Uitspraken

[geïntimeerde] heeft in eerste aanleg de veroordeling van Stacks verzocht tot betaling van een bedrag van € 6.000,- netto ter zake van achterstallig salaris vanaf oktober 2019 tot het einde van de arbeidsovereenkomst, € 2.855,50 bruto ter zake van opgebouwde, doch niet genoten vakantiedagen en € 1.820,- bruto ter zake van vakantietoeslag, te vermeerderen met de wettelijke verhoging van 50%. Tevens heeft [geïntimeerde] de veroordeling van Stacks verzocht tot betaling van de transitievergoeding en tot afgifte van deugdelijke salarisspecificaties, op verbeurte van een dwangsom. Stacks heeft tegen de verschillende onderdelen van de verzoeken van [geïntimeerde] verweer gevoerd.

De kantonrechter heeft in de bestreden beschikking de verweren van Stacks grotendeels verworpen en haar veroordeeld tot betaling van € 2.329,37 bruto per maand aan loon over de maanden oktober 2019 tot en met december 2019 en
€ 2.279,28 (95% van € 2.399,25) bruto per maand over de maanden januari 2020 tot en met juli 2020, vermeerderd met 8,85% vakantietoeslag en 10,64% aan vergoeding voor vakantiedagen, onder aftrek van de door Stacks al betaalde bedragen aan salaris, vermeerderd met 25% wettelijke verhoging over de resterende bedragen. Tevens is Stacks bij de bestreden beschikking veroordeeld tot betaling van een bruto bedrag van € 989,19 ter zake van de transitievergoeding, onder aftrek van het bruto equivalent van het door Stacks al betaalde netto bedrag van € 280,05. Voorts is Stacks door de kantonrechter veroordeeld tot afgifte van de loonstroken over de maanden oktober 2019 tot en met juli 2020 en is Stacks tevens veroordeeld in de kosten van het geding, inclusief de nakosten.

Tegen deze beslissing en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt Stacks met haar vier grieven op.

De tweede grief richt zich tegen de toewijzing van de wettelijke verhoging van 25%. Daarbij stelt Stacks dat zij zwaar geraakt is door de coronacrisis. Weliswaar kon zij aanspraak maken op de NOW-regeling, maar bij de opgegeven personeelskosten is geen rekening gehouden met de indeling van [geïntimeerde] in functiegroep 7 Tevens heeft Stacks gesteld dat er nimmer eerder discussie is gevoerd over de functiegroep en salaris van [geïntimeerde] en dat zij daarmee pas is geconfronteerd bij het verzoekschrift. Ook deze grief faalt. Het is de wettelijke plicht van de werkgever om het personeel correct in te schalen en te salariëren overeenkomstig de toepasselijke CAO. Had Stacks dat gedaan, dan zou zij uitgaande van schaal 7 voor [geïntimeerde] ook op die basis een uitkering hebben ontvangen op basis van de NOW-regeling. Dat Stacks geraakt is door de coronacrisis wil het hof zonder meer aannemen, nu de onderneming door de lockdown gedurende geruime tijd noodgedwongen gesloten is geweest. Stacks heeft echter onvoldoende inzicht verschaft in de financiële positie van het bedrijf om de conclusie te rechtvaardigen dat er aanleiding bestaat om de door de kantonrechter tot 25% gematigde wettelijke verhoging, verdergaand te matigen. Dat voorafgaande aan de procedure bij de kantonrechter nimmer discussie is gevoerd over de inschaling van [geïntimeerde] en de hoogte van zijn salaris, zoals Stacks stelt, doet aan het voorgaande niet af. Daarbij weegt het hof mee dat Stacks ook tijdens de procedure in eerste aanleg geen reden heeft gezien om alsnog (een voorschot op) het achterstallig salaris te voldoen en dat zij het na de beschikking van de kantonrechter heeft laten aankomen op executiemaatregelen, alvorens tot betaling over te gaan.

Met de derde grief klaagt Stacks over toewijzing door de kantonrechter van de aanvullende transitievergoeding. Nu de eerste grief doel mist, deelt de derde grief dit zelfde lot.

Ook de vierde grief, die zich richt tegen de proceskostenveroordeling in eerste aanleg, mist doel. Aangezien het principale appel afgewezen wordt en in zoverre de beschikking van de kantonrechter bekrachtigd wordt, dient Stacks als de in het ongelijk gestelde partij veroordeeld te worden in de kosten van het geding, zowel in eerste aanleg als in hoger beroep.

Het bewijsaanbod van Stacks ziet op stellingen die, indien bewezen, niet tot een andere uitkomst leiden en wordt daarom gepasseerd.

In het incidenteel hoger beroep is de vraag aan de orde of [geïntimeerde] recht heeft op betaling van een bedrag van € 1.843,97 bruto ter zake van achterstallig salaris over de maanden juli 2019 tot en met september 2019 omdat – zo stelt [geïntimeerde] zelf – hij in die maanden fulltime gewerkt heeft en Stacks over juli 2019 slechts 109,5 uur betaald heeft, over augustus 134,5 uur en september 116,75 uur. Stacks heeft gemotiveerd betwist dat [geïntimeerde] gedurende genoemde drie maanden fulltime heeft gewerkt.

Naar het oordeel van het hof faalt het incidenteel hoger beroep. [geïntimeerde] heeft nagelaten om een gepreciseerd overzicht te geven van de door hem gewerkte uren waaruit afgeleid kan worden hoeveel uur hij exact gewerkt heeft. Anders dan [geïntimeerde] stelt kan aan de aanduiding “parttime percentage100%” op de verschillende loonstroken geen beslissende betekenis worden gehecht. Die aanduiding komt voor op alle loonstroken en ter zitting heeft Stacks uitgelegd dat daarmee bedoeld wordt dat geen sprake is van een vast aantal contracturen, maar dat de daadwerkelijk gewerkte uren uitbetaald worden. [geïntimeerde] heeft die uitleg niet betwist en hij evenmin ontkend dat de door hem daadwerkelijk gewerkte uren verloond zijn. Voor bewijslevering bestaat naar het oordeel van het hof geen aanleiding, temeer nu [geïntimeerde] geen bewijs heeft aangeboden.

Als de in het ongelijk gestelde partij in het incidenteel hoger beroep dient [geïntimeerde] verwezen te worden in de kosten van het geding in het incidenteel hoger beroep.