Uitspraken

[appellante] heeft in het principale appel tegen het bestreden vonnis zeven grieven ontwikkeld. De eerste grief is gericht tegen de feitenvaststelling en bij de behandeling van die grief heeft [appellante] , zoals hiervoor is overwogen, geen belang meer. De grieven twee t/m zes zijn gericht tegen het voorlopig oordeel van de kantonrechter dat de arbeidsovereenkomst van [geïntimeerde] met [appellante] op 31 maart 2014/1 april 2014 niet is geëindigd, maar voor onbepaalde tijd is voortgezet. De zevende grief is gericht tegen de randnummers 4.11 t/m 4.15 en het dictum van het bestreden vonnis, waarin wordt overwogen en beslist dat de vorderingen van [geïntimeerde] worden toegewezen. De grieven twee t/m zeven lenen zich voor gezamenlijke behandeling.

In het incidentele appel heeft [geïntimeerde] één grief geformuleerd, die is gericht tegen de afwijzing van de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten.

[geïntimeerde] heeft de stellingen van [appellante] gemotiveerd betwist. Zo voert [geïntimeerde] aan dat er op zondag 30 maart 2014 geen bespreking is geweest. De bespreking was op maandag 31 maart 2014 en daarbij waren [G] en [H] niet aanwezig. Op die bespreking waren aanwezig [C] , [geïntimeerde] en [I] . Ter ondersteuning heeft [geïntimeerde] overgelegd een schriftelijke verklaring van [I] d.d. 16 april 2014 en de tijdens die bespreking buiten de besprekingskamer wachtende [J] .

Voorts betwist [geïntimeerde] dat de brief van [appellante] gedateerd 31 maart 2014 op die bespreking aan hem is overhandigd. [geïntimeerde] wijst erop dat de schriftelijke verklaringen van [G] en [H] daaromtrent geen waarde hebben, omdat zij niet op die bespreking aanwezig waren. Voorts heeft [geïntimeerde] overgelegd een schriftelijke verklaring van [K] d.d. 20 juni 2014, die toentertijd bij [appellante] (en [D] B.V.) met personeelszaken was belast. [K] verklaart daarin dat [C] destijds – kennelijk op of omstreeks 31 maart 2014 – op haar vraag of het nodig was de arbeidsovereenkomst met [geïntimeerde] op te zeggen of te ontbinden heeft geantwoord dat dit niet nodig was. Voorts verklaart [K] ervan uit te gaan dat de in de procedure door [appellante] overgelegde brief, gedateerd 31 maart 2014, eerst na 14 april 2014 is opgemaakt.

Volgens [geïntimeerde] was op de bespreking van 31 maart 2014 aan de orde de vergoeding van de benzinekosten. Voorts heeft [C] in dat gesprek gesproken over de verlenging van de arbeidsovereenkomsten en de mogelijkheden naar een hogere functie door te groeien. In het e-mailbericht van de operational manager [E] d.d. 31 maart 2014 is slechts opgenomen dat de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd op 1 april 2014 zou verlopen en dat [C] nog contact zou opnemen “op welke wijze de eventuele verdere samenwerking wordt voortgezet''. Dat heeft [C] volgens [geïntimeerde] gedaan door op 2 april 2014 met [I] te bellen en aan hem mede te delen dat de loonadministratie bij een andere organisatie zou worden ondergebracht, maar dat de arbeidsovereenkomsten onder dezelfde voorwaarden met drie maanden werden verlengd. [C] heeft aan [I] gevraagd dit ook aan [geïntimeerde] te melden, hetgeen [I] heeft gedaan. Ter ondersteuning heeft [geïntimeerde] overgelegd twee schriftelijke verklaringen van [I] .

[geïntimeerde] betwist dat zijn moeder contact met [C] heeft gezocht. [geïntimeerde] erkent dat hij het “Formulier Inschrijving” van [F] heeft ondertekend. Volgens [geïntimeerde] had hij dat formulier te ondertekenen om zijn salarisbetaling in april veilig te stellen. Toen is niet gemeld dat hij in dienst zou treden bij [F] . Dat blijkt volgens [geïntimeerde] ook niet uit de tekst van het formulier. In vergelijkbare zin hebben [I] en [L] zich in de door [geïntimeerde] overgelegde schriftelijke verklaringen uitgelaten.

