Uitspraken

Aangezien niet is opgekomen tegen de door de rechtbank gehanteerde ingangsdatum voor de kinderalimentatieverplichting, te weten 17 december 2012, zal ook het hof van die ingangsdatum uitgaan.

De man heeft geen grief gericht tegen de in de bestreden beschikking vastgestelde behoefte van [het kind] van € 790,- per maand in 2011 (geïndexeerd naar 2014: € 821,19 per maand). De advocaat van de man en (de advocaat van) de vrouw hebben ter zitting in hoger beroep desgevraagd bevestigd zich in dit behoeftebedrag te kunnen vinden. Daarom zal ook het hof daarvan uitgaan. Op dit behoeftebedrag komt geen kindgebonden budget in mindering. Uit de stukken en het verhandelde ter zitting in hoger beroep is gebleken dat de vrouw noch in 2013 noch in 2014 recht had op een kindgebonden budget en daarop ook in 2015 geen aanspraak heeft.

Het hof stelt voorop dat ingevolge artikel 21 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering partijen verplicht zijn de voor de beslissing van belang zijnde feiten volledig en naar waarheid aan te voeren. Wordt deze verplichting niet nageleefd, dan kan de rechter daaruit de gevolgtrekking maken die hij geraden acht. Naar het oordeel van het hof heeft de man ook in hoger beroep nog steeds onvoldoende inzicht in zijn financiële situatie gegeven om zijn draagkracht te kunnen beoordelen, terwijl het geven van dat inzicht wel op zijn weg lag. Het hof overweegt daartoe als volgt.

Onduidelijk is gebleven aan welke belastingdruk de bruto inkomsten over de jaren 2010 tot en met 2012 die zijn vermeld in de verklaring van de accountant van 27 december 2013, in Italië zijn onderworpen. De stukken geven daarover geen helderheid en ook de advocaat van de man heeft dit ter zitting in hoger beroep niet kunnen toelichten. Voorts vertonen voormelde verklaring van de [X] van 19 december 2013 en de in eerste aanleg (bij journaalbericht van 21 juli 2014) overgelegde verklaring van de accountant van de man van 10 juli 2014 een discrepantie. De verklaring van de [X] vermeldt aan “netto-compensaties” over de periode van januari tot oktober 2013 een bedrag van € 18.265,50, terwijl in de bewuste verklaring van de accountant een totaal inkomen in 2013 van € 17.388,- wordt genoemd. Ook in hoger beroep heeft de man deze discrepantie niet kunnen verklaren. Daarnaast verkeert het hof in het ongewisse over de netto inkomsten van de man in 2014. Uit de eerder genoemde “Verklaring zelfstandig werk, provisies en diverse inkomsten” wordt dit niet duidelijk, omdat informatie over de belastingdruk ontbreekt. Voorts heeft de vrouw ter zitting in hoger beroep terecht aangevoerd dat uit de stukken onvoldoende duidelijk wordt of het in de bewuste “Verklaring zelfstandig werk, provisies en diverse inkomsten” genoemd belastbaar inkomen het enige inkomen van de man in 2014 betreft of dat de man ook nog een basisloon uit dienstbetrekking heeft genoten. Ten slotte geven de stukken onvoldoende inzicht in de reden waarom in vergelijking met 2010 de opgegeven bruto inkomsten van de man in 2012 met bijna 90% zijn gedaald, zeker als daarbij wordt betrokken dat de man voor de [X] is blijven werken. De advocaat van de man heeft daarvoor ter zitting in hoger beroep evenmin een afdoende verklaring kunnen geven.

Nu de man ook in hoger beroep de noodzakelijke informatie omtrent zijn financiële positie niet heeft gegeven, ziet het hof geen mogelijkheid om diens draagkracht te berekenen dan wel te schatten. Dit leidt tot het oordeel dat de man onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat zijn draagkracht ontoereikend is om in de door de rechtbank vastgestelde behoefte van [het kind] te voorzien. Dit betekent dat grief I van de man faalt.

Met grief II verwijt de man de rechtbank te zijn voorbijgegaan aan zijn standpunt dat de vrouw een aanzienlijk inkomen blijkt te kunnen verwerven en dus een aanzienlijk deel van de kosten van [het kind] voor haar rekening kan nemen. De vrouw voert daartegenover aan dat zijzelf weliswaar een deel van die kosten voor haar rekening kan nemen, maar dat een draagkrachtvergelijking niet mogelijk is zolang de draagkracht van de man niet valt te berekenen. Zij heeft haar verzoek tot een bijdrage van de man in de kosten van [het kind] beperkt tot een bedrag van € 600,- per maand. Het hof overweegt omtrent grief II als volgt.

Gelet op het voorgaande heeft naar het oordeel van het hof ook de vrouw, door geen volledige inzage in haar financiële positie te verschaffen, onvoldoende aannemelijk gemaakt dat haar draagkracht ontoereikend is om in de door de rechtbank vastgestelde behoefte van [het kind] te voorzien. Nu zowel de man als de vrouw kan worden geacht over voldoende draagkracht te beschikken om geheel in de behoefte van [het kind] te voorzien, oordeelt het hof het redelijk dat zij met ingang van 17 december 2012 ieder voor de helft in de behoefte van [het kind] voorzien, derhalve ieder voor een bedrag van (1/2 x € 800,27 (behoefte geïndexeerd naar 2012) =) € 400,14. Dit betekent dat grief II van de man gedeeltelijk slaagt. Het hof zal de bestreden beschikking vernietigen en beslissen als hierna zal worden vermeld.