Uitspraken

[appellant] heeft verder nog betoogd dat hij met betrekking tot het verrichten van werkzaamheden aanspraken jegens GVB kan ontlenen aan het voor hem geldende Sociaal Plan 2002- 2008. Voor zover [appellant] stelt dat in beginsel dit Sociaal Plan op hem van toepassing was na zijn boventallig verklaring in november 2010 en niet het Sociaal Plan 2011, zoals de kantonrechter heeft geoordeeld, heeft [appellant] het gelijk aan zijn zijde en komt hij terecht tegen dat oordeel op. Immers bij brief van 8 juli 2010 waarin de aankondiging van GVB van het voornemen om [appellant] boventallig te verklaren is reeds gewag gemaakt van de toepasselijkheid van het Sociaal Plan 2002-2008 en dat is in de brief van 21 oktober 2010 (productie 13 bij brief van de raadsman van [appellant] aan de kantonrechter van 1 oktober 2014) nogmaals bevestigd. Dat ook in die laatste brief wordt geduid op het Sociaal Plan 2002-2008 ligt nogal voor de hand nu een later opgemaakt Sociaal Plan immers op dat moment nog niet bestond. Niettemin leidt het slagen van de grief op dit punt niet tot het voor [appellant] gewenste resultaat. Niet alleen heeft [appellant] geen conclusie verbonden aan het eventueel slagen van deze grief, maar ook indien hij daarmee wenst te betogen dat hieruit een verdergaande verplichting van GVB voortvloeit dan louter uit het oogpunt van re-integratie geldt het volgende. Op de rechtsverhouding tussen partijen is de CAO GVB van toepassing. De betreffende cao kent een hoofdstuk 21 (Bepalingen bij reorganisatie en mobiliteit). Door GVB is er daarbij op gewezen dat een bemiddeling die voortvloeit uit een reorganisatie – waarbij ook de noodzaak bestaat van het opstellen van een sociaal plan – ingevolge artikel 21.2 CAO GVB slechts van toepassing is op de medewerker met een uitkering op grond van voormalige wachtgeldverordening of uitkeringsverordening van de gemeente Amsterdam in aanvulling op een WAO- of WIA-uitkering, of een uitkering ingevolge de WAO of de WIA, berekend naar een percentage lager dan 80%, zoals onder meer kan worden afgeleid uit de CAO GVB 2010, maar ook uit de daarop volgende cao’s. Met andere woorden een verplichting tot bemiddeling naar een andere functie binnen GVB kan noch uit de CAO GVB noch uit het Sociaal Plan worden afgeleid, indien de betrokkene voor meer dan 80% arbeidsongeschikt is te achten in de WAO of WIA. Dat [appellant] in deze categorie valt staat niet ter discussie. [appellant] betoogt echter dat voornoemd artikel inhoudt dat een bemiddeling ingevolge de CAO GVB verplicht is nu hij immers voor onbepaalde tijd in dienst is bij GVB (aanhef en onder a). Dat hij ziek is of zelfs volledig arbeidsongeschikt in de zin van de WAO (aanhef en onder c) maakt, zo begrijpt het hof zijn betoog, voor de bemiddelingsverplichting van de zijde van GVB volgens [appellant] niet uit, aangezien het voldoen aan een der criteria (a, b of c) voldoende is om als ‘betrokkene’ te worden aangemerkt.

1. de medewerker, in dienst van de werkgever op basis van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd;

2. de gewezen medewerker, bedoeld onder a, met wachtgelduitkering; indien zijn arbeidsovereenkomst is beëindigd of zal worden beëindigd wegens opheffing van zijn functie of overtolligheid;

3. de (gewezen) medewerker:

[appellant] heeft tenslotte nog gesteld dat GVB hem vanwege zijn suikerziekte in de loop der jaren heeft willen buiten werken, dat GVB onvoldoende heeft gedaan om hem te re-integreren en dat hij aldus feitelijk is gediscrimineerd. Naar het oordeel van het hof kan redelijkerwijs niet worden volgehouden dat GVB [appellant] heeft willen buiten sluiten. [appellant] heeft een aandoening die hem sedert 2002 belet heeft zijn werkzaamheden volledig uit te voeren. In die zin is [appellant] steeds bezig geweest met zijn re-integratie, doch zonder succes nu hij zich ook zelf steeds op het standpunt heeft gesteld dat hij maar beperkt inzetbaar was op een dag. Het verwijt dat GVB [appellant] eruit heeft willen werken is tegen deze achtergrond feitelijk niet onderbouwd evenmin als het argument dat [appellant] vanwege zijn ziekte door GVB is gediscrimineerd. Op enig moment heeft GVB op goede gronden vastgesteld dat verdere re-integratie (die immers gericht dient te zijn op een terugkeer in de oude functie dan wel na het boventallig verklaren het verwerven van een andere functie in GVB-verband) geen zin meer had en dat is in wezen door [appellant] niet bestreden. Dat mogelijk andere boventallige (?) collega’s nog wel kansen hebben gekregen – als door [appellant] gesteld – maakt dat zonder enige nadere toelichting op dit punt niet anders.

Dit betekent dat de grieven gericht op de door GVB aan de opzegging ten grondslag gelegde reden niet kunnen slagen. De grief van GVB in het incidenteel appel slaagt gezien hetgeen hiervoor is overwogen onder rov. 3.4.2 maar leidt evenmin tot vernietiging van het bestreden vonnis.

