Uitspraken

Vanuit het oogpunt van proces-economie zal het Hof als eerste het beroep op het vertrouwensbeginsel behandelen. Dienaangaande ligt de vraag voor of de Inspecteur jegens belanghebbende een toezegging heeft gedaan waaraan hij is gebonden. Een toezegging is bindend, tenzij deze zo duidelijk in strijd is met een juiste wetstoepassing dat de betrokkene in redelijkheid niet op nakoming mag rekenen. Een toezegging behelst een bewuste standpuntbepaling door de Inspecteur (vgl. HR 26 september 1979, nr. 19250, ECLI:NL:HR:1979:AM4918).

1. werkelijke kosten

2. commerciële condities ([G], [H]

sugg: huur ovk ”

De Inspecteur bestrijdt dat een toezegging is gedaan en stelt in dat kader dat hij de authenticiteit van de aantekeningen van belanghebbende bij gebrek aan wetenschap betwist. Voorts stelt hij dat de aantekeningen van belanghebbende een eenzijdig verslag van de zijde van belanghebbende betreffen waaruit niet ondubbelzinnig blijkt dat is toegezegd dat een bijtelling - onder de voorwaarde van commerciële huur voor de privékilometers - achterwege kan blijven. Daarnaast merkt hij op dat er geen medewerker van de Belastingdienst is te vinden die zich een dergelijke afspraak kan herinneren en er niets over de toezegging in de systemen van de Belastingdienst is vastgelegd. Dit versterkt naar zijn mening het standpunt dat er geen toezegging is gedaan.

Het Hof stelt voorop dat tussen partijen niet in geschil is dat de condities waaronder belanghebbende in de onderhavige jaren de auto’s van de BV voor privéritten heeft gehuurd, zakelijk zijn. Het Hof moet vervolgens beoordelen of belanghebbende aannemelijk heeft gemaakt dat de Inspecteur heeft toegezegd dat in dat geval een bijtelling achterwege kan blijven, en neemt daarbij het volgende in aanmerking. Na inzage ter zitting van het Hof van de door belanghebbende gevoerde administratie is het Hof ervan overtuigd geraakt dat belanghebbende op een consciëntieuze wijze verslag heeft gedaan van besprekingen met de Belastingdienst over onderhavige en andere zaken. Ook acht het Hof de hiervoor in 4.3 weergegeven aantekeningen van het gesprek van 15 januari 2004, waarin belanghebbende verslag doet van zijn gesprek met [F], van groot belang aangezien deze aantekeningen voldoende specifiek zijn in de zin dat ze zien op de bijtelling van het privégebruik van een ter beschikking gestelde auto. Het Hof heeft geen aanleiding aan de authenticiteit van de aantekeningen te twijfelen. Tenslotte is het Hof van oordeel dat belanghebbende ter zitting op een geloofwaardige wijze zijn aantekeningen met betrekking tot onderhavige kwestie heeft toegelicht (zie 4.2).

Op grond van hetgeen het Hof in 4.4 in aanmerking heeft genomen, alsmede het feit dat de BV en belanghebbende sinds 2004 hebben gehandeld conform de door belanghebbende gestelde toezegging, concludeert het Hof dat in 2004 de toezegging is gedaan dat onder de voorwaarde dat de auto’s van de BV op zakelijke condities worden gehuurd voor privé-ritten van belanghebbende, de bijtelling achterwege kan blijven. Aangezien in de onderhavige jaren aan de voorwaarde van de toezegging is voldaan, komt het Hof tot het oordeel dat de bijtelling in de onderhavige jaren achterwege mocht blijven nu overigens niet in geschil is dat belanghebbende de voor de toezegging aan de Inspecteur verstrekte relevante gegevens juist waren en de toezegging niet zo duidelijk in strijd met een juiste wetstoepassing is dat belanghebbende op nakoming van die toezegging in redelijkheid niet mocht rekenen.

Het Hof verwerpt de stelling van de Inspecteur dat er geen sprake kan zijn van een toezegging omdat deze niet in de systemen van de Belastingdienst is vastgelegd. Niet is in te zien waarom dat van belang is nu slechts beslissend is of er sprake is van een door belanghebbende redelijkerwijs als een toezegging op te vatten uitlating. Dat de Inspecteur niet heeft bedoeld een toezegging te doen en deze dus ook niet heeft vastgelegd doet derhalve niet ter zake. Dat geen medewerker van de Belastingdienst zich een dergelijke afspraak kan herinneren is in het licht van het voorgaande evenmin van belang. Overigens heeft de Inspecteur de heer [F], die inmiddels met pensioen is, niet gevraagd of deze zich de toezegging kon herinneren.

De Inspecteur heeft zich subsidiair op het standpunt gesteld dat de wetswijziging per 1 januari 2006 waarbij vanaf dat moment de bijtelling voor privégebruik van de auto van de werkgever ook onder de loonheffing wordt gebracht, in plaats van - tot dat moment - louter de inkomstenbelasting meebrengt, dat alle tot dat moment in het kader van privégebruik auto gedane toezeggingen vervallen en hij vanaf die datum niet meer aan de onderhavige toezegging is gebonden.

Volgens vaste jurisprudentie geldt als regel dat een wetswijziging een omstandigheid kan zijn welke rechtvaardigt dat de Inspecteur niet langer is gebonden aan een standpunt dat hij heeft ingenomen onder vigeur van de regeling van vóór de wetswijziging (vgl. HR 1 juli 1998, nr. 33 233, ECLI:NL:HR:1998:AA2327 en HR 8 oktober 2004, nr. 39 612, ECLI:NL:HR:2004:AR3514). Het Hof is van oordeel de door de Inspecteur bedoelde wetswijziging niet meebrengt dat hij niet langer aan de toezegging is gehouden. Ten gevolge van die wetswijziging wordt weliswaar vanaf 1 januari 2006 ter zake van privégebruik van de auto van de werkgever in beginsel loonheffing geheven, doch dat neemt niet weg dat de wijze waarop het privégebruik van ter beschikking gestelde auto’s wordt belast niet is gewijzigd. Illustratief daarvoor is dat de onderhavige aanslagen IB-aanslagen betreffen en niet LB-aanslagen. De Inspecteur merkt daarover in het controlerapport het volgende op:“Omdat materieel gesproken de correctie in de IB hetzelfde is als wanneer deze in de loonheffing zou worden verwerkt is uit praktisch oogpunt gekozen voor een verwerking van de correcties in de inkomstenbelasting”. Het Hof komt derhalve tot het oordeel dat belanghebbende erop mocht vertrouwen dat de toezegging ook na 1 januari 2006 nog zou gelden.

Belanghebbendes beroep op het vertrouwensbeginsel slaagt. De overige door belanghebbende aangevoerde standpunten hoeven geen nadere behandeling.

Het hoger beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de heffingsrente. Belanghebbende heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente aangevoerd. Nu het Hof ook overigens niet is gebleken dat de bepalingen met betrekking tot de heffingsrente onjuist zijn toegepast, is het beroep slechts gegrond voor zover het de vorenbedoelde vermindering van het nader vastgestelde belastbare inkomen betreft.