Uitspraken

Na voormeld tussenarrest heeft [appellant] een memorie van grieven (met producties) genomen, met als conclusie om bij arrest:

1. Het vonnis van (...) 17 april en 7 augustus 2007 (...) alsmede het vonnis van (...) 27 juni 2012 te vernietigen en opnieuw recht te doen door de (al dan niet gewijzigde) vorderingen van thans appellant (...) alsnog geheel toe te wijzen, bestaande uit de vorderingen zoals geformuleerd bij dagvaarding:

2. Geïntimeerde te veroordelen om de aan appellant te begroten bijdrage in de proceskosten te voldoen, zowel met betrekking tot het geding in eerste aanleg als het geding in hoger beroep.

3. Het arrest uitvoerbaar bij voorraad te verklaren, mede ten aanzien van de proceskosten, bij niet tijdige voldoening te vermeerderen met de wettelijke rente, en het nasalaris.

[geïntimeerde] heeft een memorie van antwoord genomen, met conclusie om:

Ten slotte hebben partijen arrest gevraagd en daartoe de stukken overgelegd.

In het vonnis van 7 augustus 2007 heeft de kantonrechter geoordeeld "dat er geen sprake is van een arbeidsovereenkomst tussen [appellant] en [geïntimeerde] als bedoeld in artikel 7:610 BW. De primaire en subsidiaire vorderingen van [appellant], die zijn gebaseerd op het bestaan van een arbeidsovereenkomst (cursivering hof), worden afgewezen."

In het dictum van het vonnis van 7 augustus 2007 heeft de kantonrechter vervolgens de primaire en subsidiaire vorderingen van [appellant] afgewezen en de zaak voor wat betreft de meer subsidiaire vordering verwezen naar de rechtbank. Met betrekking tot die verwijzing heeft de kantonrechter over de toepassing van de artikelen 72, 73 en 94 Rv onder meer overwogen dat "nu de grondslag voor de meer subsidiaire vordering een andere is dan die van de primaire en subsidiaire vorderingen, hij niet bevoegd is van de meer subsidiaire vordering kennis te nemen."

[appellant] heeft hoger beroep ingesteld tegen de vonnissen van de kantonrechter van 17 april 2007 en 7 augustus 2007.

Het (voormalige) gerechtshof te Leeuwarden heeft in zijn arrest van 7 september 2010 (ECLI:NL:GHLEE:2010:BN6421) onder meer overwogen dat "Het voornaamste geschilpunt dat partijen verdeeld houdt is of tussen partijen op enig moment sprake is geweest van een arbeidsovereenkomst (...) dan wel of sprake is geweest van een overeenkomst van opdracht (...)." Het hof is tot het oordeel gekomen dat de grieven geen doel treffen "voor zover die zich richten tegen de afwijzing van de vorderingen met als grondslag het bestaan van een arbeidsovereenkomst tussen [appellant] en [geïntimeerde]. Tegen de afwijzing van de subsidiaire vordering zijn geen grieven gericht." Het hof heeft de vonnissen van de kantonrechter van
17 april 2007 en 7 augustus 2007 bekrachtigd voor zover daarbij de primaire en subsidiaire vorderingen van [appellant] zijn afgewezen. Op grond van art. 71 lid 5 Rv - waarin onder meer is bepaald dat tegen een verwijzing geen voorziening open staat - heeft het hof [appellant] niet-ontvankelijk verklaard in zijn appel voor zover dat is gericht tegen de verwijzing van de zaak naar de rechtbank, waarbij het hof heeft overwogen dat [appellant] geen gronden voor doorbreking van het appelverbod heeft aangevoerd. Tegen het arrest van het hof van 7 september 2010 is geen beroep in cassatie ingesteld.

In de onderhavige zaak heeft [appellant] hoger beroep ingesteld tegen de vonnissen van de kantonrechter van 17 april 2007 en 7 augustus 2007, alsmede tegen het vonnis van de rechtbank van 27 juni 2012. Het hof stelt vast dat [appellant] thans voor de tweede maal appelleert tegen de vonnissen van de kantonrechter van 17 april 2007 en 7 augustus 2007.

