Uitspraken

In het belastingrecht geldt dat in hoger beroep de herkansingsfunctie voorop staat. Als regel is het dan ook toegestaan in hoger beroep nieuwe beroepsgronden, argumenten en bewijsmiddelen aan te voeren. Dit vindt echter uitzondering indien een goede procesorde zich daartegen verzet (Kamerstukken II 2003/04, 29 251, nr. 3, blz. 9 en Hoge Raad, 10 december 2010, nr. 09/05017, ECLI:NL:HR:2010:BO6786, BNB 2011/72).

Belanghebbende heeft in het beroep bij de rechtbank betoogt dat de hoorplicht is geschonden. Hij heeft in beroep niet gevraagd aan die schending voorbij te gaan en een inhoudelijke beslissing te geven over de juistheid van de naheffing. Onder de kop “Afronding” wordt de rechtbank in het beroepschrift verzocht: “het beroep gegrond te verklaren, de beslissing op bezwaar te vernietigen en de zaak terug te wijzen naar de verweerder met de opdracht opnieuw te beslissen op het bezwaar”.

De heffingsambtenaar heeft in eerste aanleg een verweerschrift ingediend waarin hij niet inhoudelijk op de naheffing is ingegaan maar (eveneens) verzoekt om de zaak terug te verwijzen naar de heffingsambtenaar.

De rechtbank heeft het geschil omschreven als de vraag of belanghebbende in bezwaar had dienen te worden gehoord, en heeft overeenkomstig het verzoek van beide partijen de heffingsambtenaar opgedragen een nieuwe uitspraak op bezwaar te nemen. Aan een inhoudelijke beoordeling van de naheffing is de rechtbank niet toegekomen en zij had daar – gelet op het eensluidend verzoek van beide partijen tot terugwijzing – ook geen reden toe.

Onder deze omstandigheden acht het Hof het in strijd met een goede procesorde dat belanghebbende voor het eerst in hoger beroep alsnog een inhoudelijke beoordeling van de naheffing wil en – naar hier logisch uit voortvloeit – dus wil dat de uitspraak van de rechtbank wordt vernietigd ook voor zover daarin overeenkomstig zijn verzoek is beslist dat de heffingsambtenaar een nieuwe uitspraak op bezwaar moet nemen. Het Hof heeft daarbij in aanmerking genomen dat belanghebbendes beroepsmatig optredende gemachtigde geen enkele reden heeft aangevoerd voor deze wijziging in zijn opstelling, hetgeen in de rede had gelegen juist omdat hij in eerste aanleg zoveel gewicht toekende aan de schending van de hoorverplichting.

Naar het oordeel van het Hof doet zich in dezen een uitzonderingssituatie voor als bedoeld in 5.1. en is het aldus in strijd met een goede procesorde om in hoger beroep de juistheid van de onderhavige naheffingsaanslag aan de orde te stellen. Het Hof zal zich derhalve beperken tot belanghebbendes grief dat de rechtbank een te kleine wegingsfactor heeft toegepast.

Hetgeen is weergegeven onder 2.3. doet aan hetgeen is overwogen onder 5.5. en 5.6. niet af. Daarbij heeft het Hof in aanmerking genomen dat door het instellen van hoger beroep de werking van de uitspraak van de rechtbank is opgeschort totdat op het hoger beroep is beslist (artikel 8:106, lid 1, Awb). De door de rechtbank uitgesproken vernietiging van de bestreden uitspraak op bezwaar – die met dagtekening 1 november 2015 – was dus ten tijde van het verzenden van de onder 2.3. bedoelde brief nog niet in werking getreden en een nieuwe uitspraak op bezwaar kon toen rechtens nog niet worden genomen.

Op grond van artikel 2, eerste lid, aanhef en onder a, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) dient voor de vaststelling van de hoogte van de kosten te worden uitgegaan van het tarief dat is opgenomen in de bijlage bij het Besluit (hierna: de bijlage). Het tarief wordt bepaald doordat in de bijlage aan diverse proceshandelingen verschillende punten zijn toegekend (onderdeel A), waarvan de waarde (onderdeel B) moet worden vermenigvuldigd met wegingsfactoren (onderdeel C).

De wegingsfactoren worden mede bepaald naar gelang het gewicht van de zaak. Het gewicht van de zaak wordt bepaald door de aard, het belang en de ingewikkeldheid van de zaak. In onderdeel C1 van de bijlage worden de wegingsfactoren ingedeeld in vijf categorieën, van zeer licht (wegingsfactor 0,25) tot zeer zwaar (wegingsfactor 2).

Vooropgesteld moet worden dat iedere zaak op zichzelf dient te worden beoordeeld naar aard, belang en ingewikkeldheid van die zaak en de omvang van de in het kader van de verleende rechtsbijstand te verrichten werkzaamheden. Genoemde factoren dienen vervolgens in de voor die zaak te bepalen wegingsfactor tot uitdrukking te komen.

Met betrekking tot de door de rechtbank in de onderhavige zaak toegekende kostenvergoeding is het Hof van oordeel dat zij, gegeven de haar toekomende beoordelingsvrijheid en met inachtneming van het feit dat de beroepsmatig optredende gemachtigde in dezen in wezen heeft volstaan met een kort beroepschrift van slechts twee pagina’s kon volstaan met toekennen van een kostenvergoeding op basis van een wegingsfactor van 0,5.