Uitspraken

De rechtbank heeft de toepassing van de schuldsaneringsregeling van [appellante] beëindigd op grond van het oordeel dat zij niet voldoet aan haar uit de schuldsaneringsregeling voortvloeiende verplichtingen (artikel 350 lid 3 aanhef en onder c Faillissementswet, hierna: Fw). De rechtbank heeft daarbij - samengevat - het volgende overwogen.

De rechtbank is van oordeel dat [appellante] onvoldoende heeft gesolliciteerd. Dit

valt [appellante] ook toe te rekenen. Uit de stukken maakt de rechtbank op dat de

bewindvoerder [appellante] schriftelijk meerdere malen heeft uiteengezet hoe zij diende te

solliciteren (verifieerbaar) alsook de vereiste frequentie. [appellante] had naar het oordeel van

de rechtbank alle reden om haar e-mails goed te bewaren. Niet alleen ter vermijding van

discussie tussen haar en de bewindvoerder, maar ook aangezien tijdens het verhoor bij de rechter-commissaris ondubbelzinnig naar voren is gebracht dat [appellante] aantoonbaar diende te solliciteren. Ter gelegenheid van het verhoor bij de rechter-commissaris is tevens expliciet besproken dat alleen verifieerbare sollicitatie-activiteiten acceptabel zijn.

Dat [appellante] deze bewijzen heeft verwijderd — wat hier overigens ook van zij - is een actie die de rechtbank dan ook niet kan volgen. De twijfel die wederom is gerezen met betrekking tot de vraag of [appellante] voldoende heeft gesolliciteerd, had [appellante] immers eenvoudig kunnen ontzenuwen, als zij deze e-mails had opgeslagen in plaats van deze te verwijderen. Door dit na te laten heeft [appellante] het risico aanvaard dat zij de schijn dat zij de sollicitatieverplichting niet correct is nagekomen, die thans wederom is gewekt, niet kan wegnemen.

Nu [appellante] de bewindvoerder niet informeert en de inspanningsverplichting structureel onvoldoende is nagekomen is de rechtbank van oordeel dat dit een aanwijzing vormt dat bij [appellante] de van haar te vergen medewerking voor een doeltreffende uitvoering van de

schuldsaneringsregeling ontbreekt. Naar het oordeel van de rechtbank zijn er geen feiten of omstandigheden aangevoerd dan wel gebleken waaruit afgeleid kan worden dat de inspanningsverplichting niet van [appellante] gevergd kon worden.

Beroep van [appellante]

[appellante] kan zich met het oordeel van de rechtbank niet verenigen en stelt zich op het standpunt dat zij wel aan haar verplichtingen voorvloeiende uit de schuldsaneringsregeling heeft voldaan. Zij voert aan dat zij veelvuldig heeft gesolliciteerd.

Zij erkent dat zij niet alle sollicitaties kan aantonen, maar benadrukt dat het solliciteren wel heeft plaatsgevonden en met succes. Zij heeft sinds ruim drie weken een baan.

Mening van de bewindvoerder

zowel schriftelijk als mondeling, gemeld en zij blijft nalaten aan deze verplichting te voldoen.

Dat [appellante] thans een baan zou hebben is de bewindvoerder niet bekend, maar los daarvan stelt hij dat de benadeling van de schuldeisers in de afgelopen periode daarmee niet kan worden gecompenseerd.

De bewindvoerder verzoekt het bestreden vonnis te bekrachtigen.

Oordeel van het hof

Het hof is op grond van de overgelegde stukken en het verhandelde ter terechtzitting met de rechtbank van oordeel dat [appellante] toerekenbaar tekort is geschoten in de nakoming

van haar uit de schuldsaneringsregeling voortvloeiende verplichtingen, met name de verplichting om ten minste viermaal per maand aantoonbaar te solliciteren.

De tekortkoming is bovendien van zodanige ernst dat zij dient te leiden tot beëindiging van de toepassing van de schuldsaneringsregeling. Immers, door zich niet in te spannen om inkomen uit arbeid te verkrijgen, heeft [appellante] de schuldeisers benadeeld. Dat [appellante] thans een baan zou hebben - waarvan overigens ieder bewijsstuk ontbreekt - maakt het oordeel van het hof niet anders.

Haar stelling dat de vacatures in haar woonplaats dun gezaaid zijn, vormt geen reden om niet te voldoen aan de sollicitatieverplichting. Er zijn immers meerdere mogelijkheden buiten de woonplaats en wellicht andersoortige vacatures waarop [appellante] had kunnen reageren.

Dat zij geen bewijsstukken van gestelde sollicitaties kan tonen is haar aan te rekenen, zeker gelet op de vele instructies en waarschuwingen die zij in dit verband heeft gekregen.

[appellante] blijft van mening dat zij wel heeft voldaan aan de sollicitatieplicht, zij het wellicht niet altijd viermaal per maand, maar wel in voldoende mate. Ook ter zitting van het hof leek [appellante] nog niet doordrongen van het feit dat het - in het kader van de wettelijke schuldsaneringsregeling - niet aan [appellante] is om te bepalen of en hoe vaak zij solliciteert.

Het hof is dan ook, met de rechtbank, van oordeel dat dit een aanwijzing vormt dat bij [appellante] de van haar te vergen medewerking voor een doeltreffende uitvoering van de

schuldsaneringsregeling ontbreekt.

De richtlijnen van Recofa zijn opgesteld om willekeur te voorkomen en saniet en bewindvoerder houvast te bieden. Er is vrijheid om in de individuele gevallen van de richtlijnen af te wijken. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen ziet het hof hiertoe geen aanleiding.

Dat [appellante] mogelijk in het kader van de WWB haar (sollicitatie-)verplichtingen wel is nagekomen, maakt het oordeel van het hof dan ook niet anders, nog daargelaten dat van de gestelde sollicitaties (ook in het kader van de WWB) elk bewijsstuk ontbreekt.

Slotsom