Uitspraken

In genoemd tussenarrest is Teen Challenge in de gelegenheid gesteld zich uit te laten over de vraag met welke functie uit de cao GGZ de functie van [appellante] in de avv-periode overeenkomt.

Om haar moverende redenen, waaronder het tijdsverloop, maar ook de kosten van onderzoek in relatie tot de hoogte van de loonvordering van [appellante] (€ 1.032,- bruto), heeft Teen Challenge van een inhoudelijke beantwoording van deze vraag afgezien. Voor zover Teen Challenge in haar akte bedoelt te betogen dat [appellante] , door zes jaar na de avv-periode haar vordering in te stellen, de positie van Teen Challenge heeft bemoeilijkt, verwerpt het hof dat betoog. Zoals in het tussenarrest is overwogen, rustte op Teen Challenge als werkgeefster de verplichting om de functies van haar werknemers te waarderen. Teen Challenge wist in 2007, blijkens een door haarzelf als productie 1 bij conclusie van antwoord in eerste aanleg overgelegd rapport, dat het ontbreken van werkomschrijvingen, functieprofielen en uitgeschreven mandaten knelpunten waren. Zij was dus gewaarschuwd.

Overigens heeft Teen Challenge zich bij memorie van antwoord niet verweerd met de stelling dat zij door tijdverloop op dit punt in bewijsnood is gekomen, zodat dit beroep in dit stadium van de procedure in strijd is met de tweeconclusieregel.

Het hof zal daarom het bedrag van € 1.032 bruto als onvoldoende gemotiveerd betwist toewijzen.

Met betrekking tot zijn loonvordering mocht [appellant] zich nog uitlaten over de ingangsdatum van zijn functie als projecteider en over het verweer van ontbrekende functiejaren. [appellant] heeft bij zijn akte een informatiefolder uit 2006 en een organisatieschema uit 2004 overgelegd, waaruit blijkt dat hij al medio 2005 als projectleider werd omschreven, en daarvoor als clustermanager. Volgens [appellant] blijkt hieruit dat hij ook over de vereiste functiejaren beschikt.

Teen Challenge heeft afgezien van antwoordakte. Daardoor is de onderbouwing van de loonvordering van [appellant] onbetwist gebleven. Het hof zal het gevorderde bedrag van

€ 2.314,- bruto daarom toewijzen.

[appellanten] hebben het saldo van de niet-genoten vakantiedagen, waarvan zij vergoeding vorderen, bij akte verminderd met het oog op art. 7:635 lid 4 BW zoals dat luidde tot 1 januari 2012.

Zij waren ziek van januari 2007 tot en met september 2007 en hebben, gelet op voormeld wetsartikel, in dat jaar over 9 maanden vakantie opgebouwd. Teen Challenge heeft niet betwist dat de jaarlijkse vakantieaanspraak 28 dagen bedroeg. Over 2007 hadden [appellanten] daarom recht op 21 respectievelijk 10,5 vakantiedagen, waarvan er drie zijn genoten, zodat een saldo van 18 respectievelijk 7,5 dagen uit 2007 resteerde. Het hof acht deze berekening over 2007 juist.

Over 2008 vorderen zij vergoeding voor ieder 5 niet genoten vakantiedagen. Teen Challenge mocht tegenbewijs leveren tegen dit aantal, maar heeft dat over 2008 niet specifiek gedaan.

Tegen het aantal openstaande vakantiedagen over 2009 en 2010 heeft zij bij akte ingebracht dat [appellant] zich op 20 oktober 2009 ziek heeft gemeld en [appellante] op 29 oktober 2009, waarna zij vervolgens tot 1 mei 2010, de datum waarop hun arbeidsovereenkomsten zijn ontbonden, arbeidsongeschikt zijn gebleven. Over deze gehele periode hebben zij daarom volgens Teen Challenge geen vakantiedagen opgebouwd.

Het hof wijst erop dat die stelling niet geheel juist is; er werden onder art. 7:635 lid 4 oud BW immers wel vakantiedagen opgebouwd gedurende de laatste 6 maanden, derhalve weer vanaf 1 november 2009 tot einde dienstverband.

