Uitspraken

Ter beoordeling is de door de man aan de vrouw te betalen uitkering tot haar levensonderhoud (alimentatie). In geschil tussen partijen zijn de behoefte van de vrouw, de draagkracht van de man en de ingangsdatum.

De man betwist de stellingen van de vrouw. Hij is reeds lang arbeidsongeschikt en van zwarte inkomsten naast zijn WAO-uitkering was en is geen sprake. De vrouw beticht de man ten onrechte van fraude maar legt geen enkel bewijsstuk over. Zij heeft geen (aanvullende) behoefte aan alimentatie. Met zijn WAO-uitkering van € 27.700 per jaar en zijn lasten, waaronder afbetaling van huwelijkse schulden, heeft de man bovendien onvoldoende draagkracht voor alimentatie ten behoeve van de vrouw.

Het hof overweegt als volgt. Het ligt op de weg van de vrouw haar stellingen met betrekking tot haar (aanvullende) behoefte aan alimentatie, voor zover deze (mede) is gebaseerd op de ‘zwarte’ inkomsten van de man en het daarmee gefinancierde uitgavenpatroon van partijen tijdens het huwelijk, tegenover de betwisting daarvan door de man deugdelijk te onderbouwen. Naar het oordeel van het hof zijn de door haar daartoe overgelegde stukken ontoereikend. Het overzicht met de vermelding van de namen en adressen van klanten van de man en met informatie over zijn boekhouder, met wie hij tevens zou samenwerken, is van de vrouw zelf afkomstig en wordt niet door andere stukken onderbouwd. De overige stukken (afschriften van paspoorten van de man respectievelijk haarzelf met daarin visa en in- en uitreisstempels, stukken met betrekking tot de aanschaf en verkoop van enkele juwelen, gegevens en rekeningen van de tandarts, factuur KPN met bijlagen en foto’s) zijn in het licht van de betwisting door de man niet voldoende ter ondersteuning van de stelling van de vrouw dat gedurende het huwelijk van partijen structureel sprake was van ‘zwarte’ inkomsten van de man waarop de door haar gestelde behoefte aan alimentatie (mede) kan worden gebaseerd. Nu een begin van bewijs van die stelling ontbreekt en de vrouw aldus niet aan haar stelplicht heeft voldaan, ziet het hof geen aanleiding haar tot bewijs van haar stelling toe te laten en zal haar aanbod daartoe worden gepasseerd. De conclusie moet dus zijn dat in zoverre de (aanvullende) behoefte van de vrouw niet aannemelijk is geworden.

Anders dan de man betoogt, volgt uit het voorgaande nog niet dat de vrouw in het geheel geen (aanvullende) behoefte heeft. Nu die behoefte van de vrouw niet kan worden vastgesteld op grond van de door haar genoemde posten, zal het hof de behoefte van de vrouw bepalen aan de hand van de zogenoemde hofnorm, waarbij haar totale behoefte gelijk wordt gesteld aan 60% van het netto gezinsinkomen ten tijde van het uiteengaan van partijen, verminderd met de kosten van de kinderen. Het hof gaat daarbij uit van de inkomens van partijen in het jaar dat zij nog samen waren, te weten 2013. Voor de man gaat het hof uit van zijn jaaropgave over 2013 van € 25.016, en voor de vrouw van een jaarinkomen van € 15.212,- bruto zoals zij onder 4 van haar verweerschrift onbetwist heeft gesteld. Uit het op basis daarvan berekende netto gezinsinkomen, verminderd met de kosten van de jongste zoon van partijen zoals blijkt uit de echtscheidingsbeschikking, volgt dat de vrouw – zoals blijkt uit de bijgevoegde berekening - naast haar huidige inkomen een (aanvullende) behoefte heeft die de hierna te melden partnerbijdrage overstijgt.

De man verzoekt terugbetaling van hetgeen uit hoofde van de bestreden beschikking door hem is betaald dan wel op hem is verhaald. Partijen verschillen van mening over de hoogte van dat bedrag. De vrouw stelt dat al hetgeen tot heden op de man is verhaald bedragen betroffen die de man nog aan kinderalimentatie was verschuldigd, terwijl de man stelt dat ook ter zake van partneralimentatie bedragen op zijn uitkering zijn ingehouden. Het hof gaat er bij gebrek aan voldoende duidelijkheid en mede gelet op de brief van het LBIO van 3 juli 2019 waaruit blijkt dat er toen nog niets was betaald, en op de onder 2.3 genoemde schorsingsbeslissing van 22 oktober 2019 van uit dat het om niet meer dan een beperkt bedrag gaat. Het hof is van oordeel dat het belang van de man bij terugbetaling van dat bedrag moet wijken voor het belang van de vrouw bij het achterwege laten van die terugbetalingsverplichting, nu gelet op hetgeen de vrouw maandelijks uit hoofde van haar WAO-uitkering te besteden heeft, aannemelijk is dat het bedrag reeds door de vrouw is verbruikt en zij niet de middelen heeft om het bedrag aan de man terug te betalen. Het verzoek van de man moet daarom worden afgewezen.