Uitspraken

Op grond van artikel 17, lid 2, Wet WOZ wordt de waarde bepaald op de waarde die aan de onroerende zaak dient te worden toegekend indien de volle en onbezwaarde eigendom daarvan zou kunnen worden overgedragen en de verkrijger de zaak in de staat waarin die zich bevindt, onmiddellijk en in volle omvang in gebruik zou kunnen nemen. Daarbij heeft als waarde te gelden de waarde in het economische verkeer die dient te worden vastgesteld op de prijs die bij aanbieding ten verkoop op de voor de onroerende zaak meest geschikte wijze na de beste voorbereiding door de meestbiedende gegadigde voor de onroerende zaak zou zijn besteed (vgl. TK, vergaderjaar 1992-1993, 22885, nr. 3, blz. 44, en HR 8 augustus 2003, nr. 38.085, ECLI:NL:HR:2003:AI0924).

Belanghebbende bepleit gemotiveerd een lagere waarde. In dat geval rust op de heffingsambtenaar de last feiten aannemelijk te maken die meebrengen dat de door hem verdedigde waarde niet te hoog is.

Ter onderbouwing van de door hem verdedigde waarde wijst de heffingsambtenaar op het taxatierapport van WOZ-taxateur [D] van 14 maart 2013 waarin de waarde is getaxeerd op € 614.000. In hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd ziet het Hof geen aanleiding om aan de onafhankelijkheid of de objectiviteit van deze door de heffingsambtenaar ingeschakelde taxateur te twijfelen. Overigens ligt het op de weg van het Hof om de door partijen overgelegde bewijsmiddelen te wegen. In dat verband zal het Hof beoordelen of en in hoeverre de door taxateur [D] vastgestelde waarde wordt gestaafd met de koopsommen van de vergelijkingsobjecten. De taxateur heeft op basis van de vergelijkingsmethode drie in dezelfde gemeente gelegen vrijstaande woningen als vergelijkingsobject gebruikt. Hieronder zijn deze objecten weergegeven:

Het Hof is van oordeel dat in het licht van hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd de heffingsambtenaar erin is geslaagd aannemelijk te maken dat hij de waarde van de onroerende zaak per 1 januari 2011 niet te hoog heeft vastgesteld. Het Hof neemt daarbij in aanmerking dat met name de te [Z] gelegen vergelijkingsobjecten wat betreft type woning (vrijstaande woning), bouwjaar (1950-1959), inhoud (427 m³ - 669 m³), perceelgrootte (1035 m² - 1.126 m²) en ligging (hetzelfde dorp) goed vergelijkbaar zijn met de onroerende zaak. Verder acht het Hof aannemelijk dat met de verschillen in voldoende mate rekening is gehouden.

Belanghebbende betoogt dat ten onrechte geen of onvoldoende rekening is gehouden met de inpandige gebreken. In de regel ligt het op de weg van de heffingsambtenaar om aannemelijk te maken dat bij de waardevaststelling met gebreken voldoende rekening is gehouden. In dit geval heeft belanghebbende de gestelde gebreken niet toegelicht of gespecificeerd en heeft belanghebbende aan de door de heffingsambtenaar ingeschakelde taxateur de toegang tot de woning geweigerd. Gelet daarop ligt het op de weg van belanghebbende om de aanwezigheid en de waardedrukkende effecten van inpandige gebreken aannemelijk te maken. Nu belanghebbende daarvoor geen relevante bewijsmiddelen heeft overgelegd, acht het Hof belanghebbende niet geslaagd in zijn bewijs.

Belanghebbende heeft verder gesteld dat de heffingsambtenaar bij de waardevaststelling onvoldoende rekening heeft gehouden met het door de gemeente gevoerde groenbeleid en andere verkoopbelemmerende omstandigheden. De heffingsambtenaar heeft daartegen ingebracht – mede onder verwijzing naar eerdere gerechtelijke procedures waarin deze grond door belanghebbende herhaaldelijk is aangevoerd – dat geen waardedrukkend effect uitgaat van het geldende bestemmingsplan, groenstructuurplan of enig ander plan. In het licht van deze gemotiveerde betwisting door de heffingsambtenaar zijn de in algemene bewoordingen gestelde opmerkingen van belanghebbende, gebaseerd op zijn persoonlijke uitleg van eerdere uitspraken van dit Hof, onvoldoende concreet en onvoldoende toegespitst op de situatie per peildatum. Nu belanghebbende niet aan de stelplicht heeft voldaan, behoeft de heffingsambtenaar niet het bewijs te leveren dat geen waardedrukkend effect uitgaat van enig plan. Het betoog van belanghebbende kan derhalve niet slagen.

