitspraak op het bezwaar tegen de waardebeschikking [adres 1] pas definitief zou worden nádat de nadere aanvulling - die in werkelijkheid de uitspraak op het bezwaar tegen de waardebeschikking [adres 2] betrof - zou volgen. Het Hof overweegt in dit verband verder dat de gevolgen van het ontbreken van duidelijkheid omtrent een genomen uitspraak en daartegen openstaande rechtsmiddelen in beginsel niet voor rekening van belanghebbende mogen komen (zie Hoge Raad 4 maart 2016, nr. 15/03126, ECLI:NL:HR:2016:347). Nu deze onduidelijkheid er wel was, is de termijnoverschrijding naar het oordeel van het Hof verschoonbaar.

Het voorgaande betekent dat de rechtbank het beroep ten onrechte niet-ontvankelijk heeft verklaard. Voor dat geval heeft de heffingsambtenaar ter zitting verklaard dat hij alsnog een inhoudelijke behandeling van het beroep door de rechtbank wenst. Gelet hierop vindt het Hof aanleiding de zaak met toepassing van artikel 8:115, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van de Awb terug te wijzen naar de rechtbank. Het Hof zal dienovereenkomstig beslissen.