Uitspraken

De Inspecteur heeft bij brief van 3 april 2001 aan belanghebbende meegedeeld dat zij met ingang van het tweede kwartaal 1999 niet wordt aangemerkt als belastingplichtige voor de omzetbelasting, dat de door belanghebbende verzochte teruggaven van omzetbelasting over het vierde kwartaal 1999 (ten bedrage van fl. 4.535 ofwel € 2.057) en het eerste kwartaal 2000 (ten bedrage van fl. 2.126 ofwel € 964) dan ook niet worden verleend, en dat de reeds verleende teruggaven van fl. 2.213 (€ 1.004) worden nageheven.

Belanghebbende heeft bij brief van 12 april 2002 aan de Inspecteur onder meer meegedeeld dat voornoemde beslissing onjuist is. De Inspecteur heeft deze brief aanvankelijk niet als bezwaarschrift aangemerkt en heeft derhalve geen uitspraak op bezwaar genomen. Tussen partijen is niet langer in geschil dat deze brief als bezwaarschrift dient te worden aangemerkt.

Belanghebbende heeft bij brief van 21 december 2012 beroep ingesteld tegen het niet tijdig beslissen op het bezwaarschrift van 12 april 2002.

De Rechtbank heeft geoordeeld dat gezien het tijdsverloop tussen het bezwaar van
12 april 2002 en het ingestelde beroep van 21 december 2012, dit beroep onredelijk laat is ingediend en dat gelet op het bepaalde in artikel 6:12, lid 4, Awb het beroep derhalve niet-ontvankelijk moet worden verklaard.

Het vorenstaande doet niet eraan af dat de Inspecteur verplicht is alsnog een beslissing op het bezwaarschrift te nemen (vgl. HR 29 november 2013, nr. 13/00281, ECLI:NL:HR:2013:1365). Dat geldt ook indien een beroep dat is ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een besluit, niet-ontvankelijk is verklaard.

De Inspecteur heeft bij uitspraak van 11 september 2014 het bezwaar van belanghebbende ongegrond verklaard. Redengevend daarvoor is dat belanghebbende in de desbetreffende periode niet als ondernemer is aan te merken dan wel is aan te merken als ondernemer met uitsluitend vrijgestelde prestaties. Verder heeft de Inspecteur overwogen dat de uitspraak op bezwaar niet binnen een redelijke termijn is genomen, dat de redelijke termijn met ruim tien jaar is overschreden, dat dit aanleiding is een vergoeding van immateriële schade toe te kennen van 21 x € 500 ofwel € 10.500, en dat deze vergoeding zal worden verrekend met nog openstaande belastingschulden.

Nu de Inspecteur alsnog op het bezwaarschrift van belanghebbende heeft beslist, heeft belanghebbende geen belang meer bij een beoordeling van het beroep tegen het niet tijdig nemen van een uitspraak op bezwaar. In zoverre dient het hoger beroep dan ook niet-ontvankelijk te worden verklaard.

Wel dient het Hof op grond van artikel 6:20, lid 3, Awb de alsnog genomen uitspraak van 11 september 2014 te beoordelen. Belanghebbende heeft ter zitting van 20 mei 2015 verklaard dat hij instemt met de in die uitspraak toegekende schadevergoeding van € 10.500 zodat in hoger beroep die beslissing geen beoordeling behoeft. De vraag of deze schadevergoeding kan worden verrekend met nog openstaande belastingschulden, kan in deze belastingprocedure niet aan de orde komen.

Voornoemde uitspraak op bezwaar van 11 september 2014 heeft betrekking op belanghebbendes bezwaar tegen de brief van de Inspecteur van 3 april 2001 (zie 2.1). In deze brief heeft de Inspecteur teruggaaf van omzetbelasting geweigerd. De Inspecteur heeft ter zitting van 20 mei 2015 verklaard dat deze beslissing als een voor bezwaar vatbare (teruggaaf)beschikking in de zin van artikel 31, lid 8, Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: Wet OB) moet worden aangemerkt, zodat daartegen ingevolge artikel 26, lid 1, AWR in verbinding met artikel 7:1, lid 1, Awb bezwaar en beroep openstaat. De Inspecteur heeft het bezwaar mitsdien terecht ontvankelijk verklaard.

