Uitspraken

Het hof verenigt zich met de beslissing waarvan beroep, met aanpassing van de gronden waarop deze berust, zoals hierna volgt.

Het hof onderschrijft allereerst het oordeel van de rechtbank dat de ingang van de termijnen als bedoeld in artikel 22 OLW met ingang van 26 augustus 2016 moet worden berekend.

In zijn beschikking van 3 mei 2016 (ECLI:NL:GHAMS:2016:1838) heeft dit hof, beslissend op het hoger beroep tegen de eerder door de rechtbank genoemde beslissing van de IRK van 5 april 2016 (ECLI:NL:RBAMS:2016:1995) geoordeeld dat een strikte toepassing van het bepaalde in artikel 22, vierde lid, OLW in een geval waarin het stellen van prejudiciële vragen aangewezen is, dan wel het antwoord op door derden gestelde prejudiciële vragen moet worden afgewacht, gelet op de tijd die daarmee gemoeid is, kan leiden tot het in de knel komen met de bepalingen van het Unierecht.

In een dergelijk geval moet het belang van de Europese rechtsorde worden afgewogen tegen het belang van handhaving van de nationale rechtsorde en de rechtszekerheid die dat laatste

meebrengt voor opgeëiste personen, waarbij het belang van het voldoen aan de plicht tot het stellen van prejudiciële vragen in het aldaar beoordeelde geval diende te prevaleren. Dat brengt mee dat artikel 22 OLW aldus moet worden gelezen, dat de daarin bedoelde termijn van maximaal 90 dagen geacht moet worden te zijn geschorst vanaf het moment dat bij (tussen)uitspraak is besloten tot het stellen van prejudiciële vragen tot aan het moment van beantwoording van die vragen door het Hof van Justitie van de Europese Unie.

Het hof is van oordeel dat dezelfde belangenafweging moet worden toegepast in het geval zoals dat zich hier voordoet, waarin de rechtbank de beslissing over de overlevering uitstelt totdat aanvullende gegevens zijn verkregen op grond waarvan zij het bestaan van een reëel gevaar van onmenselijke of vernederende behandeling als bedoeld in artikel 4 van het Handvest kan uitsluiten. De afweging van de hiervoor genoemde belangen leidt ook in dit geval tot de conclusie dat het belang van het voldoen aan de plicht van de rechter tot het stellen van de hiervoor bedoelde aanvullende vragen moet prevaleren. Het hof heeft hierbij ook nog het volgende meegewogen. De zaak van appellant is deel van een groter vraagstuk, te weten de beantwoording van de vraag of tot overlevering van opgeëiste personen naar de lidstaat Roemenië kan worden overgegaan zonder dat er daardoor een reëel gevaar ontstaat van onmenselijke of vernederende behandeling van die personen als bedoeld in artikel 4 van het Handvest. De zaak van appellant staat niet alleen, aangezien er volgens opgave van de advocaat-generaal op dit moment verscheidene overleveringsverzoeken vanuit Roemenië bij de rechtbank in behandeling zijn. Vanaf het moment dat bij tussenuitspraken is besloten tot het stellen van aanvullende vragen als hiervoor bedoeld tot aan het moment van beantwoording van die vragen door de Roemeense autoriteit moet de termijn van maximaal 90 dagen als bedoeld in artikel 22 OLW telkens geacht worden te zijn geschorst. Dit leidt tot de conclusie dat er nog geen sprake is van de situatie als bedoeld in artikel 22, vierde lid, OLW, die zou nopen tot schorsing van de overleveringsdetentie.

Het hof verenigt zich met het oordeel van de rechtbank dat er overigens geen termen aanwezig zijn voor schorsing van de overleveringsdetentie. Het hof acht het vluchtgevaar gelet op de inhoud van het dossier evident. Met de rechtbank is het hof van oordeel dat er op dit moment nog geen sprake is van strijd met artikel 6 van het Handvest.

Het hof signaleert echter wel dat het moment waarop moet worden geoordeeld dat er niet langer sprake is van de situatie dat de overleveringsprocedure op voldoende voortvarende wijze wordt gevoerd en de hechtenis bijgevolg niet buitensporig lang heeft geduurd, naderbij komt.

Al vóór 26 augustus 2016 was duidelijk dat er nadere vragen aan de Roemeense autoriteiten zouden moeten worden gesteld. Desgevraagd heeft de advocaat-generaal toegelicht dat het Openbaar Ministerie van een pro-actieve houding in deze zaak heeft afgezien, omdat het enerzijds er de voorkeur aan gaf af te wachten wat de rechtbank precies zou willen weten en anderzijds wat er nog aan vragen op zou komen in vergelijkbare zaken, zodat er in één keer een afdoende vraagstelling kon worden uitgestuurd aan de Roemeense autoriteiten. Gebleken is echter, inmiddels vijf maanden later, dat de vervolgens gestelde vragen en/of de daarop ontvangen antwoorden tot op heden onvoldoende informatie hebben opgeleverd om de rechtbank in staat te stellen de van haar gevraagde beslissing te geven. De advocaat-generaal heeft nader toegelicht dat het Openbaar Ministerie ook nu nog druk doende is specifieke informatie te verkrijgen, niet alleen voor deze zaak, maar ook voor de andere Roemeense overleveringszaken waarin informatie nodig is. Op 17 januari jl. zijn volgens haar opgave in deze zaak opnieuw vragen gesteld, naar aanleiding van de voortgang in andere zaken in het licht van het arrest Muršić/Kroatië van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens van 20 oktober 2016 (no. 7334/13). Het hof is van oordeel dat in ieder geval – tenzij daarbij een onredelijke vertraging optreedt – het antwoord op deze vragen nog kan worden afgewacht zonder dat er daardoor strijd ontstaat met het bepaalde in artikel 6 van het Handvest en/of artikel 5, eerste lid, aanhef en onder f, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden. Hoe dienstig verdere informatievergaring ook kan en zal zijn, dit kan niet onbeperkt doorgaan zonder dat dit op enig moment consequenties zal moeten hebben voor de overleveringsdetentie in dit individuele geval.

In deze procedure leidt het vorenstaande tot de conclusie dat het hoger beroep moet worden afgewezen.