Uitspraken

Ingevolge artikel 69, lid 1, van de Wet kan de belasting worden nageheven, indien – voor zover hier van belang – met betrekking tot een motorrijtuig uit een bedrijfsvoorraad niet is voldaan aan de krachtens artikel 1, lid 2, van de Wet gestelde voorwaarden. Uit artikel 37, lid 3, van de Wegenverkeerswet 1994, in samenhang gelezen met artikel 40, lid 1, van die wet, alsmede met artikel 44, lid 3, van het Kentekenreglement volgt dat tot deze voorwaarden behoort de voorwaarde dat het motorrijtuig bij gebruik op de openbare weg moet zijn voorzien van platen bedoeld in artikel 5, lid 1, van het Kentekenreglement, (zogenoemde handelaarskentekenplaten) waarop in overeenstemming met de Regeling kentekens en kentekenplaten het hierbedoelde kenteken is aangebracht. De na te heffen belasting wordt ingevolge artikel 69, lid 2, van de Wet berekend over een tijdsduur van twaalf maanden, waarbij als laatste dag geldt de dag waarop wordt geconstateerd dat niet wordt voldaan aan een krachtens artikel 1, lid 2, van de Wet gestelde voorwaarde.

Het op de - tot de gedingstukken behorende - foto weergegeven motorrijtuig betreft een bestelbus van het merk Volkswagen voorzien van het kenteken [00-YYY-0] . Deze kenmerken stemmen overeen met het motorrijtuig dat op 7 augustus 2013 tot de bedrijfsvoorraad van belanghebbende behoorde. De ter zake van de snelheidsovertreding opgelegde bekeuring is door belanghebbende betaald. Belanghebbende heeft gesteld dat de auto nimmer haar bedrijfsterrein heeft verlaten en dat in de periode dat de auto tot haar bedrijfsvoorraad heeft behoord daarmee nimmer is gereden. Het Hof heeft belanghebbende in de gelegenheid gesteld daarvan nader bewijs te leveren. Belanghebbende heeft in dat kader de in onderdeel 2.8 genoemde ‘inkoopverklaring ten behoeve van de btw’ en de afdruk van de verkoopfactuur overgelegd. De Inspecteur heeft met betrekking tot die stukken opgemerkt dat op de verkoopfactuur is vermeld dat [C] de auto op 4 september 2013 heeft gekocht, terwijl in het kentekenregister is vermeld dat [C] van 30 augustus 2013 tot en met 10 september 2013 houder is geweest van het voertuig. Voorts heeft de Inspecteur aangevoerd dat zowel op de inkoopverklaring als op de verkoopfactuur een onwaarschijnlijke km-stand van 220.000 km is vermeld. Volgens de Inspecteur lijkt sprake te zijn van een schatting. Tot slot heeft de Inspecteur opgemerkt dat niet aannemelijk is dat de koper [C] geen proefrit met de auto zou hebben gemaakt, alvorens tot koop over te gaan.

Gelet op de tot de gedingstukken behorende foto acht het Hof – anders dan de Rechtbank – aannemelijk dat op 7 augustus 2013 om 17.05 uur met het tot de bedrijfsvoorraad van belanghebbende behorende motorrijtuig van het merk Volkswagen met kenteken [00-YYY-0] gebruik is gemaakt van de Rijksweg N590 in Valkenburg aan de Geul zonder dat het motorrijtuig was voorzien van zogenoemde handelaarskentekenplaten. De stelling van belanghebbende dat het motorrijtuig nimmer van haar bedrijfsterrein is geweest, acht het Hof niet geloofwaardig. In het licht van de door de Inspecteur aangevoerde argumenten – met name dat ervan mag worden uitgegaan dat een koper een proefrit maakt alvorens tot koop over te gaan –, acht het Hof niet geloofwaardig dat de km-stand van de auto zowel bij aankoop als bij verkoop door belanghebbende exact 220.000 km zou hebben belopen. De door belanghebbende gestelde omstandigheden dat de snelheidsovertreding is geconstateerd op ruim 200 km van de vestigingsplaats van belanghebbende en dat zij over verschillende handelaarskentekenplaten beschikt, acht het Hof niet voldoende voor een andersluidende conclusie. Daarbij neemt het Hof in overweging dat de aan belanghebbende ter zake van de in 2.3 bedoelde snelheidsovertreding opgelegde boete – kennelijk zonder verzet – door haar is betaald. Dat te dezen mogelijk sprake zou zijn geweest van kentekenfraude is niet aannemelijk geworden.

Dit betekent, gelet op het hiervoor in 4.1 overwogene, dat de onderhavige naheffingsaanslag terecht aan belanghebbende is opgelegd. Daarmee staat voorts vast dat te dezen sprake is van een verzuim als bedoeld in artikel 70 van de Wet in verbinding met artikel 67c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen. Op de voet van deze wettelijke bepalingen is de Inspecteur gerechtigd belanghebbende een verzuimboete op te leggen van ten hoogste € 4.920. In een beleidsregel van de Staatssecretaris is evenwel geregeld, voor zover hier van belang, dat de op te leggen verzuimboete maximaal 100 percent bedraagt van het bedrag aan belasting dat niet is betaald (par. 34 van het BBBB). Bij het opleggen van de onderhavige verzuimboete heeft de Inspecteur zich hieraan gehouden.

Als uitgangspunt heeft te gelden dat in gevallen als het onderhavige, naar de bedoeling van de wetgever, een verzuimboete van 100% aan de belastingplichtige wordt opgelegd met inachtneming van het wettelijke maximum (vgl. Hof Arnhem-Leeuwarden 11 november 2014, nr. 13/00706, ECLI:NL:GHARL:2014:8772). Dit neemt evenwel niet weg dat de bestuursrechter in belastingzaken in het kader van straftoemeting gehouden is om, gelet op alle in aanmerking komende omstandigheden, te beoordelen wat een passende en geboden sanctie is voor het verzuim dat door de belastingplichtige is begaan.

Omstandigheden die aanleiding zouden kunnen geven tot matiging van de boete zijn niet aannemelijk geworden. Een verzuimboete van € 418 (100%) acht het Hof een passende en geboden sanctie voor het verzuim dat door belanghebbende is begaan.