Uitspraken

Het gaat in deze zaak in het kort om het volgende.

[appellant] heeft [geïntimeerde] in rechte betrokken, stellende dat hij met haar een arbeidsovereenkomst heeft gesloten. Volgens [appellant] heeft hij voor [geïntimeerde] gewerkt als kapitein op het motorschip Julia Sara. Dit schip behoort in eigendom toe aan de rechtspersoon naar Duits recht [GmbH van geïntimeerde] MS Julia Sara GmbH & Co KG (hierna: [GmbH van geïntimeerde]). [geïntimeerde] is bestuurder van [GmbH van geïntimeerde].

[appellant] heeft gevorderd dat [geïntimeerde] wordt veroordeeld tot betaling van achterstallig loon tot een hoofdsom van € 12.025,-, vermeerderd met wettelijke rente en kosten. De kantonrechter heeft geoordeeld dat niet is komen vast te staan dat [appellant] een overeenkomst heeft met [geïntimeerde] in persoon. De vorderingen van [appellant] zijn afgewezen en hij is door de kantonrechter veroordeeld in de proceskosten van [geïntimeerde].

Anders dan [appellant] stelt, is de incidentele vordering van [geïntimeerde] tijdig ingesteld, conform het bepaalde in art. 224 lid 3 Rv, in samenhang met art. 353 lid 2 Rv: vóór alle weren van regten. Dat [appellant] ten tijde van het indienen van de incidentele vordering reeds van grieven had gediend, doet hier niet aan af. Het gaat er immers om dat [geïntimeerde] de incidentele vordering vóór (of uiterlijk tegelijk met) haar memorie van antwoord indient, en daaraan is voldaan.

Ter onderbouwing van haar incidentele vordering heeft [geïntimeerde] aangevoerd dat
[appellant] verzoeken van [geïntimeerde] om de proceskosten van de eerste aanleg te betalen, naast zich heeft neergelegd. Tenuitvoerlegging van het vonnis is niet mogelijk gebleken, omdat [appellant] geen woonplaats of gewone verblijfplaats in Nederland heeft. [geïntimeerde] heeft er daarom belang bij dat [appellant] zekerheid stelt voor de proceskosten van het hoger beroep.

[appellant] heeft de incidentele vordering weersproken. Hij bevestigt dat hij een varend beroep heeft en niet staat ingeschreven (het hof begrijpt: in de gemeentelijke basisadministratie) in Nederland. [appellant] stelt dat hij vaak in Nederland verblijft en in Nederland altijd bereikbaar is op het adres van zijn zuster, [adres] te [plaats]. Omdat hij veelal Nederlandse opdrachtgevers heeft, ligt het centrum van zijn economische activiteiten in Nederland, aldus [appellant]. Ten slotte stelt [appellant] dat de incidentele vordering uitsluitend is ingesteld om de procesgang te frustreren.

Op grond van art. 224 lid 1 Rv, gelezen in samenhang met art. 353 lid 2 Rv, is degene die zonder woonplaats of gewone verblijfplaats in Nederland een vordering instelt in een geding alhier, zoals [appellant], verplicht om op vordering van de wederpartij (in casu [geïntimeerde]) zekerheid te stellen voor de proceskosten en de schadevergoeding tot betaling waarvan hij veroordeeld zou kunnen worden.

Het hof deelt niet de opvatting van [appellant] dat de incidentele vordering van [geïntimeerde] enkel is bedoeld om de procesgang te frustreren. Dat blijkt immers nergens uit. Wanneer [geïntimeerde] vruchteloos heeft getracht om de proceskostenveroordeling van de eerste aanleg bij [appellant] te innen, is het niet verwonderlijk dat zij zekerheid verlangt voor de door haar te maken kosten in hoger beroep.
3.9 Aangezien de incidentele vordering van [geïntimeerde] echter eerst in appel is ingesteld, heeft de verplichting tot zekerheidstelling ex art. 224 lid 1 Rv in dit geval enkel betrekking op de (geliquideerde) proceskosten van de procedure in hoger beroep en de schade die het rechtstreeks gevolg is van het in rechte opkomen van [appellant] in appel. Genoemde bepaling biedt derhalve geen grondslag voor de incidentele vordering van [geïntimeerde] voor zover die ook betrekking heeft op de proceskosten van de eerste aanleg ten bedrage van € 600,-. In zoverre komt de incidentele vordering van [geïntimeerde] reeds niet voor toewijzing in aanmerking.

De ratio van art. 224 Rv is te voorkomen dat verhaal van proceskosten wordt bemoeilijkt doordat de daartoe veroordeelde eiser het centrum van zijn sociale en economische activiteiten buiten Nederland heeft. Het hof overweegt voorts dat art. 1:10 lid 1 BW bepaalt dat de woonplaats van een natuurlijk persoon zich bevindt te zijner woonstede, en bij gebreke van woonstede ter plaatse van zijn werkelijk verblijf. Naar vaste rechtspraak heeft een natuurlijk persoon zijn woonstede op de plaats waar hij werkelijk woont met zijn gezin, waar hij de zetel van zijn fortuin heeft, zijn zaken behartigt, zijn goederen en eigendommen beheert, kortom, de plaats waar iemand niet vandaan gaat dan met een bepaald doel en tevens met het plan om als dat doel is bereikt, terug te keren. Het niet zijn ingeschreven in de gemeentelijke basisadministratie is hiervoor niet doorslaggevend.

Op grond van hetgeen [appellant] hierover heeft onweersproken heeft gesteld, oordeelt het hof dat het centrum van de sociale en economische activiteiten van
[appellant] zich in Nederland bevindt. [appellant], die een varend bestaan leidt in dienst van voornamelijk Nederlandse opdrachtgevers, staat dan wel niet ingeschreven in de gemeentelijke basisadministratie in Nederland, maar hij verblijft vaak in Nederland en hij is bereikbaar op het hierboven weergegeven adres van zijn zuster in [plaats]. Dat is kennelijk de plaats vanwaar hij zijn zaken behartigt en waar vandaan hij vertrekt, maar niet zonder de bedoeling om er terug te keren. [appellant] heeft aldus woonplaats in Nederland, zodat art. 224 lid 1 Rv in dit geval toepassing mist.

De incidentele vordering van [geïntimeerde] zal derhalve worden afgewezen.

De beslissing omtrent de kosten van het incident zal worden gereserveerd tot de einduitspraak.

De hoofdzaak zal naar de rol worden verwezen om voort te procederen.