Vervolgens is de vraag of de Inspecteur in zijn uitspraak van 11 september 2014 terecht teruggaaf van omzetbelasting heeft geweigerd. Gelet op het hierna in 5.12 overwogene dient deze vraag bevestigend te worden beantwoord. De Inspecteur heeft mitsdien het bezwaar terecht ongegrond verklaard.

Aan belanghebbende is op 29 mei 2002 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd ten bedrage van € 1.004.

Belanghebbende heeft gesteld dat zij bij brief van 28 juni 2002 bezwaar heeft gemaakt tegen voornoemde naheffingsaanslag. Zij heeft bij brief van 21 december 2012 beroep ingesteld tegen het niet tijdig beslissen op dit bezwaarschrift van 28 juni 2002.

De Rechtbank heeft geoordeeld dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij het bezwaarschrift van 28 juni 2002 aan de Inspecteur heeft verzonden, dat de Inspecteur een kopie van het bezwaarschrift pas ontvangen heeft als bijlage bij het pro forma beroepschrift van belanghebbende van 3 januari 2013, zodat het beroep tegen het niet tijdig beslissen op de brief van 28 juni 2002 ongegrond is.

Het vorenstaande doet niet eraan af dat de Inspecteur verplicht is alsnog een beslissing op het bezwaarschrift te nemen (vgl. HR 29 november 2013, nr. 13/00281, ECLI:NL:HR:2013:1365).

De Inspecteur heeft bij uitspraak van 20 juni 2014 het bezwaar van belanghebbende niet-ontvankelijk verklaard vanwege overschrijding van de bezwaartermijn. Verder heeft de Inspecteur ambtshalve overwogen dat belanghebbende in de desbetreffende periode niet als ondernemer is aan te merken dan wel is aan te merken als ondernemer met uitsluitend vrijgestelde prestaties, zodat belanghebbende niet in aanmerking komt voor aftrek van voorbelasting.

Belanghebbende heeft bij brief van 31 juli 2014 beroep ingesteld tegen de uitspraak van de Inspecteur van 20 juni 2014. Bij uitspraak van 9 december 2014, nummer AWB 14/5283, heeft de Rechtbank het beroep niet-ontvankelijk verklaard omdat belanghebbende het verschuldigde griffierecht niet heeft voldaan.

Nu de Inspecteur alsnog op het bezwaarschrift van belanghebbende heeft beslist bij uitspraak van 20 juni 2014, heeft belanghebbende geen belang meer bij een beoordeling van het beroep tegen niet tijdig nemen van een uitspraak op bezwaar. In zoverre dient het hoger beroep dan ook niet-ontvankelijk te worden verklaard. Wel dient het Hof op grond van artikel 6:20, lid 3, Awb de alsnog genomen uitspraak van 20 juni 2014 in onderhavige procedure te beoordelen.

Het Hof stelt vast dat partijen ter zitting van 20 mei 2015 eenstemmig hebben verklaard dat belanghebbendes bezwaarschrift van 12 april 2002 in wezen is gericht tegen de naheffingsaanslag van 29 mei 2002, dat door de eerdere aankondiging van de Inspecteur in zijn brief van 3 april 2001 belanghebbende ook redelijkerwijs kon menen dat de naheffingsaanslag reeds tot stand was gekomen ten tijde van het indienen van het bezwaarschrift, en dat derhalve op grond van artikel 6:10 Awb een niet-ontvankelijkverklaring achterwege dient te blijven. Het Hof sluit zich daarbij aan. Het bezwaar tegen de naheffingsaanslag is mitsdien ontvankelijk. De Inspecteur heeft in zijn uitspraak op bezwaar van 20 juni 2014 ten onrechte het bezwaar niet-ontvankelijk verklaard, zodat deze dient te worden vernietigd.

Vervolgens is de vraag of de naheffingsaanslag tot het juiste bedrag is vastgesteld. In dat verband is de vraag aan de orde of in de in geding zijnde periode van 19 april 1999 tot en met 31 december 2000 belanghebbende recht had op aftrek van de belasting op de voet van artikel 15 Wet OB. Gelet op het hierna in 5.12 overwogene dient deze vraag ontkennend te worden beantwoord. De Inspecteur heeft mitsdien de naheffingsaanslag terecht en tot het juiste bedrag vastgesteld.

