Uitspraken

[appellant] heeft in eerste aanleg verzocht om - samengevat weergegeven en voor zover in hoger beroep van belang - vernietiging van het aan hem gegeven ontslag op staande voet en betaling van (achterstallig) loon en emolumenten vanaf 1 november 2018, te vermeerderen met de wettelijke verhoging en de wettelijke rente, met veroordeling van MacBlauw in de proceskosten.

MacBlauw heeft verweer gevoerd en geconcludeerd tot afwijzing van het verzoek van [appellant] . MacBlauw heeft - bij wijze van tegenverzoek - verzocht [appellant] te veroordelen tot betaling van de gefixeerde schadevergoeding ex artikel 7:677 lid 2 BW ad € 3.169,57. Voor het geval het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig zou worden geacht, heeft MacBlauw verzocht de arbeidsovereenkomst tussen partijen op de kortst mogelijke termijn te ontbinden vanwege (ernstig) verwijtbaar handelen. MacBlauw heeft, ten slotte, verzocht [appellant] te veroordelen in de proceskosten waaronder de nakosten.

In principaal appel komt [appellant] met zeven grieven op tegen de beslissing dat [appellant] (ernstig) verwijtbaar heeft gehandeld en de daaraan ten grondslag gelegde motivering. In incidenteel appel zijn de vier grieven van MacBlauw gericht tegen het oordeel dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is gegeven. Gelet daarop zal eerst het incidentele appel worden behandeld.

MacBlauw heeft aan het aan [appellant] gegeven ontslag op staande voet ten grondslag gelegd, kort weergegeven, dat [appellant] zich op 26 november 2018 schuldig heeft gemaakt aan geweldpleging en bedreiging jegens [A] . Gelet op de gemotiveerde betwisting door [appellant] van deze door MacBlauw gestelde dringende redenen, rust op MacBlauw de bewijslast van haar stelling. MacBlauw heeft met grief I in incidenteel appel betoogd dat de kantonrechter ten onrechte niet bewezen heeft geacht dat [appellant] op 26 november 2018 geweld tegen [A] heeft gebruikt. MacBlauw wijst in dit verband naar de verklaringen van [A] en [B] onder ede, ondersteund door de door MacBlauw overgelegde schriftelijke stukken.

[A] heeft onder ede onder meer het volgende verklaard. Toen hij [appellant] vroeg of hij op een schaal van 1 tot 10 kon aangeven hoe hij zich voelde, zei [appellant] op dreigende toon “nu moet je ophouden, anders doe ik je iets aan”. Hij heeft toen zijn excuses aangeboden, gezegd dat hij de werkgever zou laten weten dat [appellant] ziek was en hem beterschap gewenst. Daarna heeft hij zich omgedraaid en is het pad voor het huis afgelopen, rechtsaf de stoep op. Na een paar meter is hij een kunstgrasveldje opgelopen. Toen hij ongeveer zijn eerste stap zette op het kunstgrasveldje, voelde hij uit het niets een paar klappen op zijn rug en nek. Het waren drie klappen. Toen hij omkeek stond [appellant] daar. Hij is weggelopen en heeft af en toe nog omgekeken. Toen zag hij [appellant] niet meer.

[B] heeft onder ede verklaard dat [A] haar na het voorval telefonisch heeft laten weten dat [appellant] boos was toen hem vragen werden gesteld en dat toen [A] wegging hij meerdere klappen rond zijn hoofd en nek voelde. Volgens [B] klonk [A] tijdens dat telefoongesprek anders dan normaal. [B] heeft verklaard dat [A] normaal een rustige kalme man is en dat hij toen snel praatte, zei dat het hem nog nooit was gebeurd en dat je de emotie in zijn stem kon horen. Zij schrok er zelf ook van, zowel door de manier waarop [A] praatte als door het voorval zelf zoals door hem beschreven. [appellant] heeft in het telefoongesprek op 27 november 2018 tegen haar gezegd dat hij [A] niet had aangeraakt. Ze weet niet meer hoe [appellant] daarop kwam. Wel weet ze dat [appellant] meerdere keren zei dat hij [A] zowat wilde aanvliegen.

