Uitspraken

[appellante] heeft in eerste aanleg bij wijze van voorlopige voorziening, kort samengevat, gevorderd QOMO LLC te veroordelen tot:

a. a) toelating van [appellante] tot het werk, op straffe van verbeurte van dwangsommen;

b) betaling van het door QOMO LLC nog verschuldigde loon over de periode van

1 januari 2017 tot en met 30 april 2019, te vermeerderen met 8% vakantiebijslag, de wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW en wettelijke rente;

c) betaling van vergoeding van buitengerechtelijke kosten;

d) afgifte van salarisspecificaties met betrekking tot alle betaalde en nog te betalen bedragen over de periode van 1 januari 2017 tot en met 30 april 2019, op straffe van verbeurte van dwangsommen;

een en ander met veroordeling van QOMO LLC in de proceskosten, inclusief nakosten.

[appellante] heeft aan de vordering ten grondslag gelegd – kort weergegeven – dat QOMO LLC haar verplichtingen uit de tussen partijen aangegane arbeidsovereenkomst niet correct nakomt. QOMO LLC betaalt [appellante] sinds 1 januari 2017 het salaris niet, of niet volledig uit. QOMO LLC is door [appellante] op 18 maart 2019 hierover aangeschreven. [A] heeft [appellante] verzocht af te reizen naar de Verenigde Staten en aldaar het geschil verder te bespreken. [appellante] heeft dat geweigerd. Vervolgens heeft QOMO LLC op 7 maart 2019 de toegang tot het systeem en het zakelijke e-mailadres van [appellante] geblokkeerd. Het is voor [appellante] thans onmogelijk om haar werkzaamheden te verrichten. De toegang tot het werk wordt [appellante] dan ook onthouden. Daarnaast heeft QOMO LLC [appellante] op 4 januari 2019 bij de Kamer van Koophandel laten uitschrijven als directrice van QOMO Europe. QOMO LLC heeft verweer gevoerd.

Bij het bestreden vonnis heeft de kantonrechter de vorderingen van [appellante] afgewezen op grond van de overweging, samengevat, dat op zijn minst genomen onduidelijk is wie de werkgever is van [appellante] .

QOMO LLC was ten tijde van de inleidende dagvaarding gevestigd in de Verenigde Staten van Amerika. Het geschil heeft derhalve internationale aspecten, zodat allereerst moet worden onderzocht of de Nederlandse rechter bevoegd is er kennis van te nemen. Op grond van artikel 21 lid 1 sub b (i) Brussel I-bis Verordening kan de werknemer zijn werkgever, die geen woonplaats heeft op het grondgebied van een lidstaat, dagvaarden voor de rechter in de lidstaat van de plaats waar de werknemer gewoonlijk werkt. [appellante] werkte gewoonlijk in Hoofddorp, waarmee de bevoegdheid van het hof Amsterdam is gegeven. Daar komt bij dat krachtens artikel 26 Brussel I-bis Verordening het gerecht van de lidstaat waarvoor de verweerder verschijnt zonder de bevoegdheid te betwisten bevoegd is, zodat het hof Amsterdam ook op die grond bevoegdheid toekomt. Met betrekking tot het toepasselijke recht heeft te gelden dat de kantonrechter op grond van artikel 8 lid 2 Rome I-Verordening heeft aangenomen dat de overeenkomst wordt beheerst door Nederlands recht en dat tegen dat oordeel geen grief is gericht. Daarom dient ook het hof in deze zaak uit te gaan van de toepasselijkheid van Nederlands recht (HR 31 mei 2002, NJ 2003/344).

[appellante] stelt allereerst dat niet zij, maar QOMO LLC duidelijk dient te maken wie haar werkgever is. Nu sprake is van een spoed kort geding, waarin [appellante] aanspraak maakt op doorbetaling van haar loon en wedertewerkstelling, zal het hof moeten toetsen of de door [appellante] aan die vordering ten grondslag gelegde feiten en omstandigheden voldoende aannemelijk zijn en dat het ook in voldoende mate waarschijnlijk is dat de vordering van [appellante] in een (eventueel) nog te voeren bodemprocedure zal worden toegewezen. [appellante] dient derhalve te stellen en aannemelijk te maken dat QOMO LLC haar werkgever is (geweest), gelet op het bepaalde in artikel 150 Rv, omdat zij zich beroept op de rechtsgevolgen van deze stelling. [appellante] is daar ook in hoger beroep niet in geslaagd, waarvoor het navolgende heeft te gelden.

[appellante] stelt dat, nu QOMO HiteVision sinds 2015 erkend referent is bij de IND en in de tewerkstellingsvergunning staat vermeld als werkgever, vaststaat dat QOMO HiteVision de werkgever is van [appellante] . Het hof oordeelt als volgt.

[appellante] heeft ter staving van haar stelling dat QOMO LLC als haar werkgever moet worden beschouwd tevens een werkgeversverklaring van 8 september 2015 overgelegd die bij de aanvraag voor de verblijfsvergunning door QOMO LLC is ingediend en waaruit zou volgen dat [appellante] sinds 2007 in dienst is bij QOMO LLC. QOMO LLC heeft de authenticiteit van deze werkgeversverklaring gemotiveerd betwist en gesteld dat de verklaring niet is ondertekend door [A] noch door [C] , de huidige Vice-President van QOMO LLC. [appellante] heeft een en ander niet (afdoende) weersproken, zodat het hof aan de werkgeversverklaring van 8 september 2015 geen waarde hecht. Nu [appellante] haar betoog dat QOMO HiteVision en QOMO LLC tot dezelfde entiteit behoren, waardoor evident zou zijn dat niet QOMO Canada, maar QOMO LLC haar werkgever is, eveneens baseert op de werkgeversverklaring van 8 september 2015, slaagt dat betoog evenmin.

Ten slotte acht het hof van belang dat QOMO LLC onweersproken heeft aangevoerd dat [appellante] op de e-mail van [A] van 4 juli 2019, waarbij hij enige arbeidsovereenkomst tussen QOMO LLC en [appellante] (zo die er al zou zijn) per direct heeft beëindigd, heeft gereageerd met de mededeling ‘dat zij een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd met QOMO Canada heeft’ en dat [appellante] zich vervolgens niet heeft verzet tegen de beëindiging daarvan. Ook voor het hof is derhalve bepaald niet komen vast te staan dat QOMO LLC als werkgever van [appellante] moet worden beschouwd.