Belanghebbende heeft verzocht om vergoeding van immateriële schade vanwege overschrijding van de redelijke termijn in de procedure inzake de naheffingsaanslag. Gelet op de door de Inspecteur toegekende schadevergoeding van € 10.500 (zie 2.6) heeft belanghebbende ter zitting van 20 mei 2015 verklaard dit verzoek in te trekken.

De Inspecteur heeft bij brief van 10 december 2004 aan belanghebbende meegedeeld dat gelet op de ingediende aangiften omzetbelasting er geen activiteiten plaatsvinden, dat belanghebbende dus geen ondernemer is voor de omzetbelasting en dat haar OB-nummer op non-actief is gezet. Belanghebbende heeft daartegen bij brief van 21 december 2004 bezwaar gemaakt. De Inspecteur heeft bij uitspraak van 21 november 2012 het bezwaar niet-ontvankelijk verklaard, omdat tegen de brief van 10 december 2004 geen bezwaar mogelijk is.

Tegen voornoemde mededelingen van de Inspecteur in de brief van 10 december 2004 staat ingevolge artikel 26, lid 1, AWR in verbinding met artikel 7:1, lid 1, Awb geen bezwaar en beroep open. De Rechtbank heeft mitsdien terecht geoordeeld dat het gesloten stelsel van rechtsmiddelen meebrengt dat de Inspecteur het door belanghebbende gemaakte bezwaar terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard (vgl. HR 20 december 2013, nr. 12/02872, ECLI:NL:HR:2013:1797, r.o. 4.2.5).

In hetgeen belanghebbende overigens nog heeft aangevoerd, waaronder schending van de hoorplicht en de algemene beginselen van behoorlijk bestuur, ziet het Hof geen aanleiding voor een andersluidend oordeel. De Rechtbank heeft in haar uitspraak in de onderdelen 14 en 15 daaromtrent een juiste beslissing genomen.

Belanghebbende heeft verzocht om vergoeding van immateriële schade vanwege overschrijding van de redelijke termijn. Aangezien vanaf de dag dat belanghebbende bezwaar heeft gemaakt (21 december 2004) tot de dag waarop de Rechtbank uitspraak heeft gedaan (29 april 2014) in totaal negen jaar en vier maanden zijn verstreken, is de redelijke termijn voor de behandeling van de zaak overschreden. Deze overschrijding is evenwel geen aanleiding voor schadevergoeding. Met de brief van 10 december 2004 was immers geen (direct) financieel belang gemoeid, zodat ervan kan worden uitgegaan dat de lange duur van de procedure geen spanning en frustratie bij belanghebbende heeft veroorzaakt. Nu spanning en frustratie ontbreken, heeft de Rechtbank terecht geoordeeld dat volstaan kan worden met de constatering dat de redelijke termijn is overschreden (vgl. HR 29 november 2013, nr. 12/04301, ECLI:NL:HR:2013:1361).

Belanghebbende heeft als bedrijfsactiviteit het beheren van onroerend goed. Zij heeft geen personeel in dienst. Zij is eigenaar van een bedrijfsruimte aan de [a-straat] 70a te [E] (hierna: het bedrijfspand). Zij heeft in 1999 en 2000 werkzaamheden aan het bedrijfspand laten verrichten. Ter zake van de daarvoor in rekening gebrachte omzetbelasting heeft zij de Inspecteur om teruggaaf verzocht.

Het gehuurde mag uitsluitend worden gebruikt als winkel en opslagruimte.

De betalingsverplichting van huurder bestaat uit:

- de huurprijs

- de over de huurprijs verschuldigde omzetbelasting dan wel een daarmee overeenkomend bedrag in gevallen als bedoeld onder 15.2 van de algemene bepalingen, althans indien partijen een met omzetbelasting belaste huurprijs zijn overeengekomen.

