Uitspraken

Bij beschikking van 2 juli 2014 heeft de kantonrechter, voor het geval [appellante] het verzoek niet intrekt, de arbeidsovereenkomst tussen partijen per 1 augustus 2014 ontbonden onder toekenning van een vergoeding van € 100.000,- bruto met veroordeling van [geïntimeerde] tot betaling van dit bedrag.

Voor het geval [appellante] het verzoek intrekt, heeft de kantonrechter in de beslissing op het (tegen)verzoek van [geïntimeerde] de arbeidsovereenkomst tussen partijen per 1 augustus 2014 ontbonden onder toekenning van een vergoeding van € 100.000,- bruto en met veroordeling van [geïntimeerde] tot betaling van dit bedrag.

De kantonrechter heeft [appellante] in de gelegenheid gesteld haar verzoek uiterlijk op 9 juli 2014 door middel van een schriftelijke verklaring ter griffie van de kantonrechter in te trekken. Indien [appellante] van deze intrekkingsbevoegdheid gebruikt maakt, heeft de kantonrechter [geïntimeerde] in de gelegenheid gesteld uiterlijk op 16 juli 2014 haar tegenverzoek in te trekken.

De kantonrechter heeft de proceskosten tussen partijen gecompenseerd.

doorbreking appelverbod

Ten tweede stelt [appellante] dat de kantonrechter ten aanzien van de vergoeding bij ontbinding van de arbeidsovereenkomst het beginsel van hoor- en wederhoor, althans het motiveringsbeginsel, heeft geschonden. [appellante] voegt hieraan toe dat op grond van artikel 6 EVRM ook schending van het motiveringsbeginsel tot een doorbreking van het appelverbod dient te leiden. [appellante] heeft deze stelling als volgt toegelicht.

Kort voor de mondelinge behandeling heeft [geïntimeerde] een omvangrijk verweerschrift met producties toegezonden. De berekening van de door [geïntimeerde] aangeboden vergoeding in productie 11 bevat volgens [appellante] een fout. De berekening vangt aan op 1 januari 2008, terwijl [appellante] al vanaf 1 januari 2007 managing director was, zodat de toegekende vergoeding (tenminste) met een maandsalaris van € 10.419,67 dient te worden verhoogd.

[appellante] kreeg de producties (bij verweerschrift) zo laat toegezonden dat zij daarop niet adequaat heeft kunnen reageren. De kantonrechter heeft het ter zitting door [appellante] gemaakte bezwaar tegen overlegging van de producties verworpen en vervolgens de toegekende vergoeding op basis van de foute berekening van [geïntimeerde] bepaald. Doordat de kantonrechter heeft nagelaten de producties ter zijde te stellen, heeft volgens [appellante] geen eerlijke en onpartijdige behandeling plaatsgevonden en is het beginsel van hoor en wederhoor veronachtzaamd.

Voorts betoogt [appellante] dat de kantonrechter bij de toekenning van de vergoeding van € 100.000,- het motiveringsbeginsel heeft geschonden. De beschikking geeft ten aanzien van de (berekening van de) vergoeding geen “sufficient clarity”, zoals artikel 6 EVRM eist.

In de beschikking is verzuimd een berekening van het bedrag van € 100.000,- op te nemen. Ook ontbreekt een motivering waarom de vergoeding is afgerond en waarom de kantonrechter het bedrag heeft afgerond op € 100.000,-.

Het hof stelt voorop dat ingevolge artikel 282 lid 1 Rv (in ieder geval) tot de aanvang van de behandeling van het verzoek een verweerschrift kan worden ingediend. Op grond van artikel 1.3.3. van het Procesreglement verzoekschriften rechtbank handel/voorzieningenrechter (hierna: het Procesreglement verzoekschriften) wordt in het belang van een goede voorbereiding van de zaak een verweerschrift bij voorkeur vijf werkdagen vóór de mondelinge behandeling ingediend. Die voorkeurstermijn geldt op grond van artikel 1.4.4. van het Procesreglement verzoekschriften eveneens voor indiening van bewijsstukken en andere stukken waarop een partij zich tijdens de mondelinge behandeling wil beroepen.

Gelet op het bepaalde in artikel 282 Rv en de bewoordingen “bij voorkeur” in het Procesreglement verzoekschriften staat het naar het oordeel van het hof de kantonrechter vrij ook stukken, die binnen de voorkeurstermijn van vijf dagen voor de mondelinge behandeling worden ingediend, toe te laten. Zeker in dat geval zal de kantonrechter, mede in het licht van het fundamentele belang van het beginsel van hoor en wederhoor, hebben na te gaan of de wederpartij voorafgaande aan de mondelinge behandeling in redelijkheid in staat is geweest op dat verweerschrift en/of die stukken te reageren. Als dat niet het geval is, staat de kantonrechter bij aanvang van de mondelinge behandeling voor de keuze hetzij dat stuk buiten behandeling te laten of het stuk toe te laten, waarbij aan de wederpartij een nadere redelijke termijn wordt gegeven op dat stuk te reageren.

