Uitspraken

Bij faxbericht van 5 juni 2018 heeft belanghebbende verzocht om uitstel van de zitting van 10 juli 2018. Als reden voor dit uitstelverzoek heeft belanghebbende aangevoerd dat hij “vanwege de uitslag van een MRI-scan […] de komende weken vrij dient te houden voor een oproep voor behandeling.” Het Hof heeft dit uitstelverzoek afgewezen. De door belanghebbende aangevoerde reden is, afgewogen tegen het belang van de voortgang van de procedure, van onvoldoende gewicht om de zitting van 10 juli 2018 uit te stellen. Hierbij heeft het Hof in aanmerking genomen dat belanghebbende reeds driemaal eerder om uitstel heeft verzocht (voor de zittingen van 30 januari, 1 maart en 15 april 2018, welke verzoeken telkenmale zijn gehonoreerd), waarbij hij in zijn tweede en derde verzoek dezelfde reden heeft aangevoerd als in het onderwerpelijke verzoek. Het Hof heeft belanghebbende in de gelegenheid gesteld om een verklaring van zijn behandelend arts over te leggen. Uit de overgelegde verklaring blijkt evenwel niet dat belanghebbende op medische gronden niet in staat is om ter zitting te verschijnen.

Op grond van art. 67a van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: de AWR) in de vanaf 1 januari 2010 tot en met 31 december 2014 geldende tekst, kan de inspecteur gelijktijdig met het opleggen van de aanslag een boete opleggen van ten hoogste € 4.920, indien de belastingplichtige de aangifte voor een belasting welke bij wege van aanslag wordt geheven niet, dan wel niet binnen de ingevolge artikel 9, derde lid, AWR gestelde termijn heeft gedaan. Nu in hoger beroep niet in geschil is dat belanghebbende, na daartoe te zijn uitgenodigd en vervolgens te zijn aangemaand, niet de aangifte IB 2012 heeft ingediend, moet worden geconcludeerd dat de boete in zoverre terecht is opgelegd.

Ten aanzien van genoemde verzuimboete heeft belanghebbende in de eerste plaats aangevoerd dat hij “nergens heeft kunnen achterhalen dat er eerder lagere boetes zijn opgelegd die in de loop der tijd zijn gegroeid naar de maximale boete” en dat “meteen is gegrepen naar de maximale boete”. De inspecteur heeft ter zake verwezen naar zijn onder 2.3 aangehaalde overzicht van het aangiftegedrag van belanghebbende in tien jaren die aan het aangiftejaar 2012 vooraf zijn gegaan, en de ter zake van dit gedrag opgelegde verzuimboetes. Uit dit overzicht blijkt dat in deze tien jaar telkenmale sprake is geweest van een aangifteverzuim en dat in negen van deze tien jaren een verzuimboete is opgelegd. In de jaren 2002, 2003, 2004 en 2005 is respectievelijk 10%, 50%, 70% en 100% van het destijds geldende maximumbedrag (€ 1.134) opgelegd. In de daarop volgende zes jaren is in vijf gevallen een verzuimboete opgelegd, telkens van 10% of 20% van het maximumbedrag, zodat de stelling van belanghebbende dat meteen de maximale boete is opgelegd feitelijke grondslag mist.

In de tweede plaats heeft belanghebbende aangevoerd dat de verzuimboete disproportioneel is, in die zin “dat het grootste gedeelte van de inkomsten van [belanghebbende] over het jaar 2012 [wordt] ingenomen”. Deze stelling dient naar ’s Hofs oordeel te worden verworpen. De boete bedraagt € 4.920, terwijl het inkomen van belanghebbende over het jaar 2012 € 42.000 bedraagt; de stelling dat de boete het grootste gedeelte van het inkomen beslaat mist daarmee feitelijke grondslag. Daarenboven heeft te gelden dat voor beoordeling van de proportionaliteit van de boete dient te worden bezien hoe de boete zich verhoudt tot de ernst van het feit, niet tot de hoogte van het inkomen of de aanslag. Uit het onder 2.3 aangehaalde overzicht volgt dat belanghebbende in de jaren voorafgaand aan het aangiftejaar 2012 stelselmatig te laat aangifte heeft gedaan of zelfs in het geheel geen aangifte heeft gedaan en dat hij ter zake hiervan reeds negen maal is beboet, met verzuimboetes die uiteen lopen van 10% tot 100% van het op dat moment geldende maximumbedrag. Deze boetes hebben niet geleid tot een aanpassing van het aangiftegedrag van belanghebbende. Onder deze omstandigheden acht het Hof de opgelegde boete, voor het elfde jaar op rij waarin belanghebbende niet of te laat aangifte heeft gedaan, passend en geboden.

Belanghebbenden stelt voorts dat de boete onevenredig zwaar op hem drukt, gelet op zijn inkomen en vermogen. Het Hof verwerpt dit verweer, omdat belanghebbende deze stelling, hoewel hij herhaaldelijk daartoe in de gelegenheid is gesteld, niet, althans onvoldoende feitelijk, heeft onderbouwd.

Belanghebbende heeft ter zitting gesteld dat hij al jaren te kampen heeft met een hoge werkdruk, waardoor hij niet in staat is zijn boekhouder tijdig van alle informatie te voorzien die nodig is voor het indienen van de aangiften. Naar ’s Hofs oordeel brengt deze omstandigheid, wat daar verder ook van zij, niet met zich dat sprake is van afwezigheid van alle schuld.

Overige feiten of omstandigheden die aanleiding kunnen geven de boete te verminderen zijn niet aannemelijk geworden.

Het vorenstaande leidt tot de slotsom dat het hoger beroep van belanghebbende ongegrond is. De uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.