Voorts heeft [geïntimeerde] aangevoerd dat op de bespreking van 14 april 2014 hem door [C] is voorgehouden dat hij alleen zou kunnen blijven werken als hij bij [F] in dienst zou treden en de nieuwe arbeidsvoorwaarden van [F] zou accepteren. [geïntimeerde] verklaart dat hij daarop heeft geantwoord dat hij op basis van de “oude” voorwaarden bij [appellante] in dienst wilde blijven, waarna hij door [C] op staande voet is ontslagen en de dienstauto moest inleveren. Ter ondersteuning heeft [geïntimeerde] een schriftelijke verklaring van [I] overgelegd.

Uit het voorgaande volgt dat [geïntimeerde] de stelling van [appellante] , dat op of omstreeks 31 maart 2014 aan [geïntimeerde] is medegedeeld dat de arbeidsovereenkomst die zij met [geïntimeerde] had niet wordt verlengd en dat een brief met die strekking aan hem is overhandigd, gemotiveerd heeft betwist. Voorts blijkt uit de tekst van het Formulier Inschrijving van [F] dat [geïntimeerde] persoonsgegevens had op te geven en naar het voorlopig oordeel van het hof blijkt uit de tekst niet dat daarmee een arbeidsverhouding met [F] werd aangegaan of vastgelegd. De omstandigheid dat achteraf het loon over april door [F] is betaald, leidt op zichzelf niet tot een arbeidsovereenkomst. Voorts heeft [geïntimeerde] gemotiveerd de overige door [appellante] gestelde feiten en omstandigheden, waaruit volgens haar een arbeidsovereenkomst tussen [geïntimeerde] en [F] blijkt, betwist.

Dit betekent dat voor het vaststellen van hetgeen op of omstreeks 31 maart 2014 tussen partijen over de door [appellante] gestelde beëindiging van het dienstverband en het aangaan van een nieuw dienstverband met [F] is besproken nader feitenonderzoek, in het bijzonder het horen van getuigen, noodzakelijk is waarvoor de onderhavige procedure zich niet leent. Overigens zal, indien al een arbeidsovereenkomst met [F] kan worden vastgesteld, vervolgens de vraag moeten worden beantwoord of ook [F] heeft te gelden als opvolgend werkgever in de zin van artikel 7:668a lid 2 BW. Aan die vraag komt het hof thans niet toe.

In het kader van dit kort geding is onvoldoende aannemelijk gemaakt dat die door [appellante] gestelde afspraken zijn gemaakt. Dit leidt ertoe dat, nu tussen partijen niet in geschil is dat [geïntimeerde] na 2 april 2014 zijn werkzaamheden op dezelfde wijze heeft voortgezet als hij dat vóór 2 april 2014 gewoon was, het hof het er voorshands voor heeft te houden dat het dienstverband met [appellante] na 2 april 2014 is verlengd, waardoor een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd tot stand is gekomen. De grieven van [appellante] slagen niet.

In het incidentele appel komt [geïntimeerde] op tegen de afwijzing van de vordering tot vergoeding van buitengerechtelijke kosten. Ter toelichting merkt [geïntimeerde] op dat de buitengerechtelijke werkzaamheden betrekking hebben op besprekingen van de advocaat met [geïntimeerde] over een minnelijke regeling, pogingen van de advocaat om met [appellante] in contact te komen en het opstellen van de brieven van 17 april 2014 (van de eerste advocaat) en 13 juni 2014 (van de huidige advocaat).

[appellante] heeft betwist dat er buitengerechtelijke werkzaamheden zijn verricht die een vergoeding rechtvaardigen.

Het hof leidt uit de twee overgelegde brieven af dat in beide brieven – weliswaar in verschillende bewoordingen – het standpunt van [geïntimeerde] , zoals nadien opgenomen in de dagvaarding, is weergegeven. Kennelijk is alleen op de brief van 17 april 2014 een reactie van [appellante] gekomen. [geïntimeerde] heeft niet gesteld dat de pogingen van de (oorspronkelijke en/of huidige) advocaat tot telefonisch contact ook tot telefonisch overleg met [appellante] hebben geleid en dat er telefonische schikkingsonderhandelingen zijn gevoerd. Evenmin heeft [geïntimeerde] een urenspecificatie overgelegd waaruit kan worden afgeleid wanneer welke activiteiten hebben plaatsgevonden en hoe lang die activiteiten hebben geduurd.

Onder deze omstandigheden is naar het voorlopig oordeel van het hof onvoldoende aannemelijk geworden dat de advocaat van [geïntimeerde] andere werkzaamheden heeft verricht dan die waarvoor artikel 237 Rv een vergoeding geeft en dat de verrichtte werkzaamheden als buitengerechtelijke werkzaamheden hebben te gelden die een vergoeding op grond van artikel 6:96 lid 2 sub c BW rechtvaardigen. De grief in het incidentele appel wordt verworpen.