Tussen de indiening van het verweerschrift met producties op donderdagmiddag 15 mei 2014, welk verweerschrift met producties die dag bij fax om 16:40 uur aan de advocaat van [appellante] is verzonden, en de mondelinge behandeling op maandag 10 mei 2014 zat één vrije werkdag, zodat de in het Procesreglement verzoekschriften opgenomen voorkeurstermijn niet in acht is genomen.

Het verweerschrift sec bevat 14 pagina’s. In hoger beroep is onbestreden dat [appellante] met nagenoeg alle producties bij het verweerschrift bekend was doordat die producties hetzij door [appellante] al bij verzoekschrift waren ingediend, hetzij van haar afkomstig waren, hetzij waarmee zij tijdens de uitoefening van haar functie bekend is geraakt. Dit geldt niet voor productie 11, waarin op 1/3 van een A-4 een berekening van de vergoeding op basis van het bepaalde in artikel 11 van de arbeidsovereenkomst is opgenomen. Op zichzelf is de berekening in één oogopslag duidelijk. Na de vermelding van de geboortedatum, de leeftijd, het bruto maandsalaris € 10.491,67 inclusief vakantiegeld en bonus (van welk bedrag [appellante] blijkens sub 25 inleidend verzoekschrift ook uitgaat), wordt voor ieder jaar in de periode vanaf 2008 t/m 2013 de leeftijd vermeld, een maandsalaris per jaar in de eerste twee jaar (2008 en 2009) 1 maal vergoed en anderhalf maandsalaris per jaar in de volgende vier jaar (2010 t/m 2013) vergoed, waarna de zes bedragen worden opgeteld tot het totaalbedrag van € 83.357,38.

Uit het (uitgebreide) proces-verbaal van de zitting en de bestreden beschikking van de kantonrechter blijkt dat de kantonrechter bij aanvang van de zitting op het bezwaar van [appellante] heeft beslist dat het verweerschrift met producties tot het geding wordt toegelaten en dat aan het einde van de zitting met partijen zal worden besproken of [appellante] in de gelegenheid dient te worden gesteld nog een aanvullende schriftelijke reactie te geven. Aan het slot van de zitting is – blijkens de betreden beschikking met instemming van partijen – besloten dat [appellante] op een termijn van circa 2,5 weken een akte kan nemen waarop [geïntimeerde] binnen een termijn van circa 2,5 weken bij antwoord-akte kan reageren. Aan deze afspraak hebben [appellante] en [geïntimeerde] ook uitvoering gegeven.

Het hof is van oordeel dat onder deze omstandigheden [appellante] voldoende in de gelegenheid is gesteld op het betrekkelijk kort voor de mondelinge behandeling ingediende verweerschrift tevens houdende (tegen)verzoek met producties, waaronder productie 11, te reageren. Het hof weegt daarin mee dat [appellante] niet heeft toegelicht waarom de aan haar gegeven nadere termijn van circa 2,5 weken voor het nemen van een akte niet toereikend zou zijn geweest.

Wat er verder ook zij van de klacht van [appellante] dat de kantonrechter de beslissing over de hoogte van de vergoeding gebrekkig heeft gemotiveerd, in ieder geval kan die klacht er niet toe leiden dat het appelverbod wordt doorbroken. Een motiveringsgebrek in een gerechtelijke beslissing levert geen schending op van een fundamentele rechtsbeginsel waardoor niet kan worden gesproken van een eerlijke en onpartijdige behandeling van de zaak (vgl. HR 22 november 1996, ECLI:NL:HR:1996:ZC2209).

Ten overvloede overweegt het hof dat de kantonrechter in de bestreden beschikking onder de r.ovv. 4.13 t/m 4.16 de motivering van de vergoeding van € 100.000,- heeft gegeven. Die vergoeding bestaat uit € 16.642,62 op basis van de kantonrechtersformule met correctiefactor C is 1 voor de periode vanaf 1 april 1999 t/m 15 maart 2007 en € 83.357,38 wegens contractuele afvloeiingsregeling voor de periode vanaf 2008 t/m 2013. De kantonrechter heeft naar het oordeel van het hof de contractuele afvloeiingsregeling terecht vanaf 2008 berekend nu partijen dit aanvangsjaar in artikel 11 van de arbeidsovereenkomst contractueel zijn overeengekomen en [appellante] van dat aanvangsjaar ook zelf uitgaat (sub 22 inleidend verzoekschrift).

