Uitspraken

De man betwist de stellingen van de gemeente en voert het volgende aan. De man en de vrouw hebben slechts een ‘one-night-stand’ gehad, zonder affectieve relatie, waaruit [de minderjarige] is geboren. De man en de vrouw hebben nimmer samengewoond noch het voornemen gehad om te gaan samenleven. De man heeft zich nooit als een vader van [de minderjarige] gedragen, er zijn geen contacten geweest tussen hem en [de minderjarige] , zodat [de minderjarige] niet heeft deelgenomen- of is gewend geraakt aan de door de man gevoerde welstand, noch hieraan ooit zal deelnemen. De gemeente heeft deze feiten en omstandigheden volgens de man niet betwist. De behoefte van [de minderjarige] dient dan ook uitsluitend op basis van het inkomen van de vrouw te worden bepaald, aangezien [de minderjarige] geen andere mate van welstand kent of heeft gekend dan de bijstandsuitkering van de vrouw. Voorts behoorden ten tijde van de geboorte van [de minderjarige] nog twee minderjarige kinderen tot het gezin van de vrouw. Ter zitting in hoger beroep is namens de man nog aangevoerd dat de kosten van een kind dienen te worden bepaald op basis van het verleden, maar dat de man nimmer deel uitgemaakt heeft van het leven van [de minderjarige] aangezien hij niet op de hoogte was van haar bestaan.

De man voert ten slotte aan dat de gemeente op niet ter zake doende gronden in hoger beroep is gekomen en aldus onnodig proceskosten heeft veroorzaakt, zodat de gemeente in de kosten van het hoger beroep dient te worden veroordeeld.

Het hof overweegt als volgt.

Vaststaat dat de man en de vrouw nimmer hebben samengewoond en dat ten tijde van de geboorte van [de minderjarige] reeds twee minderjarige kinderen tot het eenoudergezin van de vrouw behoorden. Voorts is niet in geschil dat de man en de vrouw slechts een eenmalig seksueel contact hebben gehad waaruit [de minderjarige] is geboren en dat de man als verwekker onderhoudsplichtig is jegens [de minderjarige] .

Artikel 1:394 Burgerlijk Wetboek (BW) bepaalt, voor zover thans in hoger beroep van belang, dat de verwekker van een kind dat alleen een moeder heeft, als ware hij ouder verplicht is tot het voorzien in de kosten van verzorging en opvoeding van het kind. Uit deze noch enige andere wettelijke bepaling vloeit voort dat die onderhoudsplicht van de verwekker verband houdt met de aard of de bestendigheid van de (voorafgaande) relatie tussen de verwekker en de moeder. Deze wettelijke onderhoudsplicht geldt derhalve ook in het geval er geen bestendige affectieve relatie tussen de verwekker en de moeder heeft bestaan en/of geen affectieve relatie met voornemen tot samenleven in de toekomst, doch slechts sprake is geweest van - zoals in het onderhavige geval - een eenmalig seksueel contact. Ook indien de verwekker zich nimmer als vader heeft gedragen en nimmer in die hoedanigheid contact met het kind heeft gehad of wenst, laat dit het bestaan van voormelde onderhoudsplicht onverlet.

Aan dit wettelijk systeem ligt ten grondslag dat zowel de vader/verwekker als de moeder aan de verzorging en opvoeding van het kind moet bijdragen. Aan dit uitgangspunt zou tekort worden gedaan, indien voor de bepaling van de behoefte van het kind aan een bijdrage slechts de kosten in aanmerking zouden worden genomen, die de moeder voor het kind heeft gemaakt in een periode waarin zij nog niet kon beschikken over een door de vader/verwekker betaalde bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van het kind. Voor de bepaling van de behoefte van het kind dient – in het geval als het onderhavige waarin het gaat om een eerste vaststelling van een onderhoudsbijdrage – er van te worden uitgegaan dat ook de verwekker dient bij te dragen in de kosten van het kind met een bedrag dat hij aan het kind zou besteden als dit kind in zijn gezin zou opgroeien (vgl. ECLI:NL:HR:2004:AN9690).