Het hof is, anders dan de kantonrechter, van oordeel dat bewezen wordt geacht dat [appellant] tijdens het huisbezoek van 26 november 2018 geweld tegen [A] heeft gebruikt. Hiertoe dient het volgende. Vooropgesteld wordt dat [appellant] en [A] elkaar vóór 26 november 2018 niet kenden, zoals [appellant] ter zitting in hoger beroep heeft verklaard. Er was dus geen aanleiding voor [A] het door hem beschrevene te verzinnen. Het hof acht het relaas van [A] over wat zich op 26 november 2018 tijdens het huisbezoek tussen [appellant] en hem heeft afgespeeld, mede gelet op de gedetailleerdheid ervan, geloofwaardig. Ten eerste is van belang dat [A] niet aan MacBlauw is verbonden, maar werkzaam is bij een externe arbodienst. [A] had en heeft dus geen enkel belang bij het verdraaien van de feiten. Ten tweede weegt mee de functie van [A] . [A] dient bij een huisbezoek aan een zieke werknemer naar diens gezondheid te vragen om vervolgens een advies aan de werkgever uit te brengen over (mogelijke) re-integratie. [A] kwam dus bij [appellant] met goede bedoelingen. Dat wordt ondersteund door het feit dat [A] , ondanks het voorval, [appellant] dezelfde dag nog netjes ziek heeft gemeld. Verder heeft [A] direct na het voorval telefonisch contact opgenomen met [B] . Wat [B] onder ede heeft verklaard over de inhoud van dat gesprek en de gemoedstoestand van [A] , rijmt met de verklaring van [A] . In al zijn verklaringen waaronder de door hem gedane aangifte bij de politie (zie onder 2.6, 2.9 en 3.6) is [A] consistent geweest in relevante details zoals het aantal klappen dat [appellant] hem heeft gegeven (drie), de plek daarvan (rug en nek), en verder de dreigende woorden die [appellant] daarvóór tegen hem had geuit, te weten dat [appellant] ‘hem iets aan ging doen’. Ten slotte weegt het hof mee dat de kantonrechter heeft geoordeeld dat [A] tijdens het getuigenverhoor een betrouwbare indruk heeft gemaakt en dat zijn verklaring overtuigend overkwam.

Hiertegenover staan de verklaringen onder ede van [appellant] en zijn moeder. [appellant] heeft evident een groot belang bij het ontkennen dat hij geweld tegen [A] heeft gebruikt. De moeder van [appellant] heeft verklaard dat zij uit het slaapkamerraam heeft kunnen zien wat zich tussen [appellant] en [A] bij de voordeur heeft afgespeeld. Zij bevestigt de verklaring van [appellant] dat hij geen fysiek geweld tegen [A] heeft gebruikt. De verklaringen van [appellant] en zijn moeder leggen onvoldoende gewicht in de schaal om het bewijs dat voortvloeit uit de verklaringen van [A] en [B] te ontkrachten. [A] , geconfronteerd met de foto’s van de woonomgeving van [appellant] , heeft op de zitting in eerste aanleg specifiek de plek van het voorval beschreven. Uitgaande van de gedetailleerde beschrijving van de plek van het voorval zoals [A] die ter zitting in eerste aanleg heeft gegeven, nadat aan hem foto’s van de woonomgeving van [appellant] waren getoond, is niet aannemelijk geworden dat de moeder van [appellant] vanuit het slaapkamerraam heeft kunnen zien wat zich op die plek heeft voorgedaan. Het hof hecht, anders dan [appellant] , geen grote waarde aan het feit dat [A] de plek van het voorval in zijn verklaring onder ede anders heeft beschreven dan in zijn verklaringen vlak ná 26 november 2018. Het is immers goed denkbaar dat [A] zich op die momenten onder invloed van emotie en stress minder details over het woonadres van [appellant] voor de geest kon halen. Op het punt van de geweldpleging wordt aan de verklaring onder ede van [D] , een vriend van [appellant] , geen waarde toegekend omdat hij bij het voorval niet aanwezig was en zijn verklaring niet berust op eigen wetenschap maar is gebaseerd op wat [appellant] hem na het voorval telefonisch hierover heeft verteld.

Al het voorgaande brengt mee dat grief I slaagt. Evident is dat het gebruik van geweld tegen een medewerker van de arbodienst in de uitoefening van zijn werk zonder enige aanleiding en deugdelijke reden, zoals in dit geval, een dringende reden voor ontslag op staande voet oplevert.

Het hof acht, evenals de kantonrechter, daarnaast bewezen dat [appellant] zich tijdens het huisbezoek op 26 november 2018 schuldig heeft gemaakt aan bedreiging van [A] . Niet alleen volgt dat uit de verklaringen van [A] , ook [appellant] heeft onder ede verklaard dat hij ‘uit zijn schoen is geklapt’ door te zeggen: ‘nou wegwezen, ik ben het nou zat’ en dat hij daarbij zijn stem heeft verheven. In de telefoonnotitie van 27 november 2018 van [B] (zie 2.7), herhaald in haar verklaring onder ede (zie 3.7), staat dat [appellant] tegenover [B] heeft verklaard dat hij [A] ‘zowat wilde aanvliegen’. De ter zitting in hoger beroep door [appellant] herhaalde stelling dat hij slechts met stemverheffing [A] heeft weggestuurd, acht het hof ongeloofwaardig. In dit verband heeft het hof meegewogen dat [appellant] ter zitting in hoger beroep desgevraagd heeft verklaard dat hij bij zijn vorige werkgever prima heeft gewerkt en nooit een waarschuwing heeft gehad, terwijl hij in juni 2017 vanwege het aannemen van een dreigende houding op de werkvloer geschorst is geweest hetgeen is gebleken uit een door MacBlauw in hoger beroep in het geding gebrachte productie (bijlage 25). Daarnaast is moeilijk voor te stellen dat [appellant] direct na het voorval zijn leidinggevende zou bellen met de bewoordingen dat hij [A] ‘het tuinpad af had gejaagd’ als hij slechts met stemverheffing aan [A] kenbaar had gemaakt dat hij weg moest gaan. Het bedreigen van [A] door [appellant] geldt als een zodanige gedraging dat van MacBlauw niet kon worden gevergd dat de arbeidsovereenkomst zou voortduren. Grief II in incidenteel appel waarmee MacBlauw betoogt dat de bewezenverklaarde bedreiging eveneens een dringende reden voor het ontslag op staande voet opleverde, slaagt dus.