Volgens vaste rechtspraak van de Hoge Raad is een tweede appel in strijd met de goede procesorde. De partij die, voordat eindvonnis is gewezen, hoger beroep heeft ingesteld van een tussenvonnis, kan in een later stadium van de procedure niet meer tegen het tussenvonnis opkomen, ook niet voor zover in dat tussenvonnis voorkomende eindbeslissingen in een later vonnis zijn herhaald (HR 16 oktober 1992, ECLI:NL:HR:1992:ZC0721). Een uitzondering op het verbod van herhaald appel moet worden aanvaard indien het (eerste) beroep tegen het tussenvonnis niet-ontvankelijk was verklaard. Deze uitzondering doet zich in het onderhavige geval hooguit voor ten aanzien van de beslissing van het hof bij arrest van 7 september 2010 om [appellant] niet-ontvankelijk te verklaren in zijn appel tegen de verwijzingsbeslissing van de kantonrechter in diens vonnis van 7 augustus 2007. In zoverre heeft te gelden dat het appel van [appellant] andermaal afstuit op het appelverbod van
art. 71 lid 5 Rv, aangezien hij ook in de onderhavige procedure geen gronden heeft aangevoerd die kunnen leiden tot doorbreking daarvan, hetgeen leidt tot een niet-ontvankelijk verklaring voor dit onderdeel. Voor het overige is op het herhaalde appel de hiervoor genoemde hoofdregel van toepassing, hetgeen eveneens leidt tot niet-ontvankelijk verklaring, zij het op een andere grondslag. Alles bij elkaar genomen zal het hof (ambtshalve) de niet-ontvankelijkheid uitspreken van het appel voor zover gericht tegen de vonnissen van de kantonrechter van 17 april 2007 en 7 augustus 2007 (vgl. HR 13 november 1998, ECLI:NL:HR:1998:ZC2778).

Gelet op het voorgaande zijn de primaire en subsidiaire vorderingen van [appellant] thans onherroepelijk verworpen. Grief I, waarmee [appellant] opkomt tegen de afwijzing van zijn subsidiaire vordering door de kantonrechter, stuit hierop af. De "innerlijke tegenstrijdigheid" die [appellant] bespeurt in de vonnissen van de kantonrechter, kan hem niet baten. Evenzo moet het hof de juistheid van de stelling van [appellant] dat hij in de zaak die heeft geleid tot het in 2.5 aangehaalde arrest van 7 september 2010 wel degelijk heeft gegriefd tegen de afwijzing van zijn subsidiaire vordering en dat het hof hier ten onrechte dan wel abusievelijk aan is voorbij gegaan, in het midden laten.

Ter beoordeling in dit appel resteert derhalve de meer subsidiaire vordering tot veroordeling van [geïntimeerde] tot vergoeding van de door [appellant] geleden schade (nader op te maken bij staat) wegens het ontijdig afbreken van een overeenkomst van opdracht, alsmede de vorderingen die in het in 1.1 aangehaalde petitum zijn geformuleerd na de woorden "alsmede bij akte d.d. 6 april 2011".

Het hof ziet aanleiding om zelfstandig de feiten vast te stellen die hij relevant acht voor de beoordeling. Het hof gaat uit van de navolgende feiten, die als enerzijds gesteld en anderzijds onvoldoende gemotiveerd betwist, alsmede op grond van de in zoverre onbetwiste inhoud van de overgelegde producties, vast zijn komen te staan.

[appellant] was, tezamen met [X], vennoot van de [bedrijf 1] Deze vennootschap hield zich bezig met financiële dienstverlening en is ontbonden per 5 juli 2004.

Op 5 mei 2003 heeft [Y], namens [bedrijf 2] te [plaats 1], een geheimhoudingsverklaring getekend waarin staat vermeld dat [bedrijf 2] is benaderd door [bedrijf 1] met het verzoek kennis te nemen van door haar ontwikkelde productideeën.

