Uitspraken

[appellante] heeft, stellende dat tussen haar en [geïntimeerde] sprake is geweest van een arbeidsovereenkomst voor primair 38 uur per week waarop de CAO Recreatie van toepassing was, naast een verklaring voor recht en verstrekking van loonstrookjes, gevorderd dat [geïntimeerde] wordt veroordeeld om haar alsnog het loon te voldoen, behorende bij salarisschaal 5, periodiek 10, behorende bij een full time aanstelling, althans het wettelijk minimumloon, dan wel het aantal uren dat de rechter in goede justitie zal bepalen, een en ander vanaf 1 juni 2007 tot het moment dat de arbeidsovereenkomst rechtsgeldig zal zijn beëindigd, onder aftrek van hetgeen feitelijk is betaald, en vermeerderd met de wettelijke verhoging en de wettelijke rente.

De kantonrechter heeft verder relevant geacht dat vaststaat dat er, anders dan bij een arbeidsovereenkomst verplicht is, geen loonspecificaties zijn verstrekt en evenmin afspraken zijn gemaakt over het aantal vakantiedagen. Gesteld, noch gebleken is dat [appellante] daarom heeft gevraagd. Evenmin is gesteld of gebleken dat vakantiegeld is uitbetaald en dat er sprake is geweest van (registratie van) opgenomen vakantie- en/of vrije dagen. Niet betwist is voorts dat geen sprake was van inroostering van [appellante].

Op grond van dit alles heeft de kantonrechter het bestaan van een arbeidsovereenkomst als door [appellante] gesteld niet aangenomen en derhalve alle daarop gebaseerde vorderingen van [appellante] afgewezen.

Het hof ziet aanleiding om eerst grief V te behandelen, die zich richt tegen de kern van de motivering van de kantonrechter. Volgens [appellante] is wel sprake geweest van een arbeidsovereenkomst als door haar gesteld. Zij ontkent het bestaan van een indexatieafspraak en stelt dat ook [geïntimeerde] zich tot 6 juli 2012 op het standpunt heeft gesteld dat sprake was van een arbeidsovereenkomst. De kantonrechter heeft ten onrechte nagelaten een onderzoek in te stellen naar de omvang van de werkzaamheden van [appellante].

Het hof stelt, evenals de kantonrechter, voorop dat bij de beantwoording van de vraag of de rechtsverhouding tussen [appellante] en [geïntimeerde] als een arbeidsovereenkomst dient te worden aangemerkt, moet worden getoetst of de inhoud van de rechtsverhouding tussen die partijen voldoet aan de criteria die gelden voor het bestaan van een arbeidsovereenkomst als vervat in artikel 7:610, eerste lid, BW. Er moet sprake zijn van arbeid, tegen loon, gedurende zekere tijd, op basis van een gezagsverhouding. Daarbij moet acht worden geslagen op alle omstandigheden van het geval, in onderling verband bezien, en dienen niet alleen de rechten en verplichtingen in aanmerking te worden genomen die partijen bij het sluiten van de overeenkomst voor ogen stonden, maar dient ook acht te worden geslagen op de wijze waarop partijen uitvoering hebben gegeven aan hun overeenkomst en aldus daaraan inhoud hebben gegeven, zoals onder meer volgt uit Hoge Raad 14 november 1997, ECLI:NL:HR:1997:ZC2495 (Groen/Schoevers) en Hoge Raad 10 december 2004, ECLI:NL:HR:2004:AP2651 (Diosynth/Groot).

[appellante] ontkent voorts - voor het eerst in appel - de indexeringsafspraak. [geïntimeerde] heeft als productie 1 bij de conclusie van antwoord een verklaring van [accountant], Accountant -Administratieconsulent bij Countus, overgelegd waarin deze verklaart dat is afgesproken dat de vergoeding jaarlijks zou worden geïndexeerd. Vast staat dat zulks ook is gebeurd. [appellante] ontkent de afspraak, maar stelt niet wat er volgens haar dan wel is afgesproken. Het hof is van oordeel dat, ook wanneer ervan zou worden uitgegaan dat de indexatie niet op een afspraak met ook [appellante] zou berusten, zulks de redenering van de kantonrechter in de kern niet aantast. Deze komt er immers op neer dat [appellante] tussen 2003 en 2012 het haar uitbetaalde bedrag - inclusief de feitelijke indexaties - nimmer heeft aangevochten, wat zich niet goed verhoudt met haar stelling dat sprake was van een gewone arbeidsovereenkomst waarbij een gewoon CAO-loon hoort.

Het hof is met de kantonrechter van oordeel dat het jarenlang uitbetaalde, zeer ver onder het minimummaandloon liggende bedrag dat tot de relatiebreuk nooit is aangevochten, het ontbreken van loonstroken waarvoor hetzelfde geldt, het ontbreken van een werkrooster, van een vakantiekaart en vakantiegeld - ook nimmer aangevochten - en de door de kantonrechter geciteerde passage van wat ter comparitie door [appellante] is verklaard, in onderling verband bezien meer wijzen op het meewerken in het bedrijf van haar echtgenoot dan op het bestaan van een daadwerkelijke arbeidsovereenkomst. De omvang van de feitelijke werkzaamheden ten behoeve van dit bedrijf - waarvoor beide partijen diverse verklaringen in het geding hebben gebracht die elkaar tegenspreken - doet er daarbij niet toe. De kantonrechter heeft die vraag terecht onbeantwoord mogen laten en was niet gehouden tot een nader onderzoek naar de hoeveelheid uren die [appellante] daadwerkelijk aan de camping besteedde (en niet aan de opvoeding van de kinderen die klaarblijkelijk ook deels op de camping plaatsvond). Het hof passeert het daarop betrekking hebbende bewijsaanbod als niet terzake doend.

Het hof is, alle omstandigheden afwegende, van oordeel dat de inhoud van de rechtsverhouding tussen partijen niet voldoet aan de criteria die gelden voor het bestaan van een arbeidsovereenkomst als vervat in artikel 7:610, eerste lid, BW. Daarmee is in zoverre het lot van de grief ten nadele van [appellante] bezegeld.

Wel resteert de vraag of indien van een dergelijke fiscale constructie met een arbeidsrechtelijke component gebruik is gemaakt, één der partijen die constructie eenzijdig, zonder opzegtermijn of compensatie kan beëindigen. Het hof is van oordeel dat, daargelaten de door de voorzieningenrechter in zijn vonnis van 17 oktober 2012 gebezigde redenering, de uitkomst dat [geïntimeerde] de met [appellante] overeengekomen regeling niet zomaar naar welgevallen mocht beëindigen en gehouden was een bepaalde, op het arbeidsrecht geïnspireerde, termijn in acht te nemen, op zich passend. De precieze modaliteiten van die uitspraak - bijvoorbeeld de vraag of een wettelijke verhoging wel passend is - gaan evenwel het bestek van het onderhavige appel te buiten.

In grief II klaagt [appellante] er tevergeefs over dat de kantonrechter zich niet heeft uitgelaten over het subsidiaire deel van haar vordering (betaling van het wettelijk minimumloon dan wel zodanig salaris als de Kantonrechter in goede justitie zal vermenen te behoren). Het hof overweegt dat de kantonrechter het bestaan van een arbeidsovereenkomst van 38 uur niet aangetoond acht, wat impliceert dat ook de subsidiaire vordering tot betaling van het wettelijk minimumloon over 38 uur per week niet toewijsbaar is. De meer subsidiaire vordering tot betaling van een door de rechter in goede justitie te betalen loon, is door [appellante] in eerste aanleg niet verder toegelicht, zodat de kantonrechter daaraan ook geen expliciete overweging behoefde te wijden. Aangezien het hof, gelijk hiervoor is overwogen, geen arbeidsovereenkomst aanwezig acht, stuiten daarop alle vorderingen tot betaling van enig "extra" bedrag aan loon af.

Grief IV komt in wezen neer op een herhaling van grief II, en deelt eenzelfde lot.

Grief III keert zich tegen de te summiere weergaven van de stellingen van [appellante] door de kantonrechter. Deze grief is geen beter lot beschoren dan de vorige grief, aangezien [appellante] niet aangeeft welke essentiële stelling die tot een andere uitkomst had moeten leiden, door de kantonrechter ten onrechte niet is besproken. Er is voorts geen rechtsregel die de rechter voorschrijft dat alle door een partij ingenomen stellingen in het vonnis moeten worden herhaald.

In grief VI herhaalt [appellante] haar betoog dat de kantonrechter gehouden was een nader onderzoek te doen naar de omvang van de door haar verrichte werkzaamheden. Deze grief strandt op hetgeen het hof hiervoor onder 6.5 heeft overwogen.