[appellante] stelt dat een gebrekkige motivering van een rechterlijke uitspraak strijdig is met artikel 6 EVRM, maar zonder toelichting, die ontbreekt, leidt een dergelijke strijdigheid, daargelaten de vraag of daarvan in dit geval sprake is, naar het oordeel van het hof op zichzelf niet tot het doorbreken van een wettelijk appel- (en cassatie)verbod.

Ten derde stelt [appellante] dat de kantonrechter ten aanzien van de weging van de door (de advocaat van) [appellante] gedane aangifte tegen [geïntimeerde] wegens valsheid in geschrifte het beginsel van hoor en wederhoor, althans de ‘equality of arms’, althans het motiveringsbeginsel heeft geschonden. Ter toelichting voert [appellante] het volgende aan.

[geïntimeerde] heeft in haar verweer niet aangevoerd dat vanwege de door (de advocaat van) [appellante] gedane aangifte de C-factor voor de berekening van de ontslagvergoeding niet boven de 1 kan uitvallen. Desondanks heeft de kantonrechter ter zitting verklaard dat [appellante] door (via tussenkomst van haar advocaat) tegen [geïntimeerde] aangifte te doen zij de zaak onnodig op scherp heeft gezet. Daardoor kan volgens de kantonrechter geen plaats zijn voor de door [appellante] bepleite C-factor 2 of 3. Daarmee is de kantonrechter volgens [appellante] buiten de rechtsstrijd van partijen getreden en heeft de kantonrechter de feiten ten onrechte aangevuld.

Voorts verwijt [appellante] de kantonrechter dat hij de ‘equality of arms’ heeft geschonden door voor hetgeen op de vergadering van aandeelhouders op 6 februari 2014 heeft plaatsgevonden meer gewicht toe te kennen aan de zienswijze van [geïntimeerde] dan de zienswijze van [appellante] . Gezien de door de kantonrechter gegeven waardering aan de door [appellante] gedane aangifte van valsheid in geschrifte voor het bepalen van de hoogte van de ontslagvergoeding betreft het een essentiële omstandigheid die de kantonrechter volgens [appellante] niet had mogen geven zonder behoorlijk feitenonderzoek en met voorbijgaan van haar bewijsaanbod.

Tot slot verwijt [appellante] de kantonrechter dat hij heeft verzuimd te motiveren waarom de aangifte de zaak “onnodig op scherp heeft gezet”. Volgens [appellante] kan op gelijke wijze van [geïntimeerde] worden gezegd dat [geïntimeerde] , door in de notulen van de AvA bewust onjuistheden op te nemen, de zaak op scherp heeft gezet.

Het hof stelt voorop dat de procedure op grond van artikel 7:685 BW een eenvoudige op een spoedige beslissing gerichte verzoekschriftprocedure is, waarin de rechter beslist zonder aan de wettelijke bewijsregels te zijn gebonden. Partijen worden gelijkwaardig behandeld en hebben gelijke kansen voor het aannemelijk maken van hun standpunt (vgl. HR 3 december 1982, NJ 1983, 182 en HR 22 november 1996, ECLI:NL:HR:1996:ZC2208). Het karakter van deze procedure brengt met zich dat in beginsel zonder nadere bewijslevering op het verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst en het toekennen van een vergoeding kan worden beslist. Het staat de rechter in beginsel vrij op hetgeen partijen ter zitting aandragen te waarderen voor de door hem te beantwoorden vragen. Zeker tegen deze achtergrond is het passeren van een bewijsaanbod daardoor geen schending van een zo fundamenteel beginsel van behoorlijke rechtspleging dat geen sprake is van een eerlijke en onpartijdige behandeling (HR 5 maart 1999 ECLI:NL:HR:1999:ZC2865).

Voor zover [appellante] betoogt dat de kantonrechter buiten het toepassingsgebied van artikel 7:685 BW is getreden door voor de bepaling van de vergoeding naar billijkheid aspecten te betrekken die niet specifiek en uitdrukkelijk door de wederpartij zijn bestreden, gaat [appellante] uit van een onjuiste rechtsopvatting. De kantonrechter heeft voor de begroting van de vergoeding naar billijkheid alle omstandigheden van het geval te betrekken. Ter zitting heeft [appellante] een hogere factor C bepleit dan waarvan [geïntimeerde] uitging, zodat de kantonrechter op basis van het debat tussen partijen daarin een standpunt mocht innemen. De door [appellante] aangevoerde argumenten leveren derhalve geen doorbreking van het appelverbod op.

Slotsom

Beslissing

Het hof:

Deze beschikking is gegeven door mr. D.H. de Witte, mr. J.H. Kuiper en mr. L. Groefsema en is in tegenwoordigheid van de griffier in het openbaar uitgesproken op woensdag 22 juli 2015.