Uitspraken

[appellante] heeft in eerste aanleg verzocht om ten laste van WFG aan haar een billijke vergoeding op grond van artikel 7:681 BW alsmede een transitievergoeding op grond van artikel 7:673 BW toe te kennen.

WFG heeft verweer gevoerd en geconcludeerd tot afwijzing van de verzoeken van [appellante] , met veroordeling van [appellante] in de proceskosten.

Bij de bestreden beschikking heeft de kantonrechter - zakelijk weergegeven - geoordeeld dat de opzegging door WFG van de arbeidsovereenkomst met [appellante] rechtsgeldig is en daarom het verzoek om toekenning van een billijke vergoeding afgewezen. Er is geen transitievergoeding toegekend omdat het eindigen van de arbeidsovereenkomst naar het oordeel van de kantonrechter het gevolg was van ernstig verwijtbaar handelen van [appellante] . Verder is [appellante] veroordeeld in de proceskosten.

Tegen deze beslissingen en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt [appellante] met haar grieven op.

Met grief 1 betoogt [appellante] dat de kantonrechter ten onrechte de door WFG overgelegde tabbladen van het EPD en de door WFG daaraan verbonden conclusies bepalend heeft geacht. Grief 2 houdt in dat de kantonrechter ten onrechte geen aandacht heeft geschonken aan de door [appellante] voorafgaand aan de mondelinge behandeling gegeven ‘reactie verweer’ en de daarbij gevoegde productie. Grief 3 houdt in dat de kantonrechter ten onrechte de gebeurtenis uit 2013 (zwaar) heeft laten meewegen in de beoordeling. Met grief 4 keert [appellante] zich tegen het oordeel van de kantonrechter dat [appellante] tegenstrijdige verklaringen heeft afgelegd over het raadplegen van het dossier van [A] op 9 maart 2017. Met grief 5 betoogt [appellante] dat de kantonrechter ten onrechte in het midden heeft gelaten of [appellante] (medische) gegevens over [A] heeft gedeeld met derden. Grief 6 richt zich tegen het oordeel van de kantonrechter dat de persoonlijke omstandigheden van [appellante] onvoldoende gewicht in de schaal leggen tegenover de aard en de ernst van de dringende reden. Met grief 7 komt [appellante] op tegen het oordeel van de kantonrechter dat er geen reden is om aan [appellante] een (gedeeltelijke) transitievergoeding toe te kennen.

Aan deze grieven heeft [appellante] - samengevat weergegeven - het volgende ten grondslag gelegd. Tot de taken van [appellante] behoorde onder meer het plannen van de bedbezetting in het ziekenhuis. In de betreffende periode was er een griepepidemie en werden veel longpatiënten op de spoedeisende hulp (hierna: SEH) opgenomen die vervolgens mogelijk voor opname elders in het ziekenhuis in aanmerking kwamen. Om inzicht te krijgen in de mogelijkheden moest [appellante] in het computersysteem vanuit het beginscherm van de SEH nagaan welke longpatiënten wellicht zouden kunnen doorstromen naar een andere afdeling van het ziekenhuis. De bevoegdheden en werkwijze van [appellante] brachten mee dat het kon gebeuren dat zij dossiers raadpleegde van patiënten met wie zij geen behandelrelatie had. Op het beginscherm van de SEH staat een groot aantal namen van patiënten onder elkaar. [appellante] heeft destijds per ongeluk de naam van [A] aangeklikt. Dat gebeurde in de haast waarmee zij toen werkte. Ook was een terugkerend probleem dat de muis versprong. Het scherm dat inzicht geeft in de opnamecapaciteit is bovendien vanaf het beginscherm een aantal klikken verder. Men kan snel naar een volgend scherm doorklikken zonder zich te realiseren dat men in het verkeerde dossier zit. Dit komt doordat de naam van de patiënt niet prominent in beeld komt. Anders dan door de kantonrechter is gesuggereerd, heeft [appellante] geen tegenstrijdige verklaringen over het gebeurde op 9 maart 2017 gegeven. [appellante] heeft te kort in het dossier van [A] gezeten om zijn gegevens daadwerkelijk te kunnen lezen. Verder heeft [appellante] nimmer erkend dat zij in 2013 de Gedragscode heeft overtreden. [appellante] vond en vindt de toen aan haar gegeven waarschuwing onterecht. Omdat destijds hierover tussen partijen is gesproken en WFG haar toen het voordeel van de twijfel heeft gegeven, heeft [appellante] geen schriftelijk bezwaar gemaakt tegen de waarschuwing. De kantonrechter had nader moeten motiveren waarom ontslag op staande voet gerechtvaardigd wordt geacht ook als [appellante] de patiëntgegevens niet met derden heeft gedeeld te meer nu WFG van de openbaarheid van dergelijke gegevens een groot punt heeft gemaakt en daarbij verwijst naar ervaringen van andere ziekenhuizen. Ten slotte heeft [appellante] betoogd dat het niet toekennen van een transitievergoeding naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Als al van een misstap van [appellante] kan worden gesproken, heeft deze voor WFG slechts beperkte gevolgen gehad. De gevolgen van het ontslag op staande voet voor [appellante] daarentegen zijn heel groot. Een transitievergoeding had de overgang naar een bijstandsuitkering voor [appellante] iets draaglijker gemaakt.

Het hof is gelet op het voorgaande van oordeel dat het eindigen van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van [appellante] , zodat aan haar op grond van artikel 7:673 lid 7 sub c BW geen transitievergoeding wordt toegekend. Overigens is op de zitting in hoger beroep gebleken dat [appellante] inmiddels een nieuwe baan heeft. Dat dit een baan onder haar niveau zou zijn, is niet nader onderbouwd maar ook van onvoldoende gewicht. Het beroep van [appellante] op artikel 7:673 lid 8 BW gaat mede daarom niet op.

Het hiervoor overwogene brengt mee dat de grieven 1 tot en met 7 geen doel treffen.

De slotsom is dat de beschikking waarvan beroep zal worden bekrachtigd. [appellante] zal als de in het ongelijk te stellen partij worden veroordeeld in de kosten van het hoger beroep. Aangezien de kantonrechter [appellante] heeft veroordeeld in de proceskosten in eerste aanleg beschikt WFG reeds over een executoriale titel, zodat er geen reden is om [appellante] in hoger beroep te veroordelen tot betaling van de proceskosten in eerste aanleg. Het hof gaat aan dit ter zitting door WFG gedane verzoek voorbij.