De conclusie is dat het ontslag op staande voet rechtsgeldig is gegeven. De door MacBlauw verzochte verklaring voor recht hieromtrent zal worden toegewezen. Ook het verzoek van MacBlauw [appellant] te veroordelen tot betaling van de gefixeerde schadevergoeding ex artikel 7:677 lid 2 BW ad € 3.169,57 is toewijsbaar. [appellant] heeft een beroep gedaan op matiging omdat hij financieel aan de grond zou zitten, maar heeft dit beroep niet concreet onderbouwd. Om die reden wordt het beroep op matiging niet gehonoreerd. Verder dient [appellant] , als de in het ongelijk gestelde partij, te worden veroordeeld in de proceskosten in eerste aanleg. De grieven III en IV in incidenteel appel die op het voorgaande betrekking hebben, treffen doel.

Het voorgaande voert tot de conclusie dat het dienstverband - achteraf bezien - heeft voortbestaan gedurende de periode gelegen tussen 27 november 2018 (datum ontslag op staande voet) en 9 juli 2019 (ontbinding). Het wettelijk stelsel brengt mee dat door de vernietiging van de opzegging de arbeidsovereenkomst (en in beginsel ook de verplichting tot loonbetaling) doorloopt tot het moment dat de arbeidsovereenkomst alsnog rechtsgeldig is beëindigd. Dat laatste is geschied doordat de kantonrechter bij de bestreden beschikking arbeidsovereenkomst tussen partijen heeft ontbonden met ingang van 9 juli 2019, nog voordat de procedure in hoger beroep aanhangig is gemaakt. Van de door de Hoge Raad in de zogenoemde Wilco-beschikking (HR 13 juli 2018, ECLI:NL:HR:2018:1209) gesignaleerde onrechtvaardige verplichting tot loonbetaling gedurende de looptijd van een procedure in meerdere instanties is dus in dit geval geen sprake geweest. Daarnaast is in de onderhavige zaak niet aan de orde dat de beslissing in eerste aanleg in het voordeel van [appellant] is uitgevallen in verband met bewijsproblemen (zoals in de beschikking van de Hoge Raad), met fouten in de procesvoering die in hoger beroep zijn hersteld, met een misslag van de eerste rechter of met een andere oorzaak die geen verband houdt met waardering van de feiten. In deze zaak gaat het juist wel om een andere waardering van de feiten door het hof. Waar de kantonrechter de door MacBlauw aan het ontslag op staande voet van 27 november 2018 ten grondslag gelegde feiten en omstandigheden en de overige omstandigheden van het geval niet als dringende reden voor een ontslag heeft aangemerkt, komt het hof op grond van waardering van dezelfde feiten en omstandigheden tot een tegengesteld oordeel. Anders gezegd: [appellant] heeft in eerste aanleg geen feiten of omstandigheden ‘achtergehouden’ die, als die bekend waren geweest in de procedure in eerste aanleg, tot een andere uitkomst zouden hebben geleid. Hierin ziet het hof aanleiding om het verzoek van MacBlauw tot terugbetaling van het loon over de periode gelegen tussen 1 november 2018 en de datum van ontbinding, af te wijzen.

Hetgeen hiervoor is overwogen met betrekking tot het gegeven ontslag op staande voet leidt ertoe dat de grieven in principaal appel falen en dat de verzoeken van [appellant] in hoger beroep zullen worden afgewezen.

De slotsom is dat beschikking waarvan beroep, behoudens de daarbij uitgesproken ontbinding van de arbeidsovereenkomst en de veroordeling tot betaling van het achterstallig salaris, vermeerderd met vakantiegeld en overige emolumenten en wettelijke rente dient te worden vernietigd. [appellant] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten in eerste aanleg alsook in de proceskosten in principaal appel en in incidenteel appel, waaronder de nakosten.