[appellant] heeft met grief V betoogd dat hem ten onrechte salaris is onthouden vanaf mei 2012 tot januari 2014 (einde dienstverband). [appellant] wijst erop dat hij de door GVB als tijdelijk bestempelde werkzaamheden gewoon had kunnen uitvoeren tot einde dienstverband maar dat hem dat ten onrechte is verboden, zodat hij aanzienlijke inkomsten heeft moeten missen.

Het hof overweegt als volgt. [appellant] heeft in eerste aanleg en ook thans in hoger beroep aanvulling van loon gevorderd over de periode vanaf maart 2009 tot 27 januari 2014. [appellant] heeft dat allereerst onderbouwd door te stellen dat hij tot 100% van het maatmanloon mocht bijverdienen, maar dat GVB ten onrechte zijn arbeid als tijdelijk en zonder loonwaarde heeft aangemerkt. De grief ziet thans uitsluitend op de afwijzing van zijn vordering voor zover deze betreft de periode vanaf mei 2012. GVB heeft onbestreden gesteld dat zij aan [appellant] in de jaren 2009 tot en met 2012 ingevolge de CAO GVB loon heeft betaald aldus dat over de eerste zes maanden 100% is betaald, vanaf januari 2009 90%, in het tweede ziektejaar 75% en na 24 maanden 70% tot het einde van de arbeidsovereenkomst. Daarnaast heeft GVB aan [appellant] in 2009, 2010, 2011 en gedeeltelijk in 2012 een bovenwettelijke betaling gedaan op grond van artikel 13.9 lid 1 sub b en lid 2 sub b van de CAO GVB. Deze bovenwettelijke betaling behelst kort gezegd een aanvulling op de uitkering tijdens arbeidsongeschiktheid door GVB voor de nog wel verrichte arbeid (uren) tot 100%. Ook deze stellingen heeft [appellant] niet bestreden. Voor zover [appellant] betoogt dat het tijdelijk werk inmiddels zijn arbeid was geworden en dat hieruit de verplichting voortvloeit hem zijn volledige salaris te betalen, is dat onjuist zoals hiervoor onder rov. 3.4.1 reeds is geoordeeld. Die stelling van [appellant] voor wat betreft de door hem gevorderde loonbetaling valt overigens ook verder niet te rijmen met het feit dat hij ook naar eigen zeggen slechts in staat was die arbeid gedeeltelijk te verrichten. Waar [appellant] tenslotte het oordeel van de kantonrechter wenst aan te vechten dat GVB gehouden was om hem deze werkzaamheden te laten verrichten zolang hij in dienst was, miskent [appellant] dat GVB niet gehouden was hem daartoe in de gelegenheid te stellen, nu het doel van het tijdelijk werken leidend tot re-integratie blijkens de beslissing van het UWV van 13 december 2011 waarbij [appellant] onverminderd 80-100% arbeidsongeschikt werd beoordeeld niet meer kon worden bereikt. Dat was ook de strekking van de e-mail van donderdag 22 december 2011 van GVB in de persoon van mevrouw [B] een [appellant] . In die situatie is nadien geen wijziging meer gekomen. De grief faalt.

Met grief II komt [appellant] op tegen de afwijzing door de kantonrechter van zijn vordering tot betaling van advocaatkosten. [appellant] onderbouwt deze grief door erop te wijzen dat hij sedert 2001 een gevecht heeft moeten voeren tegen GVB, omdat deze hem het leven zuur maakte en hem “eruit wilde werken”. Dat is niet meer te beschouwen als een normale ontslagprocedure en dat levert een bijzondere omstandigheid op, die maakt dat hij aanspraak kan maken op deze kosten. Aldus [appellant] .

De grief faalt. Het is allereerst niet duidelijk welke grondslag [appellant] kiest voor een dergelijke vordering. Beoogt hij een schending van artikel 7:611 BW te stellen dan wel een onrechtmatige daad ? Wat daar echter van zij, de door [appellant] aangevoerde feiten kunnen beide grondslagen niet dragen. Vast staat dat [appellant] reeds vanaf 2002 arbeidsongeschikt was door een aandoening die niet in de aansprakelijkheidssfeer van GVB ligt. GVB heeft al die jaren gepoogd [appellant] te re-integreren, echter zonder succes, terwijl GVB daarvan geen verwijt treft. [appellant] moge teleurgesteld of eventueel ontevreden zijn over deze situatie, maar een verwijt dat GVB de re-integratie op haar beloop heeft gelaten en [appellant] als het ware aan zijn lot heeft overgelaten valt in de overgelegde stukken niet te ontwaren. De volledige arbeidsongeschiktheid van [appellant] , gebaseerd op een eigen specifieke aandoening en inmiddels gedurende langere tijd, staat aan die conclusie redelijkerwijs ook in de weg.

De slotsom is dat de grieven falen dan wel niet kunnen leiden tot een vernietiging van de bestreden vonnissen. Daarmee slaagt ook de grief ten aanzien van de proceskosten niet. De vonnissen waarvan beroep zullen worden bekrachtigd. [appellant] zal als in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de kosten van het geding in principaal appel. De kosten in het incidenteel appel zullen worden gecompenseerd, nu de daar aangevoerde grief in wezen hetzelfde inhoudt als hetgeen door [appellant] is aangevoerd onder grief III.