Dat betekent dat er voor [appellante] geen "gat" van betekenis was, waarin geen vakantiedagen werden opgebouwd. Voor [appellant] is dat "gat" er wel, hetgeen naar het oordeel van het hof meebrengt dat er 1 dag in 2009 minder vakantie is opgebouwd dan waarvan [appellant] is uitgegaan.

Daarmee komt de claim van [appellant] over de periode 2007 tot 1 mei 2010 uit op 18+5+12+9,5 is totaal 44,5 niet-genoten vakantiedagen, en voor [appellante] op 7,5+5+6+7,5, in totaal 26 niet-genoten vakantiedagen.

Teen Challenge heeft zich er nog op beroepen dat, gelet op de grote mate van zelfstandigheid van de medewerkers binnen De Spetse Hoeve, van haar geen beter gemotiveerde betwisting mag worden verlangd dan de ontkenning dat nog zoveel vakantiedagen openstaan.

Het hof verwerpt dit verweer. Uit de stukken blijkt afdoende dat De Spetse Hoeve in de bewuste jaren in feite een 'vol continu bedrijf' was met een tekort aan medewerkers. Als gevolg daarvan dienden de werknemers hun vakanties goed op elkaar af te stemmen. Dat betekent dat daarover duidelijke onderlinge afspraken moeten zijn gemaakt. Het mag zo zijn dat Teen Challenge ervoor heeft gekozen die afspraken niet te registreren, maar dat heeft niet als oorzaak dat zij in redelijkheid geen toezicht kon houden op de onderlinge afspraken.

Het hof is van oordeel dat Teen Challenge het aantal van 44,5 respectievelijk 26 openstaande vakantiedagen onvoldoende gemotiveerd heeft betwist en aldus niet is geslaagd in het tegenbewijs, zodat [appellanten] terecht een vergoeding voor die dagen vorderen.

Het hof zal voor de waarde van een vakantiedag van [appellant] uitgaan van € 95,28 welk bedrag correspondeert met zijn berekening bij dagvaarding in eerste aanleg (5002 gedeeld door 52,5) en voor [appellante] van € 70,07 (2102 gedeeld door 30). Teen Challenge heeft onvoldoende gemotiveerd betwist dat dit dagloon correct is.

Gelet op het voorgaande komen de volgende bruto bedragen toe aan [appellanten] :

Vordering [appellant] [appellante]

Het hof matigt de wettelijke verhoging over de totale bruto bedragen tot 10%, nu het gaat om de eindafrekening in een arbeidsverhouding met een bijzondere geschiedenis, zoals

blijkt uit overweging 3.4 van het tussenarrest en de eigen verklaring van [appellanten] , zoals opgenomen onder 5.5 van dat tussenarrest.

Teen Challenge heeft naar aanleiding van grief 3 van [appellanten] nog opgemerkt dat de kosten van eerste aanleg voor rekening van [appellanten] moeten blijven, omdat zij in die instantie onvoldoende hadden gesteld en reeds daarom ongelijk kregen.

Het hof is echter, anders dan de kantonrechter, van oordeel dat [appellanten] hun vorderingen al bij dagvaarding in eerste aanleg zodanig inzichtelijk hebben gepresenteerd, dat de kantonrechter deze niet zonder inhoudelijke beoordeling had mogen afwijzen omdat onvoldoende zou zijn gesteld.

Teen Challenge wordt, als grotendeels in het ongelijk gestelde partij, veroordeeld in de kosten van eerste aanleg en van hoger beroep, waarbij het hof geen punten toekent voor de akte maar wel voor de antwoordakte (salaris advocaat volgens liquidatietarief in hoger beroep 1,5 punt, tarief II).

De kosten voor de procedure in eerste aanleg aan de zijde van [appellanten] zullen worden vastgesteld op:

De kosten voor de procedure in hoger beroep aan de zijde van [appellanten] zullen worden vastgesteld op: