Uitspraken

Ingevolge artikel 229b, eerste lid, van de Gemeentewet worden in verordeningen op grond waarvan rechten als bedoeld in artikel 229, eerste lid, onder a en b, worden geheven, de tarieven zodanig vastgesteld dat de geraamde baten van de rechten niet uitgaan boven de geraamde lasten ter zake.

Uit de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 229b van de Gemeentewet volgt ondubbelzinnig dat de wetgever heeft bedoeld dat de opbrengstlimiet wordt toegepast op het totaal van de geraamde baten van de rechten die in een verordening zijn geregeld en het totaal van de geraamde lasten die de werkzaamheden meebrengen waarvoor deze rechten geheven worden. Daarbij gaat het dus niet om de kostendekking per dienst of groep van diensten, maar om de kostendekking van alle in de verordening opgenomen diensten.

De vaststelling van tarieven als bedoeld in artikel 229b van de Gemeentewet berust voorts op een raming, welke raming moet berusten op gegevens omtrent geraamde baten en lasten in de gemeentebegroting voor het desbetreffende jaar dan wel gegevens die op geraamde baten en lasten in die begroting zijn terug te voeren. Daaruit vloeit noodzakelijk voort dat bij die vaststelling van tarieven niet ten aanzien van alle posten zekerheid of een volledig inzicht kan bestaan. In het kader van een geschil omtrent de naleving van artikel 229b, lid 1, van de Gemeentewet mag niet van de gemeente worden verlangd dat zij van alle in de verordening en de bijbehorende tarieventabel genoemde diensten afzonderlijk en op controleerbare wijze vastlegt hoe zij de kosten ter zake daarvan heeft geraamd.

Voorts kan, indien de heffingsambtenaar inzicht in de desbetreffende ramingen heeft verschaft, het verstrekken van nadere inlichtingen uitsluitend van hem worden verlangd voor zover de belanghebbende voldoende gemotiveerd heeft gesteld waarom naar zijn oordeel ten aanzien van een of meer bepaalde posten in de raming redelijke twijfel bestaat of sprake is van een "last ter zake".

Aan de nadere inlichtingen die de heffingsambtenaar in dat geval dient te verstrekken, mag geen zwaardere eis worden gesteld dan dat deze functionaris naar vermogen – dat wil zeggen in de mate waarin hij daartoe in de gegeven omstandigheden in redelijkheid in staat is – duidelijk maakt op grond waarvan hij de hiervoor stellingen van de belanghebbende betwist, en waarom dus naar zijn oordeel de door de belanghebbende opgeworpen twijfel ongegrond is. De heffingsambtenaar hoeft niet te bewijzen dat die twijfel ongegrond is. De bewijslast ten aanzien van de feitelijke onderbouwing van het beroep op limietoverschrijding rust op de belanghebbende.

In het kader van de toetsing aan de opbrengstlimiet is pas dan plaats voor een correctie van de omvang van de volgens de gemeentelijke begroting geraamde bedragen aan opbrengsten en lasten, indien de gemeente deze opbrengsten en lasten niet in redelijkheid op die bedragen heeft kunnen ramen.

Belanghebbendes stelling dat aan de Verordening geen zelfstandige raming ten grondslag ligt, moet als onjuist worden verworpen. De heffingsambtenaar heeft tegenover die stelling terecht aangevoerd dat die grondslag is gelegen in de begroting voor 2011. Anders dan belanghebbende heeft gesteld, betreft het hier geen reconstructie van de raming op basis van gegevens die niet ten grondslag hebben kunnen liggen aan de vaststelling van de tarieven.

De heffingsambtenaar heeft met de in eerste aanleg en in hoger beroep door hem overgelegde stukken die hiervoor onder de vaststaande feiten zijn vermeld inzicht verschaft in de ramingen van de baten en lasten uit de Verordening.

Belanghebbende heeft ten aanzien van een drietal begrotingsposten gemotiveerd gesteld waarom naar haar oordeel in de raming redelijke twijfel bestaat of sprake is van een "last ter zake". Dit betreft de posten "ruimtelijke ordening" en "brandweer", alsmede de onder titel 1 van de Verordening vermelde diensten.

Ten aanzien van elk van de posten waarover belanghebbende haar twijfel naar voren heeft gebracht, heeft de heffingsambtenaar een gemotiveerde reactie gegeven. Met betrekking tot de ruimtelijke ordening heeft hij geloofwaardig verklaard dat uit de ervaring uit voorgaande jaren volgt dat het aantal adviesuren ten dienste van de omgevingsvergunning 1,6 percent van de totale kostenplaats bedraagt. Met betrekking tot de post "brandweer" heeft hij uitgelegd dat de baten zijn terug te vinden onder titel 2 van de Verordening onder "gebruiksmelding en -vergunning" en in titel 3.2 onder evenementen, terwijl een aanvraag op basis van de brandbeveiligingsverordening nauwelijks voorkomt en daarom niet is geraamd. Ook deze verklaring acht het Hof geloofwaardig. Ten slotte heeft de heffingsambtenaar inzicht gegeven in de in titel 1 van de Verordening vermelde diensten, die betrekking hebben op afdrachten aan het Rijk.

Aldus heeft de heffingsambtenaar naar vermogen duidelijk gemaakt op grond waarvan hij de stellingen van de belanghebbende weerspreekt, en waarom dus naar zijn oordeel de door de belanghebbende opgeworpen twijfel ongegrond is.

Uit de door de heffingsambtenaar in het geding gebrachte stukken en berekeningen volgt dat zowel voor de afzonderlijke titels als voor de Verordening als geheel de baten uit de leges de kosten van de gemeentelijke diensten niet overtroffen hebben. Belanghebbende, op wie te dezen de bewijslast rust, heeft zich beperkt tot het opwerpen van twijfel, en heeft geen, althans onvoldoende feiten en omstandigheden aangevoerd die, indien aannemelijk, een andersluidend oordeel zouden rechtvaardigen.

Op grond van het vorenoverwogene kan niet worden gezegd dat de gemeente de volgens de gemeentelijke begroting geraamde bedragen aan opbrengsten en lasten niet in redelijkheid heeft kunnen ramen. Van feiten en omstandigheden die tot een ander oordeel zouden nopen, is niet gebleken.