[geïntimeerde] is een (middellijke) dochtervennootschap van [bedrijf 3], waarvan [Y] (hierna: [Y]) directeur is. Ten tijde van de eerste contacten tussen [Y] en [appellant] was [geïntimeerde] een lege vennootschap.

Per 1 september 2003 is een nevenvestiging van [geïntimeerde], handelend onder de naam [bedrijf 4], ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, met als bedrijfsomschrijving: bedrijfsorganisatieadviesbureau, assurantiekantoor, bemiddelen bij het afsluiten van financieringen, ontwikkelen en oprichten van facilitaire dienstencentra en verlenen van facilitaire diensten aan andere ondernemingen, met als vestigingsadres [adres] te [plaats 2]. Als feitelijk leider/gevolmachtigde is per 1 mei 2004 [appellant] ingeschreven. Volgens de inschrijving waren in de nevenvestiging twee personen werkzaam.

Op 17 oktober 2003 heeft een overleg plaatsgevonden tussen [appellant], [Q] (namens de [Y] Groep) en [R]. In het verslag van deze bijeenkomst staat:

1. Inlossing van de annuïteit 2% tot maximaal lening + rente

2. Vergoeding JWF 2,5%

…

5. Te verdelen tussen [Y] en [appellant] 1% (na inlossen 1 is dat 3%).

1. De werkgevers uit het voortraject dringen aan op dienstverlening

2. Sfb wil resultaten zien

3. [appellant heeft] per november 2003 een inkomen nodig

Afgesproken is dat er een nieuwe calculatie wordt gemaakt gericht op snelle break-even. Hierbij zullen [appellant] & [S] zoveel mogelijk van hun vergoeding omzetten in betaling na het bereiken van winstsituatie in ruil voor een "risicopremie".(lees: winstrecht)."

In de op basis van dit gespreksverslag opgestelde calculatie staat:

[geïntimeerde] is met ingang van 6 mei 2004 ingeschreven in het register van tussenpersonen, ingesteld bij artikel 3 van de Wet assurantiebemiddelingsbedrijf (Wabb). Deze inschrijving bij de Sociaal Economische Raad (SER) is verzocht door [geïntimeerde] vóór
22 april 2004, op basis van de bevoegdheden van [appellant].

In de brief van [geïntimeerde] van 22 april 2004 aan de SER, welke brief is ondertekend door [Y] en [appellant], staat vermeld:

Op 22 juni 2004 is ten overstaan van kandidaat-notaris [T] ten kantore van notaris mr. [notaris] te [plaats 4] een akte gepasseerd waarbij [appellant] tien van de veertig aandelen in [geïntimeerde] heeft overgedragen gekregen van (kort gezegd) [Y] voornoemd.

Voor de werkzaamheden van [appellant] heeft [Z] Management B.V. (verder te noemen: [Z]) maandelijks een factuur aan [geïntimeerde] gezonden. Op deze facturen werd omzetbelasting in rekening gebracht. [Z] heette voorheen [bedrijf van appellant] en was ingeschreven bij de KvK met ingang van 20 juni 2003. Op 28 november 2003 heeft bij statutenwijziging de naamsverandering plaatsgevonden. Tot 1 augustus 2005 was [appellant] de enig bestuurder van deze vennootschap. Nadien was dit zijn levenspartner [partner], die ook 99% van de aandelen [Z] heeft verkregen.

Per 1 januari 2005 is [geïntimeerde] gestopt met het voldoen van de nota's van [Z].

[appellant] is van 1 januari 2006 tot 5 augustus 2006 in dienst geweest bij [werkgever], h.o.d.n. [werkgever] te [plaats 5]. Deze arbeidsovereenkomst is door de kantonrechter te Leeuwarden ontbonden per 5 augustus 2006.

[appellant] heeft voor het eerst bij brief van 14 augustus 2006 bij [geïntimeerde] aanspraak gemaakt op doorbetaling van loon.