Uitspraken

[geïntimeerde] heeft bij memorie van antwoord in het incident enkele producties in het geding gebracht waarop [appellant] nog niet heeft kunnen reageren. Het hof zal [appellant] niet in de gelegenheid stellen op deze producties te reageren, maar deze buiten beschouwing laten. Uit hetgeen hierna volgt blijkt dat [geïntimeerde] daardoor niet in zijn belangen wordt geschaad.


Aanduiding van het geschil

[geïntimeerde] en [appellant] drijven ieder afzonderlijk een eenmanszaak. Zij zijn een samenwerkingsverband overeengekomen, inhoudende dat beide bedrijven hun eigen naam en uitstraling zouden hebben, maar dat zij de kosten en de winst zouden verdelen op een 50/50 basis. De samenwerking heeft geduurd van 1 januari 2005 tot en met 2007.

Tussen partijen is een geschil ontstaan over de afwikkeling van het samenwerkingsverband. Dientengevolge is [appellant], na vordering van [geïntimeerde] daartoe, bij vonnis van 18 juli 2012 van de rechtbank Zwolle-Lelystad veroordeeld de afschriften van de jaarstukken, de boekhouding en de bijbehorende boekstukken van zijn onderneming over de periode van 1 januari 2005 tot en met 2007 aan [geïntimeerde] over te leggen, om daarna over te gaan tot uitvoering van de overeenkomst tot verdeling van de winst.

Omdat [appellant] niet tot afgifte van voormelde bescheiden overging, heeft [geïntimeerde] [appellant] in januari 2013 in kort geding gedagvaard teneinde hem te laten veroordelen tot afgifte van de bescheiden op straffe van een dwangsom. Dit kort geding is door [geïntimeerde] ingetrokken toen [appellant] één dag voor de geplande zitting van het kort geding alsnog de balansen en resultatenrekeningen van zijn eenmanszaak aan [geïntimeerde] had overgelegd.

Vervolgens heeft zich tussen partijen en hun accountants een discussie ontsponnen over de boekhouding van de beide bedrijven en de daarop te baseren afrekening in het kader van het samenwerkingsverband. [geïntimeerde] heeft daarop bij dagvaarding van 21 maart 2013 het onderhavige kort geding aanhangig gemaakt en daarin veroordeling van [appellant] gevorderd tot betaling van € 40.000,-, dan wel een nader door de voorzieningenrechter vast te stellen voorschot.

De vraag waar het in het onderhavige incident om gaat is of er voldoende grond bestaat voor schorsing van de executie van het vonnis waarvan beroep op de voet van artikel 351 Rv. Bij de beantwoording van deze vraag stelt het hof, onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad van 30 mei 2008 (ECLI:NL:HR:2008:BC5012), voorop dat bij de beoordeling van dergelijke incidentele vorderingen geldt:
(a) dat de incidenteel eiser belang moet hebben bij de door hem verlangde schorsing van de executie,
(b) dat bij de in het licht van de omstandigheden van het geval te verrichten afweging van de belangen van partijen moet worden nagegaan of het belang van degene die de veroordeling verkreeg, zwaarder weegt dan dat van de veroordeelde bij behoud van de bestaande toestand tot op het rechtsmiddel is beslist, en
(c) dat bij deze belangenafweging de kans van slagen van het aangewende rechtsmiddel in de regel buiten beschouwing moet blijven.

Nu bij de beoordeling van een incidentele vordering als hier bedoeld ook geldt dat in beginsel moet worden uitgegaan van de beslissing van de vorige rechter, zal de incidenteel eiser aan zijn vordering feiten en omstandigheden ten grondslag moeten leggen die bij de door de vorige rechter gegeven beslissing niet in aanmerking konden worden genomen doordat zij zich eerst na de uitspraak van de vorige rechter hebben voorgedaan, en die kunnen rechtvaardigen dat van die eerdere beslissing wordt afgeweken, dan wel zal de incidenteel eiser aannemelijk hebben te maken dat het te executeren vonnis klaarblijkelijk op een juridische of feitelijke misslag berust. Van een klaarblijkelijke juridische of feitelijke misslag als hiervoor omschreven is pas sprake wanneer het evident is dat het beroepen vonnis op een vergissing berust. Daarvan is nog geen sprake wanneer ook een andere beslissing mogelijk was geweest.

Dat het bestreden vonnis klaarblijkelijk op een feitelijke of juridische misslag berust is gesteld noch gebleken. De enkele klacht van [appellant] dat de vordering van [geïntimeerde] te complex is om in het kader van een kort geding te worden beoordeeld, kan niet tot die conclusie leiden. [appellant] heeft voorts niet (voldoende) onderbouwd dat na het vonnis feiten zich hebben voorgedaan dan wel aan het licht zijn gekomen, die meebrengen dat de tenuitvoerlegging van het bestreden vonnis klaarblijkelijk een noodtoestand bij [appellant] zal doen ontstaan.
Ten aanzien van het door [appellant] gestelde restitutierisico geldt voorts, dat dit op zichzelf onvoldoende is voor een toewijzing van de onderhavige incidentele vordering. Daarbij is het restitutierisico reeds door de voorzieningenrechter expliciet, als een van de voor toewijsbaarheid van een geldvordering in kort geding in aanmerking te nemen factoren, betrokken bij haar beoordeling omtrent de vordering van [geïntimeerde].
Nu voorts is gesteld noch gebleken dat [geïntimeerde] geen in redelijkheid te respecteren belang heeft bij tenuitvoerlegging van het bestreden vonnis voordat in hoger beroep eindarrest zal zijn gewezen, bestaat er naar het oordeel van het hof geen aanleiding tot een schorsing van de tenuitvoerlegging van het bestreden vonnis.

De incidentele vordering van [appellant] zal worden afgewezen.

Een beslissing over de kosten van het incident zal worden aangehouden totdat bij einduitspraak over de kosten zal worden beslist.