Belanghebbende beroept zich op een tussen partijen gesloten compromis voor de jaren 1998 tot en met 2007. Dit compromis is gesloten ter zitting van het Hof op 20 januari 2009 en is neergelegd in de uitspraak van 29 januari 2009, nr. 06/00330. Blijkens deze uitspraak zijn partijen ter zitting overeengekomen dat de waarde van de onroerende zaak voor de jaren 1998, 1999 en 2000 op € 245.041 moet worden vastgesteld en voor de jaren 2001 tot en met 2007 op € 298.587, en dat vanaf 1 januari 2008 de waardebepaling zal worden gesynchroniseerd met de systematiek in de gemeente Renkum. Anders dan belanghebbende voorstaat, behelst dit compromis niet de afspraak dat in de jaren vanaf 2008 de waarde zal worden vastgesteld op € 298.587 of enig ander daarvan afgeleid bedrag. Belanghebbendes beroep op het compromis kan derhalve niet slagen.

Ook in hetgeen belanghebbende overigens nog mocht hebben aangevoerd, ziet het Hof geen aanleiding te oordelen dat de waarde van de onroerende zaak hoger is vastgesteld dan de waarde in het economische verkeer per 1 januari 2011.

Verder heeft belanghebbende aangevoerd dat de griffier van de Rechtbank de volgende stukken niet uiterlijk tien dagen voor de zitting van de Rechtbank aan belanghebbende heeft toegezonden: i) de machtiging en mandatering van de ter zitting namens de heffingsambtenaar optredende ambtenaren, ii) de WOZ-beschikking en iii) het taxatierapport.

Ook dit betoog kan niet slagen. De griffier van de Rechtbank heeft immers bij brief van 19 maart 2013 de door de heffingsambtenaar toegezonden stukken, waaronder het mandaatbesluit, de WOZ-beschikking en het taxatierapport, aan belanghebbende doorgezonden. Verder heeft de bestuursrechter de bevoegdheid van een gemachtigde te verlangen dat deze een schriftelijk bewijs van machtiging overlegt. De bestuursrechter is niet verplicht een schriftelijke machtiging te vragen. Als de Rechtbank in het onderhavige geval geen schriftelijke machtiging heeft gevraagd, heeft zij daarmee geen rechtsregel geschonden. Evenmin is een rechtsregel geschonden als deze machtiging niet uiterlijk tien dagen voor zitting aan de wederpartij is gezonden.

Blijkens artikel IV van de Wet nadeelcompensatie en schadevergoeding bij onrechtmatige besluiten (Staatsblad 2013, 50) is de huidige regeling voor schadevergoeding bij onrechtmatig overheidshandelen, zoals neergelegd in de artikelen 8:88 tot en met 8:95 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb), van toepassing op schade veroorzaakt door besluiten die zijn bekendgemaakt op of na 1 juli 2013.

In het onderhavige geval heeft de heffingsambtenaar de WOZ-beschikking 2012 genomen op 31 januari 2012. Nu deze datum vóór 1 juli 2013 is gelegen, dient een verzoek tot vergoeding van schade die, naar belanghebbende stelt, is veroorzaakt door de WOZ-beschikking 2012, niet te worden beoordeeld aan de hand van het bepaalde in de artikelen 8:88 tot en met 8:95 Awb, maar met toepassing van artikel 8:73 (oud) Awb.

Voor zover belanghebbende heeft verzocht om een schadevergoeding, moet dit verzoek worden afgewezen. Artikel 8:73 (oud) Awb bepaalt immers dat een rechter een bestuursorgaan alleen tot schadevergoeding kan veroordelen, indien het beroep gegrond is verklaard. In dit geval zal het Hof het hoger beroep van belanghebbende ongegrond verklaren, zodat het verzoek om schadevergoeding dient te worden afgewezen. Bovendien heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat hij enige schade heeft geleden door de WOZ-beschikking 2012. Voor zover het verzoek ziet op schade die is veroorzaakt door andere besluiten, kan dat in deze procedure niet aan de orde komen.

In de uitnodiging voor de zitting is partijen erop gewezen dat zij getuigen kunnen meebrengen of oproepen. Partijen hebben van deze mogelijkheid geen gebruik gemaakt.

Voor zover belanghebbende aan het Hof heeft verzocht om getuigen op te roepen op de voet van artikel 8:60 Awb, wordt dit verzoek afgewezen. Belanghebbende heeft onvoldoende concreet aangevoerd op welke wijze de door hem genoemde getuigen redelijkerwijs kunnen bijdragen aan de beoordeling van onderhavige zaak. Bij dit oordeel laat het Hof meewegen dat belanghebbende zelf geen pogingen heeft ondernomen om ervoor te zorgen dat de getuigen ter zitting aanwezig zijn (vgl. HR 23 mei 2014, nr. 12/05526, ECLI:NL:HR:2014:1194). Voor zover de getuigen zouden kunnen verklaren omtrent de door belanghebbende gestelde schade, is te minder reden voor oproeping, nu het verzoek om schadevergoeding reeds is afgewezen vanwege de ongegrondverklaring van het hoger beroep.