Per betaalperiode van een kalendermaand bedraagt de huurprijs f 4.333.33 te vermeerderen met de omzetbelasting of een daarmee overeenkomend bedrag (zie 15.2 algemene bepalingen) althans indien partijen een met omzetbelasting belaste verhuur zijn overeengekomen. Na het gereedkomen van de verbouwing bedraagt de huurprijs f 5.416.67 per betaalperiode van een kalendermaand.

Alle bedragen genoemd in deze overeenkomst luiden exclusief omzetbelasting. Huurder is over de vergoeding voor bijkomende leveringen en diensten omzetbelasting verschuldigd. Bij belaste verhuur geldt dit ook voor de huurprijs. De omzetbelasting wordt door verhuurder in rekening gebracht en dient tegelijk met de huurprijs en de vergoeding voor bijkomende leveringen en diensten, of het voorschot daarop, te worden voldaan.

Partijen komen overeen dat verhuurder aan huurder wel omzetbelasting over de huurprijs in rekening brengt.

Indien is overeengekomen dat omzetbelasting over de huurprijs in rekening zal worden gebracht, verleent huurder bij deze een onherroepelijke volmacht aan verhuurder en diens rechtsopvolger(s) om mede namens hem(n) een verzoek als bedoeld in artikel 11 lid 1 sub b, 5o van de Wet op de Omzetbelasting 1968 (optieverzoek tot belaste verhuur) in te dienen.”

1. in de huurovereenkomst niet verwezen is naar deze mededeling;

2. de kadastrale aanduiding is niet opgenomen en

3. de datum aanvang boekjaar van de huurder is niet vermeld.

In geschil is of de verhuur aan [F] BV is uitgezonderd van de vrijstelling van omzetbelasting voor de verhuur van onroerende zaken. Bij een bevestigende beantwoording heeft belanghebbende in de in geding zijnde periode van 19 april 1999 tot en met 31 december 2000 recht op teruggaaf van de omzetbelasting.

De Inspecteur heeft ter zitting van 27 januari 2016 desgevraagd verklaard dat hij niet langer betwist dat de verhuur van het bedrijfspand kan worden aangemerkt als een economische activiteit.

Ingevolge artikel 11, lid 1, letter b, onder 5, Wet OB (tekst 1999 en 2000) is de verhuur van onroerende zaken als de onderhavige in beginsel vrijgesteld van omzetbelasting. Een uitzondering is evenwel mogelijk als de onroerende zaak wordt gebruikt voor doeleinden waarvoor een volledig of nagenoeg volledig recht op aftrek van de belasting bestaat en de verhuurder en de huurder gezamenlijk een verzoek daartoe aan de inspecteur hebben gedaan en overigens voldoen aan bij ministeriële regeling te stellen voorwaarden. Die ministeriële regeling is gegeven in artikel 6a, lid 1, Uitvoeringsbeschikking omzetbelasting 1968.

Vaststaat dat belanghebbende en de huurder geen gezamenlijk optieverzoek voor belaste verhuur hebben ingediend. Reeds daarom vindt de in artikel 11, lid, letter b, onder 5, Wet OB opgenomen uitzondering op de vrijstelling van verhuur van onroerende zaken geen toepassing. Bovendien heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat de huurder het bedrijfspand heeft gebruikt voor doeleinden die recht geven op aftrek van ten minste 90% van de voorbelasting.

Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat aan voornoemde voorwaarden is voldaan. Zo ontbreekt in de huurovereenkomst onder meer een verwijzing naar Mededeling 45. Bovenal heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat de huurder het bedrijfspand heeft gebruikt voor doeleinden die recht geven op aftrek van ten minste 90% van de voorbelasting.

Gelet op het vorenstaande is de verhuur van het bedrijfspand in de onderhavige periode niet uitgezonderd van de vrijstelling van omzetbelasting voor de verhuur van onroerende zaken. Belanghebbende heeft derhalve in de in geding zijnde periode van 19 april 1999 tot en met 31 december 2000 geen recht op teruggaaf van de omzetbelasting. Mitsdien heeft de Inspecteur in zijn uitspraak van 11 september 2014 terecht teruggaaf van omzetbelasting geweigerd en heeft de Inspecteur de naheffingsaanslag terecht en tot het juiste bedrag vastgesteld.