Uitspraken

De gerechtsdeurwaarder heeft in de eerste plaats bezwaar gemaakt tegen de gang van zaken in eerste aanleg, stellende dat hij ten onrechte nimmer een oproep heeft ontvangen voor de zitting van de kamer op 5 april 2016 en dat hij evenmin de beslissing van de kamer heeft ontvangen. Nu de gerechtsdeurwaarder in hoger beroep heeft kunnen reageren op hetgeen klager op de zitting in eerste aanleg heeft gesteld en inmiddels ook kennis heeft kunnen nemen van de beslissing, behoeft dit bezwaar geen (nadere) bespreking.

Klager heeft in eerste aanleg verzocht de gerechtsdeurwaarder te veroordelen in zijn kosten (waaronder advocaatkosten). Hieromtrent heeft te gelden dat de wet de mogelijkheid een kostenveroordeling als verzocht toe te wijzen nog niet kent. Klager zal daarom in dit verzoek niet-ontvankelijk worden verklaard.

Artikel 475d van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) bepaalt dat de beslagvrije voet in beginsel negentig procent bedraagt van de voor de schuldenaar geldende bijstandsnorm inclusief vakantieaanspraak en dat de beslagvrije voet voor ten hoogste de helft wordt verminderd met het eigen, niet onder beslag liggende periodieke inkomen inclusief vakantieaanspraak van degene aan wie de bijstand samen met de schuldenaar zou kunnen toekomen. Krachtens artikel 475g lid 1 en lid 2 Rv is een schuldenaar verplicht aan de beslagleggende deurwaarder desgevraagd zijn bronnen van inkomsten op te geven en is een deurwaarder die beslag heeft gelegd, verplicht op te geven hoeveel zijn beslagvrije voet bedraagt en wordt de beslagvrije voet gehalveerd zo lang als de schuldenaar desgevraagd niet aan de beslaglegger opgeeft of en hoeveel inkomen toekomt aan degene aan wie samen met hem gezinsbijstand zou kunnen toekomen.

De gerechtsdeurwaarder heeft ten behoeve van de gelegde beslagen in augustus en september 2014 de beslagvrije voet van klager aanvankelijk vastgesteld op nihil. Met de kamer is het hof van oordeel dat dit in de onderhavige zaak in strijd is met de wet; niet gebleken is dat voor deze nihilstelling een wettelijke grondslag aanwezig is.

Na eerst nog telefonisch contact te hebben gehad met de gerechtsdeurwaarder over de beslagvrije voet, heeft (de advocaat van) klager de gerechtsdeurwaarder bij e-mail van 25 november 2014 de benodigde gegevens verstrekt met betrekking tot inkomsten en uitgaven van klager ten behoeve van de juiste berekening van die beslagvrije voet. De gerechtsdeurwaarder heeft daarop pas gereageerd bij e-mail van 19 december 2014, dus ongeveer vier weken later. Het hof acht dit onredelijk laat en daarmee tuchtrechtelijk verwijtbaar.

Verder valt het de gerechtsdeurwaarder aan te rekenen dat hij de nihilstelling van de beslagvrije voet tot aan 12 februari 2015 heeft gehandhaafd. Het moge zo zijn dat de gerechtsdeurwaarder zijn twijfels had over de juistheid en volledigheid van de financiële gegevens die (de advocaat van) klager aan hem had verstrekt, maar dat bracht niet met zich dat hij gerechtigd was al die tijd vaststelling/aanpassing van de beslagvrije voet achterwege te laten. Als de gerechtsdeurwaarder na vaststelling van de beslagvrije voet uit nader onderzoek zou zijn gebleken van neveninkomsten van klager, had hij op dat moment de beslagvrije voet (opnieuw) kunnen aanpassen. Het hof is overigens niet gebleken dat de gerechtsdeurwaarder daadwerkelijk nader onderzoek heeft verricht.

Evenzeer verwijtbaar is dat de gerechtsdeurwaarder pas na herhaald verzoek op 22 april 2015 de (aangepaste) hoogte van de beslagvrije voet heeft doorgegeven aan de derde-beslagenen, terwijl hij ruim twee maanden eerder, op 12 februari 2015, de beslagvrije voet had vastgesteld. Het gevolg hiervan is geweest dat gedurende een lange periode maandelijks een aanzienlijk groter deel van het inkomen van klager onder de beslagen werd gebracht dan uit de wet voortvloeit. Ook heeft de gerechtsdeurwaarder niet tijdig (en pas na herhaald verzoek) de te veel geïncasseerde bedragen aan klager uitbetaald.

Het hof rekent het de gerechtsdeurwaarder zwaar aan dat hij de zorgvuldigheid die van hem wordt verwacht bij het toepassen van een ingrijpende maatregel als het leggen van beslag op het inkomen van een debiteur (en het daarbij behorende vaststellen/aanpassen en aan de derde beslagene(n) meedelen van de beslagvrije voet) heeft veronachtzaamd. Deze onderdelen van de klacht zijn gegrond.

Bij e-mailbericht van 12 februari 2015 is aan klager de hoogte van de beslagvrije voet medegedeeld zonder dat daarbij informatie is gegeven over de wijze waarop de beslagvrije voet door de gerechtsdeurwaarder was berekend, zoals klager terecht stelt. Nu de gerechtsdeurwaarder de beslagvrije voet op hetzelfde bedrag had vastgesteld als de advocaat van klager was een nadere toelichting over de wijze waarop de beslagvrije voet was berekend echter ook niet strikt noodzakelijk. Het zou voorts beter geweest zijn als de gerechtsdeurwaarder meteen een specificatie zou hebben verstrekt van de bedragen die hij aan de advocaat van klager deed overboeken ter zake van teveel ingehouden bedragen, maar het niet meteen verstrekken van die specificatie is niet tuchtrechtelijk laakbaar. Dit klachtonderdeel is dan ook ongegrond.

Gezien de gegrondheid van de klachtonderdelen i. en iii. en het belang van een tijdige en juiste vaststelling van een beslagvrije voet, is het hof van oordeel dat een maatregel op zijn plaats is. Anders dan de kamer acht het hof de maatregel van berisping passend en geboden. Die maatregel is in lijn met eerdere uitspraken in soortgelijke zaken.

Hetgeen partijen verder nog naar voren hebben gebracht, kan buiten beschouwing blijven omdat het niet van belang is voor de beslissing in deze zaak.

Het hiervoor overwogene leidt tot de volgende beslissing, waarbij het hof voor alle duidelijkheid de beslissing van de kamer geheel zal vernietigen en opnieuw zal beslissen.