Uitspraken

[appellante] heeft in eerste aanleg gevorderd (i) te verklaren voor recht dat de opzegging van de arbeidsovereenkomst door Estée Lauder kennelijk onredelijk is; (ii) Estée Lauder te veroordelen tot betaling van € 80.000,- bruto, te vermeerderen met wettelijke rente, ter zake van het gegeven kennelijk onredelijk ontslag en (iii) te verklaren voor recht dat Estée Lauder op grond van artikel 7:658 BW aansprakelijk is voor de door [appellante] geleden en nog te lijden schade, welke schade nader opgemaakt dient te worden bij staat, alles met veroordeling van Estée Lauder in de kosten van het geding. Estée Lauder heeft verweer gevoerd. De kantonrechter heeft de vorderingen afgewezen en [appellante] veroordeeld in de proceskosten.

Tegen dit vonnis komt [appellante] op met vier grieven. De eerste grief heeft betrekking op de overwegingen 8 en 9, en het door de kantonrechter niet aanmerken van de opzegging als gebaseerd op een valse of voorgewende reden. De tweede grief is gericht tegen de overwegingen 11 tot en met 16, en bestrijdt het door de kantonrechter niet aanmerken van de opzegging als kennelijk onredelijk. De derde grief bestrijdt de overwegingen 17 tot en met 19 en het door de kantonrechter afwijzen van de verklaring voor recht dat sprake is van aansprakelijkheid van Estée Lauder op grond van artikel 7:658 BW. De vierde grief heeft betrekking op de proceskostenveroordeling. De grieven I,II en III lenen zich voor een gezamenlijke behandeling. Zij strekken ten betoge - kort gezegd - dat wel sprake was van een door Estée Lauder gehanteerde valse en/of voorgewende reden, dat wel sprake was van een kennelijk onredelijke opzegging, hetzij op grond van de gevolgen van het ontslag voor [appellante] hetzij op grond van schending van diverse verplichtingen door Estée Lauder, en, ten slotte, dat Estée Lauder in strijd met artikel 7:658 BW heeft gehandeld, en daarmee psychische als ook materiële schade bij [appellante] heeft veroorzaakt.

De arbeidsongeschiktheid die heeft geleid tot de ontslagaanvraag en de verstrekte ontslagvergunning, is ingetreden op 20 november 2011. [appellante] maakte in haar schriftelijke ziekmelding aan Estée Lauder uitsluitend melding van (psychische) problemen in de privésfeer. Uit het op 20 december 2011 opgestelde Plan van Aanpak, waarvan de juistheid en volledigheid door [appellante] niet is bestreden, blijkt eveneens dat de oorzaak van de uitval was gelegen in psychische problemen in de privésfeer. Ook in het eerste contact met de bedrijfsarts, zoals weergegeven in het Plan van Aanpak op 20 december 2012, blijken de problemen op het werk nog geen rol te spelen. Van spanningen op het werk blijkt pas op 10 februari 2012. De bedrijfsarts maakte op 10 februari 2012 melding van licht gestoorde onderlinge reacties op het werk. Dat de reden van de uitval van [appellante] (mede) was veroorzaakt door werkgerelateerde omstandigheden, is daarmee niet komen vast te staan.

Zoals uit het onder randnummer 2.3 geciteerde verslag van bedrijfsarts [X] blijkt, is binnen één maand na [appellante] ’s uitval een Plan van Aanpak opgesteld, en is [appellante] in maart 2012 gestart met re-integratiewerkzaamheden. Uit de gedingstukken blijkt dat minimaal één collega, [B] , niet positief op [appellante] ’s (mogelijke) terugkeer reageerde. Estée Lauder heeft een gesprek georganiseerd tussen [appellante] en [B] , maar dat heeft niet tot een oplossing geleid. [appellante] verwijt Estée Lauder dat het bedrijf in dit conflict niet haar kant heeft gekozen. Estée Lauder heeft hier tegen ingebracht dat [appellante] aan het bedrijf had gemeld te verwachten dit conflict zelf te kunnen oplossen, zodat het Estée Lauder niet kan worden verweten dat een gesprek werd gearrangeerd met [B] . Het hof overweegt in dit verband dat uit de gedingstukken (e-mail 15 juni 2012) blijkt dat Estée Lauder tot op zekere hoogte partij heeft gekozen voor [appellante] . Dat Estée Lauder ter zake het conflict met [B] onjuist tegenover [appellante] heeft gehandeld is daarmee evenwel niet komen vast te staan, nog daargelaten dat op geen enkele wijze is gebleken dat juist dit conflict bij [appellante] psychische schade heeft veroorzaakt, waarvoor Estée Lauder aansprakelijk zou zijn.

Estée Lauder heeft [appellante] van maart 2012 tot in augustus 2012 in de gelegenheid gesteld re-integratiewerkzaamheden te verrichten. Begin augustus 2012 maakte [appellante] tegenover Estée Lauder melding van de allergieën waaraan zij bleek te lijden, en op grond waarvan zij geen werkzaamheden meer bij Estée Lauder ‘op counter’ zou kunnen verrichten. [appellante] bleek op dat moment zwanger en zou vanaf november 2012 zwangerschapsverlof genieten. Dat Estée Lauder aan haar tussen augustus en november 2012 andere werkzaamheden had moeten aanbieden, is door [appellante] niet gesteld. Estée Lauder heeft gesteld vanwege het aanstaande zwangerschapsverlof dit ‘redelijkerwijs’ ook niet te hebben gedaan, hetgeen naar het oordeel van het hof te billijken valt.

