Uitspraken

Grief IV bevat - zo begrijpt het hof - de gronden die [appellant] aan zijn (nieuwe) primaire, subsidiaire en meer subsidiaire vorderingen ten grondslag legt. Het hof overweegt hieromtrent het volgende.

Hetgeen [appellant] heeft aangevoerd is ook onvoldoende om te oordelen dat bij het aangaan van de huurovereenkomst sprake is geweest van bedrog of dwaling. Ook niet indien [geïntimeerde sub 1] - zoals [appellant] stelt - destijds heeft verklaard dat het zijn bedoeling was hooguit een jaar of twee in de woning te blijven en deze in ieder geval te zullen verlaten als [appellant] met zijn cafébedrijf zou stoppen. Dat dit in de praktijk niet is gebeurd, impliceert immers niet dat [geïntimeerde sub 1] dit destijds niet meende en [appellant] heeft misleid.

Het hof ziet ook onvoldoende grond om de huurovereenkomst te ontbinden. [geïntimeerden] hebben weliswaar niet weersproken dat zij de nota van NUON en de gemeentelijke belastingen over 2017 en 2018 onbetaald hebben gelaten en nog moeten voldoen, maar gemotiveerd betwist dat er na 2011 huurverhogingen zijn aangezegd en dat er een forse huurachterstand bestaat. [appellant] heeft ook niet deugdelijk onderbouwd dat daarvan sprake is. Dat geldt ook voor zijn stelling dat sprake is (geweest) van (stank)overlast voor omwonenden door henneplucht, continu brandend licht en een overconcentratie van katten, het niet meewerken aan het opnemen van meterstanden en verwaarlozing van het gehuurde, in het bijzonder van de tuin en het zonnescherm. [geïntimeerden] hebben gemotiveerd betwist dat hiervan sprake is, althans in een mate die ontbinding van de huurovereenkomst rechtvaardigt.

Het voorgaande betekent dat grief IV faalt en dat de primaire, subsidiaire en meer subsidiair vorderingen van [appellant] worden afgewezen.

De in hoger beroep door [appellant] gevorderde bedragen voor de jaarafrekening van NUON afrekening en de gemeentelijke belastingen over 2017 en 2018 zullen wel worden toegewezen.

[geïntimeerden] verzetten zich tegen beëindiging van de huurovereenkomst. Zij stellen dat zij al in 2016 hebben aangegeven dat zij er alles aan doen om een andere woning te vinden en ook graag willen verhuizen, maar dat dit niet eenvoudig is aangezien [geïntimeerde sub 2] gebonden is aan [plaats] en omgeving omdat zij in die regio werkzaam is en [A] gebonden is aan [plaats] gelet op de zorg die zij nodig heeft. [geïntimeerden] voeren aan dat [appellant] geen brief heeft overgelegd waaruit blijkt dat hij binnen het handhavingstraject van de gemeente [gemeente ] valt en dat [appellant] en zijn echtgenote als dat wel het geval is voldoende financiële middelen hebben om in [plaats] in woning te huren of te kopen.

[geïntimeerden] betwisten niet dat voor de bungalow een bestuursrechtelijk verbod tot permanente bewoning geldt en dat de gemeente [gemeente ] , in algemene zin, dat verbod handhaaft. Volgens informatie op de website van gemeente [gemeente ] wordt permanente bewoning alleen door haar gedoogd indien aan bepaalde voorwaarden en criteria is voldaan en slechts voor maximaal een jaar. Het hof is van oordeel dat [appellant] hiermee genoegzaam heeft aangetoond dat het hem niet is toegestaan om permanent in de bungalow te verblijven. Dat de gemeente [gemeente ] [appellant] geen brief heeft gestuurd dat zij tot handhaving overgaat doet daaraan niet af. Van [appellant] kan in redelijkheid niet worden gevergd dat hij de gemeente [gemeente ] uitnodigt om te bevestigen dat zij dat gaat doen of wacht met het opzeggen van de huur totdat hij een brief ontvangt. [geïntimeerden] betwisten overigens ook niet dat de beheerder van het vakantiepark [appellant] heeft verboden om daar de wintermaanden door te brengen en dat hij in die periode noodgedwongen bij zijn broer verblijft.

Het hof passeert het betoog van [geïntimeerden] dat [appellant] een andere woning kan kopen of huren. [appellant] heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat hij geen financiële mogelijkheden heeft om dat te doen. Bovendien is voor het aannemen van dringend eigen gebruik niet vereist dat er geen andere oplossing denkbaar is.

Tegen de achtergrond van een en ander dient het belang van [appellant] om de woning weer in gebruik te kunnen nemen zwaarder te wegen dan het - op zich begrijpelijke - belang van [geïntimeerden] om deze te behouden totdat zij andere woonruimte hebben gevonden. [geïntimeerden] , die aangeven met het oog de gezondheidstoestand van [A] een kleinere en gelijkvloerse woning te zoeken en over een behoorlijk jaarinkomen beschikken, hebben, mede in het licht van het in eerste aanleg door [appellant] overgelegde overzicht van in (de regio) [plaats] beschikbare huurwoningen, onvoldoende onderbouwd dat zij al het mogelijke hebben gedaan om passende woonruimte te vinden maar dat deze niet voorhanden is. Het hof betrekt daarbij dat [geïntimeerden] hun zoektocht niet kunnen beperkten tot de stad [plaats] dan wel de directe omgeving daarvan. Ook niet indien er rekening mee wordt gehouden dat de dagopvang van [A] zich in [plaats] bevindt en [geïntimeerde sub 2] daar (nog) werkt.

Gelet op het voorgaande zal het hof een nieuwe datum voor beëindiging en ontruiming vaststellen, te weten 1 juni 2020. Het hof overweegt daarbij dat [geïntimeerden] nog enige tijd nodig zullen hebben en moet worden gegund om voor zichzelf en [A] vervangende woonruimte te regelen en dat [appellant] na de wintermaanden in de bungalow kan verblijven.

Nu de huurovereenkomst wegens dringend eigen gebruik zal eindigen, komt het hof toe aan de door [geïntimeerden] gevorderde tegemoetkoming van € 15.000,00 voor verhuis- en inrichtingskosten.

Het hof stelt voorop dat [geïntimeerden] volgens de wet geen recht hebben op een schadevergoeding of een tegemoetkoming in hun kosten. De rechter heeft een discretionaire bevoegdheid om deze al dan niet toe te kennen. Nu [appellant] zich op het standpunt stelt dat de bij ministeriele regeling vastgestelde minimumbijdrage bij beëindiging van de huurovereenkomst wegens renovatie hier volstaat en [geïntimeerden] niet onderbouwen waarom in dit geval een hogere tegemoetkoming redelijk is, zal het hof [geïntimeerden] € 6.095,00 toewijzen.

Grief VI is door [appellant] aangeduid als veeggrief. Hij voert aan dat dat zijn eis in eerste aanleg ten onrechte is aangewezen, dat hij ten onrechte in de proceskosten is veroordeeld en dat hij het geschil in volle omvang aan het hof wil voorleggen.

De grief slaagt waar het de proceskostenveroordeling betreft. Nu de huuropzegging alsnog wordt gehonoreerd, hebben [geïntimeerden] ook in eerste aanleg te gelden als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij. Voor het overige heeft de grief geen zelfstandig betekenis.