Uitspraken

Voorop staat dat een notaris tuchtrechtelijk aansprakelijk kan zijn voor handelen in een andere hoedanigheid dan notaris dat voldoende verband houdt met zijn hoedanigheid van notaris in relatie tot het daarbij passende gedragsniveau, zonder dat het handelen uitsluitend aan een notaris is voorbehouden.

In de onderhavige kwestie heeft de notaris gehandeld in hoedanigheid van executeur-afwikkelingsbewindvoerder. Naar het oordeel van het hof houden de gedragingen van een executeur-afwikkelingsbewindvoerder voldoende verband met het daarbij passende gedragsniveau van een notaris, zodat de notaris zich voor zijn handelen als executeur-afwikkelingsbewindvoerder tuchtrechtelijk moet verantwoorden.

De notaris heeft aangevoerd dat de deposito’s nog anderhalf jaar hebben doorgelopen en dat deze zijn beëindigd vrij van kosten en boeten. De notaris acht dat positief. De deposito’s zijn gebruikt om voorschotten aan de erfgenamen uit te keren, hetgeen (zodra daartoe de mogelijkheid bestaat) tot de taak van de executeur(-afwikkelingsbewindvoerder) behoort, aldus de notaris.

Krachtens het testament van erflaatster heeft de executeur tot taak de goederen van de nalatenschap te beheren en de schulden van de nalatenschap te voldoen, die tijdens het beheer uit die goederen behoren te worden voldaan. Ingevolge bepaling 4.4. van het testament van erflaatster treedt de executeur omtrent de keuze van de te gelde te maken goederen en de wijze van tegeldemaking niet in overleg met de erfgenamen. De executeur behoeft voor de tegeldemaking van een goed ook niet de toestemming van de erfgenamen.

Gelet op het vorenstaande is het hof van oordeel dat de notaris bevoegd was tot het (zelfstandig) opheffen van de twee deposito’s. De keuze van de notaris om de nalatenschap, gelet op de verdeeldheid tussen de erfgenamen, zo spoedig mogelijk af te wikkelen en de deposito’s daarom te gelde te maken is niet onzorgvuldig en derhalve niet tuchtrechtelijk verwijtbaar. Dit klachtonderdeel is dan ook, zoals ook de kamer heeft geoordeeld, ongegrond.

De notaris heeft ten aanzien van dit klachtonderdeel aangevoerd dat de reden dat hij op een later moment is overgegaan tot het uitkeren van het voorschot van klager was gelegen in het feit dat klager gelden uit de nalatenschap had vermengd met zijn eigen vermogen. Hierdoor was het (toen nog) niet duidelijk of en hoeveel gelden uit de nalatenschap al aan klager waren toegedeeld. Voorkomen diende te worden, aldus de notaris, dat aan klager meer zou worden uitbetaald dan waarop hij recht zou blijken te hebben.

Het hof is van oordeel dat de notaris niet onzorgvuldig te werk is gegaan door het voorschot aan klager pas uit te keren op het moment dat er voor hem duidelijkheid bestond over de mogelijke vermenging van het privévermogen van klager met gelden uit de nalatenschap van erflaatster. Van partijdigheid is het hof niet gebleken. Klachtonderdeel b. is eveneens ongegrond.

Ten aanzien van dit klachtonderdeel heeft de notaris – kort samengevat – verklaard dat de weinig coöperatieve houding van klager hem noodzaakte om gerechtelijke stappen tegen klager te nemen tot afgifte van de benodigde stukken. Klager heeft niet, althans onvoldoende betwist dat hij – destijds nog als afwikkelingsbewindvoerder – niet bereid was tot afgifte van (kopieën van) die stukken. Het hof is dan ook – evenals de kamer – van oordeel dat het de notaris niet kan worden verweten dat hij door middel van een kort gedingprocedure heeft geprobeerd afgifte van de stukken te bewerkstelligen. Als executeur diende hij ten slotte te beschikken over alle tot de nalatenschap behorende bescheiden. Wat betreft de dubbele advocaatkosten overweegt het hof dat na bezwaar van klager de eerste advocaat zich heeft teruggetrokken en een andere advocaat (de voorbereiding van) de kort geding procedure heeft overgenomen maar dat dat nog niet de conclusie rechtvaardigt dat er nodeloos dubbele kosten zijn gemaakt. Het was immers klager die niet bereid was tot afgifte van de stukken, ook niet nadat de eerste advocaat zich had teruggetrokken.

Met betrekking tot deze klachtonderdelen verenigt het hof zich met het oordeel van de kamer en de gronden waarop dit berust. In hoger beroep zijn geen argumenten naar voren gekomen die tot een ander oordeel moeten leiden. Dit betekent dat deze klachtonderdelen ongegrond zijn.

Hetgeen partijen verder nog naar voren hebben gebracht, kan buiten beschouwing blijven omdat het niet van belang is voor de beslissing in deze zaak.

Het hiervoor overwogene leidt tot de volgende beslissing.