Gelet op het voorgaande dient de vraag of [de minderjarige] in haar verzorging en opvoeding mag profiteren van de door de man gevoerde welstand bevestigend te worden beantwoord en dienen derhalve niet alleen de financiële middelen van de vrouw, maar ook die van de man in aanmerking te worden genomen bij de bepaling van haar behoefte. Anders dan de man betoogt, is de aard of de bestendigheid van de relatie tussen hem en de vrouw in dit kader niet relevant. Hetzelfde geldt voor de door de man gestelde omstandigheden dat hij zich nimmer als een vader heeft gedragen en nimmer contact heeft gehad met [de minderjarige] . Voor zover de man betoogt dat [de minderjarige] tot op heden feitelijk in een ander gezinsverband is opgegroeid bij de vrouw en haar andere minderjarige kinderen en [de minderjarige] daarmee niet heeft deelgenomen aan de door hem gevoerde welstand, zodat zijn inkomen ook daarom niet mede in aanmerking dient te worden genomen bij de bepaling van haar behoefte, gaat het hof hieraan voorbij, nu het in dit geval gaat om een eerste vaststelling van een onderhoudsbijdrage voor [de minderjarige] en de omvang van de voor [de minderjarige] gemaakte kosten in het verleden uitsluitend is bepaald door wat de vrouw aan haar heeft besteed zonder nog over een bijdrage van de man te kunnen beschikken.

Het hof zal de behoefte van [de minderjarige] begroten op basis van het Tremarapport, dat een richtlijn bevat voor een situatie vergelijkbaar met de onderhavige, waarbij de vader nimmer met de moeder en het kind in gezinsverband heeft samengeleefd. Voor die situatie wordt aanbevolen de behoefte van een kind aldus te bepalen dat het gemiddelde wordt genomen van de behoefte berekend op basis van het inkomen van de ene ouder en de behoefte op basis van het inkomen van de andere ouder. Het hof ziet, gelet op het voorgaande, geen aanleiding om van die richtlijn af te wijken en zal deze berekeningsmethodiek ook op het onderhavige geval toepassen.

Nu geen grieven zijn gericht tegen de door de rechtbank berekende behoefte van [de minderjarige] op basis van het inkomen van de vrouw, te weten € 97,- per maand met ingang van 1 oktober 2015, en de man in zijn verweerschrift in hoger beroep uitdrukkelijk instemt met deze behoefteberekening, zal hiervan in hoger beroep eveneens worden uitgegaan.

Anders dan de rechtbank is het hof, gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, van oordeel dat tevens de behoefte van [de minderjarige] berekend op basis van het inkomen van de man in aanmerking dient te worden genomen. Zoals hiervoor onder 3.3 is overwogen, heeft de gemeente de man verzocht inlichtingen te verstrekken omtrent zijn financiële omstandigheden, teneinde de grens van zijn onderhoudsplicht te kunnen bepalen. De man heeft dit echter nagelaten, zodat de gemeente – bij gebreke van door de man verstrekte financiële gegevens – ambtshalve de grens van diens onderhoudsplicht heeft bepaald op € 250,- per maand. De man heeft in eerste aanleg noch in hoger beroep gegevens omtrent zijn financiële situatie in het geding gebracht, zodat het hof hierin geen inzicht heeft kunnen krijgen, hetgeen voor rekening en risico van de man dient te komen. Gelet hierop heeft de man onvoldoende betwist dat de (gemiddelde) behoefte van [de minderjarige] , waarbij mede de behoefte berekend op basis van zijn inkomen in aanmerking is genomen, op 1 oktober 2015 ten minste € 250,- per maand bedroeg.

De man heeft in eerste aanleg, noch in hoger beroep een draagkrachtverweer gevoerd.

Voorts is niet in geschil dat aan de zijde van de vrouw geen rekening dient te worden gehouden met enige draagkracht. De man heeft dan ook onvoldoende weersproken dat hij in staat is de door de gemeente vastgestelde verhaalsbijdrage ten behoeve van [de minderjarige] van € 250,- per maand te voldoen.

De door de rechtbank vastgestelde ingangsdatum van de verhaalsbijdrage, te weten 1 oktober 2015, is niet in geschil, zodat het hof deze datum als uitgangspunt neemt.

Nu de man – ook in hoger beroep – geen afzonderlijk verweer heeft gevoerd tegen het verzoek van de gemeente te bepalen dat de man, ingeval van niet-tijdige betaling van hetgeen hij aan de gemeente verschuldigd is, de dan bestaande achterstand ineens zal betalen, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de datum waarop de man in verzuim is tot de dag van voldoening, zal dit onderdeel van het door de gemeente verzochte eveneens worden toegewezen.