Vanwege de allergieën heeft Estée Lauder [appellante] vanaf het einde van het zwangerschapsverlof, maart 2013, in aanmerking gebracht voor re-integratie in het zogenoemde tweede spoor. [appellante] verwijt Estée Lauder in de onderhavige procedure te snel met dit tweede spoor te zijn gestart, omdat er binnen het bedrijf passende (vertaal) werkzaamheden aanwezig waren. Het hof merkt hierover allereerst op dat [appellante] op passende werkzaamheden binnen het bedrijf op dat moment, en tot aan het moment dat zij twee jaar ziek was, geen aanspraak heeft gemaakt, en in de tweede plaats dat, zoals hiervoor is overwogen, er geen passende vertaalwerkzaamheden in substantiële omvang aanwezig waren. Daar komt bij dat toen Estée Lauder in maart 2013 aan [appellante] had aangeboden enige vertaalwerkzaamheden op het kantoor in [plaats] te verrichten, [appellante] te kennen gaf hier vanwege de reisafstand, en de daarmee gepaard gaande vermoeienis, niet toe in staat te zijn. Estée Lauder heeft een intensief (zeventien sessies durend) traject re-integratie tweede spoor aan [appellante] aangeboden. [appellante] heeft hier ook van gebruik gemaakt.

Tegen de achtergrond van het voorgaande is het hof van oordeel dat Estée Lauder zich naar behoren heeft ingespannen om passende werkzaamheden voor [appellante] te vinden. Dit heeft niet tot resultaat geleid, doch desalniettemin heeft Estée Lauder aan haar re-integratie-inspanningsverplichtingen voldaan. Het hof merkt daarbij overigens op dat [appellante] thans stelt dat Estée Lauder zich te weinig inspanningen heeft getroost om haar te re-integreren terwijl [appellante] tegelijkertijd in een procedure tegenover het UWV heeft aangevoerd dat het aanvankelijke vastgestelde arbeidsongeschiktheidspercentage (lager dan 35%) te laag was vastgesteld, en ook nadat het UWV dit percentage had verhoogd naar ruim 42%, [appellante] in rechte heeft betoogd voor een hoger percentage arbeidsongeschikt te zijn. Met andere woorden: daar waar [appellante] in die WIA-beroepsprocedure stelt veel beperkingen te hebben, verwijt zij Estée Lauder in deze procedure dat die haar niet heeft tewerkgesteld. [appellante] heeft niet uitgelegd hoe die verschillende invalshoeken met elkaar te rijmen zijn. De grieven voor zover hierop betrekking hebbend falen.

Nu niet is gebleken dat de allergieën waaraan [appellante] lijdt, zijn ontstaan “in de uitoefening van de werkzaamheden” (zoals bedoeld in artikel 7:658 lid 1 BW) is schending van een eventuele zorgplicht van de werkgever niet aan de orde. Van gevaarlijke stoffen die na blootstelling daaraan de gezondheidsklachten zouden kunnen hebben veroorzaakt, is ook niet gebleken (vgl. Hoge Raad 17 november 2000, 23 juni 2006, NJ 2006/354, 7 juni 2013, NJ 2014/98 en 7 juni 2013, NJ 2014/99 alsmede 13 februari 2015, ECLI:NL:HR:2015:295).

[appellante] heeft voorts gewezen op de voor haar te ernstige gevolgen van het ontslag, in verhouding tot het belang van Estée Lauder bij dat ontslag. Met betrekking tot dit zogenoemde gevolgencriterium overweegt het hof, rekening houdend met de omstandigheden van het geval, als volgt. [appellante] is op 1 september 2007 in loondienst getreden van Estée Lauder. Het hof ziet geen aanleiding rekening te houden met de freelance periode die daaraan vanaf 2006 is voorafgegaan. [appellante] is in 2011 uitgevallen, en heeft derhalve ruim 4 jaar feitelijke werkzaamheden verricht voor Estée Lauder. Vervolgens is zij na ruim twee jaar doorbetaalde ziekte ontslagen. Op het moment van ontslag was [appellante] 38 jaar oud en had een universitaire opleiding genoten. Estée Lauder heeft onweersproken gesteld dat voor [appellante] een arbeidsongeschiktheidsverzekering is afgesloten bij Zwitserleven, en dat het Estée Lauder is geweest die [appellante] deze verzekering heeft aangeboden. [appellante] is derhalve niet van iedere aanvulling op haar (arbeidsongeschiktheids)uitkering verstoken. Rekening houdend met de lengte van het (actieve) dienstverband, de leeftijd van [appellante] op het moment van ontslag, en de overige omstandigheden zoals hierboven genoemd, is het hof van oordeel dat niet kan worden gezegd dat de gevolgen van het ontslag voor [appellante] , in vergelijking met het belang van Estée Lauder bij de opzegging, maken dat sprake is van een kennelijke onredelijke opzegging. [appellante] heeft bewijs aangeboden van die voor haar te ernstige gevolgen. Zij heeft evenwel niet gespecificeerd waar het bewijsaanbod betrekking op heeft, zodat hieraan, in het licht van de voor deze beoordeling relevante omstandigheden die al vast staan, wordt voorbijgegaan.

Uit het hiervoor overwogene volgt dat alle grieven falen. Het vonnis waarvan beroep zal worden bekrachtigd. [appellante] zal als in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de kosten van het geding in appel.