Uitspraken

Appellant (hierna: klager) heeft op 18 december 2016 een beroepschrift - met bijlage - bij het hof ingediend tegen de beslissing van de kamer voor gerechtsdeurwaarders te Amsterdam (hierna: de kamer) van 22 november 2016 (ECLI:NL:TGDKG:2016:88). De kamer heeft in de bestreden beslissing de klacht van klager tegen geïntimeerde (hierna: de gerechtsdeurwaarder) gedeeltelijk gegrond verklaard zonder oplegging van een maatregel.

De gerechtsdeurwaarder heeft op 4 januari 2017 een verweerschrift - met bijlagen - bij het hof ingediend.

De zaak is behandeld ter openbare terechtzitting van het hof van 13 april 2017. Klager en de gerechtsdeurwaarder zijn verschenen en hebben het woord gevoerd; klager aan de hand van een aan het hof overgelegde pleitnota.

Het hof verwijst voor de feiten naar hetgeen de kamer in de bestreden beslissing heeft vastgesteld. Partijen hebben tegen de vaststelling van de feiten door de kamer geen bezwaar gemaakt, zodat ook het hof van die feiten uitgaat.

Kort gezegd gaat het in deze zaak om het volgende.

Het hof volgt klager niet in zijn stelling dat de gerechtsdeurwaarder in het exploot van 14 oktober 2014 ten onrechte een bedrag van € 60,- aan ‘salaris gemachtigde’ heeft opgenomen. De dagvaarding was niet opgesteld door de gerechtsdeurwaarder, maar door zijn opdrachtgever [Y] De gerechtsdeurwaarder was slechts ingeschakeld om de dagvaarding aan klager te betekenen, waarna hij de uitgebrachte dagvaarding weer retour diende te sturen aan zijn opdrachtgever. Klager diende eventuele betalingen ook niet aan de gerechtsdeurwaarder, maar aan zijn opdrachtgever te doen. Het is niet de taak van de gerechtsdeurwaarder die de dagvaarding betekent om te controleren of de in rekening te brengen bedragen juist zijn. Dit klachtonderdeel is dan ook ongegrond.

Klager heeft aangevoerd dat hij geen enkele mogelijkheid heeft gekregen om vrijwillig te voldoen aan de inhoud van het vonnis. Klager heeft het vonnis zelf op vrijdag 24 april/zaterdag 25 april 2015 ontvangen van de rechtbank en de gerechtsdeurwaarder heeft dit vonnis direct de volgende werkdag (dinsdag 28 april 2015) aan hem betekend.

Met de kamer is het hof van oordeel dat de gerechtsdeurwaarder op grond van zijn ministerieplicht (artikel 11 van de Gerechtsdeurwaarderswet) gehouden was om aan de opdracht van [Y], inhoudende betekening van de grosse van het vonnis, te voldoen. Het was niet aan de gerechtsdeurwaarder om klager te verzoeken vrijwillig over te gaan tot betaling. Van het maken van onnodige kosten is het hof, evenals de kamer, niet gebleken. De kosten voor het betekenen van het vonnis zijn berekend volgens het Besluit Tarieven Ambtshandelingen Gerechtsdeurwaarders. Dit klachtonderdeel is derhalve ongegrond.

Klager heeft in hoger beroep nog aangevoerd dat de gerechtsdeurwaarder heeft betekend zonder dat hij de beschikking had over de grosse van het vonnis. Volgens hem is dit eveneens klachtwaardig. Het hof kan van deze klacht geen kennis nemen, aangezien deze voor het eerst in hoger beroep naar voren is gebracht. Klager zal dan ook in de uitbreiding van het klachtonderdeel b. niet-ontvankelijk worden verklaard.

Uit de overgelegde stukken en het verhandelde ter terechtzitting is het hof gebleken dat de gerechtsdeurwaarder ten tijde van het betalingsvoorstel heeft verzuimd klager mee te delen dat hij dat voorstel met [Y] diende te bespreken en niet met hem, omdat hij slechts had te gelden als uitvoerder van de ambtelijke werkzaamheden. Naar het oordeel van het hof had de gerechtsdeurwaarder deze mededeling wel aan klager moeten doen, te meer nu de gerechtsdeurwaarder in zijn exploot van 28 april 2015 (kennelijk per abuis) had opgenomen dat aan hem (en niet aan [Y]) moest worden betaald.

De gerechtsdeurwaarder was ervan op de hoogte dat klager een betalingsvoorstel had gedaan. Onder deze omstandigheid diende de gerechtsdeurwaarder te verifiëren of [Y] het betalingsvoorstel van klager in goede orde had ontvangen en daarop had gereageerd voordat hij kon overgaan tot het inzetten van een ingrijpend middel als beslaglegging. Niet is gebleken dat de gerechtsdeurwaarder dat heeft gedaan, integendeel. Hij heeft voetstoots erop vertrouwd dat [Y] daarover met klager had gesproken/gecorrespondeerd. Het hof acht dit onzorgvuldig en klachtwaardig.

Gelet op het vorenstaande is dit klachtonderdeel, zoals ook de kamer heeft geoordeeld, gegrond.

Vast staat dat de gerechtsdeurwaarder niet heeft gereageerd op de e-mail van klager van 20 mei 2015. Het hof is - anders dan de kamer - van oordeel dat de gerechtsdeurwaarder daarvan geen tuchtrechtelijk verwijt valt te maken, aangezien hij klager reeds tweemaal (op 15 en 19 mei 2015) erop had gewezen dat hij zijn vragen over de zaak niet aan hem moest stellen, maar aan [Y] (de inhoudelijke behandelaar van de zaak). Naar het oordeel van het hof behoefde de gerechtsdeurwaarder overigens niet op voorhand te twijfelen aan de juistheid van de opgenomen executiekosten in het exploot van 12 mei 2015, mede gelet op de hoogte ervan (€ 45,63). Dit klachtonderdeel is derhalve ongegrond.

Het hof is van oordeel dat deze klachtonderdelen geen doel treffen. Klager heeft zijn stellingen dienaangaande onvoldoende onderbouwd. Deze klachtonderdelen zijn dan ook ongegrond.

Klager stelt dat de gerechtsdeurwaarder hem tijdens het telefonisch contact op 15 mei 2015 op intimiderende wijze heeft meegedeeld klager aansprakelijk te stellen voor de gemaakte kosten in het kader van de tuchtprocedure. De gerechtsdeurwaarder heeft deze stelling van klager betwist.

Klager heeft bewijs aangeboden van zijn stelling. Hij stelt dat bewijs te kunnen leveren door het afspelen van een opname van bedoeld telefoongesprek.

Het bewijsaanbod is voldoende gespecificeerd. Teneinde de gegrondheid van dit klachtonderdeel te kunnen beoordelen, zal het hof klager in de gelegenheid stellen bewijs te leveren door – zoals verzocht – het in het geding brengen van een door hem gemaakte geluidsopname van het telefoongesprek op 15 mei 2015 tussen klager en de gerechtsdeurwaarder.

Iedere verdere beslissing wordt aangehouden.

Het hiervoor overwogene leidt tot de volgende beslissing.